Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2023

Muffin από τα χεράκια της

Κάθε φορά που έμπαινε στην κουζίνα ήταν πρόθυμη για εξερεύνηση. Δεν είχε τη σιγουριά ούτε την αυτοπεποίθηση, αλλά καθόλου δεν την απασχολούσε η απειρία. Ήταν σε ετοιμότητα να δοκιμαστεί σε συνταγές και να αφεθεί στη διαδικασία της μαγειρικής. Θα ανακάτευε με το δικό της τρόπο, θα ακολουθούσε τα βήματα με ευλάβεια, όπου ήταν απαραίτητο, και θα επέτρεπε να προσθέσει μια έξτρα προσωπική πινελιά. 

Όταν έβαζε το σκεύος στη φωτιά φούσκωνε προκαταβολικά η προσμονή της. Δεν εστίαζε όμως στο αποτέλεσμα. Λαχταρούσε να γιορτάσει την ολοκλήρωση της προσπάθειας. Είχε ακούσει ότι η προσπάθεια δεν είχε απαραίτητα θετικά πρόσημο. Ήταν μια πορεία προς το πάθος. Με αυτή την ερμηνεία το πάθος ήταν συνδεδεμένο με την έννοια του υποφέρειν. Ακόμα κι έτσι εκείνη θα έβρισκε τον τρόπο να ανακαλύψει μέσα στην οδύνη και τον ενθουσιασμό.

Χθες μπήκε στην κουζίνα με αποφασιστικότητα. Θα διατηρούσε την αφοσίωσή της για λίγα λεπτά, μέχρι να αφήσει το ταψί να διεισδύσει στην αγκαλιά του φούρνου. Όσο ψηνόταν το εγχείρημά της, σκεφτόταν ποια στόματα θα ταΐσει. Ποιοι θα εκτιμούσαν τα muffin της ακόμα και αν ήταν "οδυνηρά" στη γεύση. Σίγουρα θα τα πρόσφερε με ζεστασιά και νοιάξιμο. Αυτό την γλύκανε. 

Εκείνα τα muffin είχαν γεύση από τα χεράκια της. Το βράδυ τα σέρβιρε με δεξιοτεχνία και περηφάνεια. 

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε ήσυχη. 

Όχι επειδή ήταν τα πιο νόστιμα muffin του κόσμου. Αλλά επειδή εκείνα τα muffin της θύμισαν πόσο σημαντικός είναι ο δικός της κόσμος. Ακόμα κι αν ενέχει το πάθος, τόσο με τη μορφή παθήματος όσο και με τη μορφή του ισχυρού συναισθήματος. Κι αν στο δικό της κόσμο μπορούσε να αφεθεί σε διαφορετικές συνταγές, θα πίστευε περισσότερο στα χεράκια της. Και με τέτοια χεράκια θα αφηνόταν να συμπράξει και σε συνταγές σε άλλους κόσμους. 


Ευχαριστώ την Κ.Λ. για την έμπνευση 🥮

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2023

9ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών


Η ποίηση μας βρήκε εχθές σε μια αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. 13 ποιητές διάβασαν καθένας στη γλώσσα του ένα ποίημά τους. Η αίθουσα γέμισε με μελωδικά νοήματα, ρυθμικούς συμβολισμούς και νότες λυρικότητας. Σήμερα χρησιμοποιώντας τις λέξεις των ποιητών τόλμησα να συνθέσω ένα κείμενο. Για να συνδεθώ μέσα από αυτό το γραπτό με τη χθεσινή ποιητική ροή. Για να προσκαλέσω όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο να συνδεθούν με τη δική τους ροή. Και ίσως έτσι από το ατομικό στο συλλογικό γραπτό να συν-ηχήσει μια μοναδική μελωδία στην καρδιά μας. 

Ακολουθεί το κείμενο που έγραψα. Μέσα σε αυτό ηχούν οι στίχοι των 13 ποιητών. Μέσα σε αυτό ηχεί η πρόθεσή μου για ποίηση κάθε μέρα.

 

Εκείνος ο ιερέας δεν ήξερε από κηρύγματα. ΄Ήξερε να παρατηρεί τους έρωτες, τις χαρές και τις απώλειες των ανθρώπων. Έμπαινε στα σπίτια τους. Ήξερε να επισκευάζει τις ηλεκτρολογικές τους βλάβες. 

Καλούσε τους ενορίτες σε βόλτες στο δάσος. Εκεί έστελνε μια ανοιχτή πρόσκληση. Να αφουγκραστούν την Αλήθεια που κρύφτηκε στο χώμα των μυστικών. Η μόνη του φράση ήταν “Θα έρθει η ώρα που θα φυτρώσει”. Χωρίς βιασύνη, χωρίς άγαρμπες κινήσεις, επέστρεφαν στην πόλη. Καρτερούσαν το μεγάλωμά της. Καθόλου δεν ήθελαν να ξεφυτρώσει άγαρμπα σαν από το κουτί της Πανδώρας. Από το δάσος θα ταξίδευε στην ώρα της σε πόλεις. Σε χωριά. Από το Κίεβο έως την Αράχωβα. Και από τη Γάζα ως τα χωριουδάκια της Ινδίας. Η αλήθεια θα έφτανε ως τα άστρα. Θα μπορούσε να στολίσει τα φτερά του Άγγελου και του Ίκαρου. Μπορεί να μην έχεις δει ποτέ αυτά τα πλάσματα. Δεν είναι όμως ψέματα ότι δεν έχουν φτερά. 


