Τα θαυματουργά σαντάλια*

Σήμερα ήταν σαν να σε έβλεπα για πρώτη φορά. Δεν ξέρω γιατί μου έκανες τόση εντύπωση. Έχω περπατήσει από αυτό το σημείο πολλές φορές. Σταμάτησα για μια στιγμή να τραβήξω μια φωτογραφία. Σαν να ήμουν τουρίστρια και δεν θα σε αντίκριζα ξανά.

Συνέχισα την πορεία μου ανηφορίζοντας λίγο πιο ψηλά στην πόλη.

Εκεί σε ένα πολύχρωμο ημιυπόγειο συνάντησα ένα αγόρι. Είπε ότι θα μου μάθαινε την τέχνη του. Να φτιάχνω λέει σαντάλια με τα χέρια μου. Για να εκτιμήσω περισσότερο το υπόδημα. Για να μην καταναλώνω απερίσκεπτα. Για να συμμετέχω στην εμπειρία της δημιουργίας.

Τον ρώτησα με ξέχειλο ενθουσιασμό: "Μπορείς να με διδάξεις να ράψω φτερά στα σαντάλια μου; Θα ήθελα τόσο να πετάω! Θα ήταν μαγικό να κατασκευάσω κάτι τέτοιο!".

Μου έδειξε τη ραπτομηχανή του. Είπε ότι ειδικεύεται σε ένα και μοναδικό θαύμα. Να προστατεύει τα πέλματα των ανθρώπων από πιθανούς κινδύνους.

Ο ενθουσιασμός μου έδωσε τη σκυτάλη στο σοφό πνεύμα. Σου μιλάω, επειδή, ως Σοφή, θα με καταλάβεις.

Είχα ξεχάσει να προστατεύομαι. Η λαχτάρα μου για πτήσεις με έκανε να αμελώ την κατασκευή μιας σταθερής βάσης.

Είμαι σίγουρη ότι ανακτώ σιγά-σιγά την επαφή μου με το έδαφος. Από εκεί μπορώ να παρατηρώ με φυσικό τρόπο ό,τι με περιβάλλει. Μπορώ να διακρίνω καθετί όμορφο. Μπορώ να υπερπηδώ τα εμπόδια.

Συνεχίζω την πορεία μου με τα χειροποίητα σαντάλια μου.

Εσύ θα προστατεύεις την πόλη μου και εγώ τον εαυτό μου.


*Αφιερωμένο στον Π.Χ. που με φιλοξένησε στη μαγική του "φούσκα" ;)

The Holy Journal

Keeping a journal: a personal treasure, a tedious task, a compulsion, a routine, a…?

I try to explain the value of it in my sessions. Some of the arguments towards my clients are:

• they will be helped to build more on self awareness, 
• they will gain satisfaction from their progress, since the journal is like a measuring scale, 
• they will practise exposure and they will decrease avoidance patterns, 
• writing about unpleasant events, thoughts and so on augments acceptance and the ability to make room for thorny feelings.

We all know that arguments may not be that strong or effective. Or they may end up in disputes and in a game of persuasion. 

I keep a journal because I was easily “convinced” or I was willing enough to make this experiment. The reinforcing process of writing is the one that strengthens my engagement. Even during days that I just write my activities, these periods become my compass some years afterwards. I may return to my journal, so as to see what I was doing then, what gave me pleasure, how many kilos my body used to weight and so many other sacred information. 

I may see people that no longer exist in my life. I may read names that back then were just names and now are transformed into friends. This is such a magical process and it will be felt like that only if it is experienced. Talking about a journal may be aversive for a person who is not that accustomed to writing or is afraid of being alone with himself/herself or thinks it is a waste of time or has not the slightest idea of how to begin.

One of the most valuable remarks of my journal is this one: there was a period of my life, when I used to write my daily events in a lyrical way. Back then I thought it was a creative thing to do and I was happy about it. I was eager to see the place where the lyricism would lead me. Now that I am reading these entries, I know why I had chosen this writing style. 

I wanted to transform my daily life into poetry, because reality was not satisfying. However there was nothing evident that caused pain. The subtle stimuli and my senses were not enough to guide me through my personal truth. I guess my self was trying to show me a way to compensate for the dissatisfaction. Now I know the function of that process. Back then I was searching into it. 

This is a piece of revelation stemming from some pages, offering hope for wisdom growth. This small notebook is my personal bible. In there I am a sinner and a saint; most of all I am authentic. Expanding the room for faith in myself is a mission linked to this little notebook.  

I will definitely keep on writing and experimenting in different styles. What about you?

What a feast!

Colourful tastes exploding in my mouth.

Spicy tacos wrapping my devouring desire. 

Drinks with full body uplifting my spirit.

Exotic fruit as the sweetest dessert.

Peppers my Gods to be worshiped.

Food markets my temples of faith.

I am dedicating this short poem to Michel Reyes for being a generous guide; for teaching me the secrets of Mexican cuisine; for preparing the setting for royal eating. 

