Ένα σώμα γυρτό προς τα εμπρός.Πίσω από το τζάμι της μπαλκονόπορτας.
Η κουρτίνα μαζεμένη για μπει λίγο φως.
Στο δωμάτιο ακόμα σκοτάδι.
Μια καρέκλα στο μπαλκόνι μοναχή.
Περιμένει την κυρά της να έρθει.
Κι ας ξέρει ότι έχει φύγει για πάντα.
Το γυρτό σώμα ξαπλώνει, αλλάζει θέση.
Το βλέμμα κοιτάζει εδώ, κοιτάζει εκεί. Δεν εστιάζει πουθενά.
Άδειο το βλέμμα. Άδεια η καρέκλα.
6 σχόλια:
Για το ταξίδι της ψυχής ....
Έφυγες....Ο ξαφνικός χαμός σου
έχει αφήσει κενό.
Άδεια η θέση στο απέναντι γραφείο.
Για το μακρύ και άγνωστο ταξίδι που κάνεις,μέρος κι ολόκληρο του εαυτού μου
θέλω να ξέρεις ότι,
παρότι μόνος σου θα είσαι οταν το κάνεις
άλλοι πολλοί ταξίδεψαν και δρόμο έχουν ανοίξει....
μόνο μπροστά, ποτέ σου πίσω μη θωρείς,
αλλιώς πρωτόγνωρες χαρές εκεί μπροστά θα χάνεις....
σημάδια να αναζητάς, αυτά πιστά ακολούθα
όχι τη λογική, αυτή σοφή δεν είναι οσο το σύμπαν.
Απόλαυσε τη διαδρομή
συνέχεια να κοιτάς ψηλά όπως έκανες πάντα και να χαμογελάς
γιατί έτσι μόνο θα φτάσεις να πετάξεις....
Κι όταν οδεύεις να μην ξεχνάς σημάδια να μου αφήνεις
γιατί μονάχη μου θα το διαβώ κι εγώ
για ν' ανταμώσω το Θεό
εκεί που πας τώρα να μείνεις..
Στην μνήμη ενός Ανθρώπου, που ''έφυγε'' πριν λίγους μήνες..αλλά θα μείνει πάντα ζωντανός στο μυαλο και στην ψυχή μου....
Σε ευχαριστώ Σταυρούλα που μου έδωσες την ευκαιρία να το μοιραστώ.
Ειρήνη
Πένθος σημαινει απώλεια. Πονάμε οχι για αυτον που έφυγε αλλά για εμάς που μένουμε πίσω και βιώνουμε το κενό, την ελλειψη του. Κανεις δεν ξέρει που πάει αυτος που φευγει. 'Ισως κάπου καλυτερα, όμως αυτο δεν μας σταματάει τον πόνο. Η έλλειψη ειναι αυτη που μας γονατιζει. "Η μοναχη καρέκλα στο μπαλκόνι" όπως γραφει το κείμενο.'Οσο πιο αγαπητο το πρόσωπο τοσο πιο έντονος ο πόνος γιατι τοσο πιο πολύ μας λειπει.
Τις μέρες αυτες ένα αγγελούδι 7 χρονων τραυματιστηκε σοβαρα στο κεφάλι στην Ευβοια (αρχικα χάνοντας το μάτι του) απο κροτιδα την ώρα της Ανάστασης απο κάποιον ανεγκέφαλο. Ηταν παπαδάκι δίπλα στον πατερα του που ήταν ο ιερέας.
Το παιδάκι αυτο πέθανε χτες στο νοσοκομείο υποκύπτοντας στα τραυματα του. Ποιος μπορεί να απαλύνει τον πόνο αυτο στους γονεις του και ειδικά στον πατέρα του που ηταν ακριβως δίπλα του? Η είδηση αυτη με συγκλόνισε.
'Ηταν μονο 7 χρονών κι ας μην το ήξερα. Η φυσική ροή των πραγμάτων ειναι τα παιδια να θάβουν τους γονεις. Μονο στον πόλεμο λενε γινεται το αντιθετο.'Αραγε σε ποιον πόλεμο πήρε μέρος αυτο το αγγελούδι?
Τουλάχιστον στην "πόλη των αγγέλων" που θα ειναι τώρα θα αισθάνεται πιο ασφαλές από οτι σε αυτη την "τερατούπολη" που ζούμε.
Δημητρης Μ.
Έτσι αισθάνεται κανείς όταν πενθεί. Σαν άδειο κάθισμα.
Ειρήνη,
με συγκίνησε που μοιράστηκες τα συναισθήματά σου μέσω του blog.
Καλό ταξίδι στον συνάδελφό σου...
Δημήτρη,
το πένθος εμπεριέχει πράγματι την απώλεια σε πολλά επίπεδα. Η αιφνίδια απώλεια δημιουργεί πολλά περισσότερα "γιατί" και φαντάζει τραγικά άδικη. Όπως στην περίπτωση του αγοριού αυτού...
Para-mythou,
έγραψα αυτή την ανάρτηση βλέποντας καθημερινά τον γείτονά μου να κάθεται μουδιασμένος στο ίδιο κάθισμα μετά την απώλεια της συζύγου του. Συναισθάνομαι τον πόνο μου κάθε φορά που τον κοιτάζω. Η άδεια καρέκλα έξω στο μπαλκόνι δεν θα αναπαύσει ποτέ ξανά τη γυναίκα του. Ας αναπαυθεί η ψυχή της...
Δημοσίευση σχολίου