My trip to Mexico was a feast full of valuable experiences. I returned to Greece with the feeling of great joy after satisfying my hunger for exploring and connecting… 

I want to let a deep “Thank you” sound like a voice coming from a black metal singer not only for Michel’s hospitable soul, but for his tenderness in creating the best context for making me feel like home. 

Cheers to life changing interactions! 

“Salud” to relationships which provoke happy tears above a delicious plate!  

   

My Worlds in Words

Με μεγάλη χαρά ανακοινώνω το νέο μου site Myworldsinwords!

Ελπίζω να επηρεάσει δημιουργικά όσους αναζητούν την έμπνευση!

Τα σχόλιά σας είναι ευπρόσδεκτα :)


It is with great joy to present my new website  Myworldsinwords!

I hope that people who seek inspiration will be creatively influenced by it!

Your comments are more than welcome :)

Is this desire?

I feel like playing with my sins.

Is this desire?

I long for electric nights.

Is this desire?

I yearn to dance, when trouble is taking place.

Is this desire? 

I want to spin as if I am the prettiest mess you’ve ever seen. 

Is this desire?

https://www.youtube.com/watch?v=v93nQvWAZc8

The resilient house

The theatrical play "Imitation of Life" by Kornél Mundruczó was on stage these days in Athens. Yesterday night I was among the spectators. In reality, I felt more like a witness and not a spectator. The realistic scenery in front of our eyes was filled with raw life events. Several crimes took place in that little house. Violence, cruelty, hate, alienation, racism, loneliness...

The house turning upside down on the stage created shaky vibes in the theatre. It reminded me of the earthquake. The trembling earth is above our human control. We surrender to its power and pray for peace. But what happens when the earthquake is a private event?

The moment we experience the emotional turmoil of depression our heart is transformed into shaking soil. Collapsing steps and sweaty hands of a wobbly body ready to surrender to human suffering. The most horrible crime arises, when we feel imprisoned in a ruined house. The ceiling is heavy on our head and the floor becomes fragile under our feet. 

Trapped in the fusty odor we actually believe that there is no way out. Being suffocated behind sealed windows we actually persuade ourselves that there is nothing out there. Our faith that the ruins inside are scattered in the outside world give to our emotional earthquake huge dimensions.

I have witnessed people with demolished internal houses in my private practice as a therapist and in my personal life. I always admire and feel deep respect for these survivors, who managed to reorganize their assets (either a room or a mansion) after experiencing a destruction.

Their resilience is such a beautiful decoration.
It makes their house so inviting, ready to host fellow guests.

Η αξία του αυτοκεράσματος

Δευτέρα 19/06/2017. Ζυρίχη: ανταπόκριση πτήσης για Σεβίλλη. Με βλέφαρα να συναντιούνται πιο τακτικά έρχεται η αναγνώριση της κούρασης. Οι 3 ώρες ύπνου το προηγούμενο βράδυ κάνουν την εμφάνισή τους. Το σώμα μου σαν χυμένη οδοντόκρεμα στα καθίσματα του αεροδρομίου ξαναμπαίνει στο σωληνάριο. Περιπλανιέται να βρει κάτι, για να ισιώσει. 

Προσπερνά ένα burger king. Μέσα εκεί εκτός από τραγάνες τηγανητές πατάτες κρύβονται αναμνήσεις άλλων ταξιδιών. Οι θύμησες πνίγονται μέσα στα λιπαρά. Μου δημιουργούν αποστροφή και ικανοποίηση. 

Ικανοποίηση γιατί τις έζησα και διασκέδασα τρώγοντας  με μανία. Αποστροφή επειδή δεν βρίσκω πια χαρά σε κάτι τέτοιο. Δεν είναι ότι υποτιμώ το γουρούνιασμα του παρελθόντος ούτε το μετανιώνω. 

Είναι που ο κύκλος εκείνος έκλεισε. Δεν υπάρχει χώρος για να βάλω παραπάνω θερμίδες. Αυτό που χρειάζομαι στο νέο κύκλο είναι να χορταίνω από νοήματα κομψά και γοητευτικά. Ίσως και εκλεπτυσμένα κάποιες φορές.  

Τα βαριά βλέφαρα πέφτουν σε μια βιτρίνα με γεύσεις από Ιταλία και πεταρίζουν ευχάριστα. Και γιατί όχι; Μπορώ να κάνω μια στάση και να το παίξω λίγο γκουρμεδιάρα. Παραγγέλνω μάλιστα sparkling water για αρχή. Τρώω ρυθμικά τις γευστικότατες παπαρδέλες συντονισμένη με τις μελωδίες που ευωδιάζουν από το ηχείο πάνω στο τραπέζι.

Μπροστά μου τα αεροπλάνα που απογειώνονται έρχονται να μου θυμίσουν κάτι σημαντικό: να ξεκολλάω από το έδαφος δοκιμάζοντας κάτι νέο. Σήμερα πέταξα για λίγο. Αφήνοντας πίσω το junk food, κερνώντας με an italian plate. 

Mi piace tantissimo. 

Στην υγειά μου :)