Τα φτερά υπάρχουν ακόμα και στα δικά σου χέρια. Αλήθεια. Αρκεί να τα δεις στο φως. Κι αν έχει χαλάσει ο διακόπτης ή έχει καεί η λάμπα, να πετάξεις σε εκείνον τον ιερέα. Θα χαρεί να φωτίσει και το δικό σου σπίτι. 

 

Τρίτη 18 Ιουλίου 2023

Με όρεξη...


Αν ήμουν αργαλειός, θα σου έδινα χώρο για να δημιουργήσεις τα υφαντά σου.

Αν ήμουν υφαντό, θα ένιωθα περήφανη για τη μοναδικότητά μου.


Αν ήσουν αργαλειός, θα άφηνα τα δάχτυλά μου να ξετυλίξουν την έμπνευση.

Αν ήσουν έμπνευση, θα σε έπινα χωρίς να χορταίνω.


Όσο έχουμε την όρεξη, θα μετατρέπουμε κάθε μηχάνημα σε αργαλειό.  

Όσο έχουμε τη δίψα, θα μεταμορφώνουμε κάθε πράξη σε έργο τέχνης.


Παρασκευή 30 Ιουνίου 2023

Ευγνωμοσύνη η λαχταριστή

 

Το σπίτι της σοκολάτας ήταν πολυσύχναστο. Όχι τυχαία. Ήταν γευστικό και γενναιόδωρο. Όλοι είχαν ένα ξεχωριστό κέρασμα. Γέμιζαν το στόμα τους με γλύκα και έφευγαν με ξενοιασιά. Επέστρεφαν, όποτε το είχαν ανάγκη. Πάντα επέστρεφαν. Και το σπίτι χαιρόταν να καλωσορίζει και να αποχαιρετά. 

Ώσπου ένας επισκέπτης έφτασε με μια σοκολάτα στο χέρι. Ήθελε να τη δωρίσει στο σπίτι. Μα εκείνο δεν ήταν συνηθισμένο να λαμβάνει. Έστειλε λοιπόν τον επισκέπτη σε ένα ίδρυμα πιο κάτω. Ήταν σίγουρο ότι ο επισκέπτης θα μπέρδεψε τον αριθμό στο δρόμο. 

Ο επισκέπτης επέστρεψε την επόμενη μέρα κρατώντας μια σακούλα με γλυκά. Το σπίτι του υπέδειξε πάλι το δρόμο για το ίδρυμα. Αυτή τη φορά όμως ο επισκέπτης δεν έφυγε. Ήθελε να ανταποδώσει στο σπίτι όλα τα καλά που είχε δώσει στην οικογένειά του.

Ήταν εκεί, για να ταΐσει το σπίτι με ευγνωμοσύνη. 

Το σπίτι κατάφερε να ξεκινήσει με μια μπουκίτσα ευγνωμοσύνης. Μετά από κάμποσο καιρό ήταν σε θέση να τρώει όλη τη μερίδα. Και από τότε οι σοκολάτες που παράγει είναι ακόμα πιο λαχταριστές!  

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2023

:) Χαμόγελα :)



Τετράδια, remarkable, laptop, κόλλες Α4, σελίδες που απογειώθηκαν μόνες, μια ακρούλα στο βιβλίο. Ψάχνοντας λίγο χώρο για να αποτυπώσω μερικές σκέψεις έπεσα πάνω στην αφθονία των επιλογών. Στην ποικιλία των layout. Και όσο αναζητούσα τι θα ταίριαζε περισσότερο εκείνη τη στιγμή, τόσο περισσότερο αυξάνονταν οι δυνατότητες. Είχα πρόσβαση στην παράδοση "χαρτί-μολύβι", είχα πρόσβαση και στην τεχνολογία "οθόνη-γραφίδα". Και όσο πιο ανοιχτή ήμουν να δοκιμάσω, τόσο περιοριζόταν το υλικό.

Ανοιγόκλεισα το remarkable, το άφησα να ξαποστάσει στην αγκαλιά μου, το ακούμπησα στο διπλανό κάθισμα. Η πληροφορία διάχυτη γύρω μου. Τα ερεθίσματα να χορεύουν μπροστά μου. Τίποτα από αυτά δεν είχε χώρο στο device, ούτε στο χαρτί. Τι γινόταν; Έχανα την έμπνευση; Στέρευε η φαντασία; Είχα εξοπλιστεί με όλα τα σύνεργα. Περίμενα τις λέξεις να ξεκινήσουν το χορό μέσα μου. Και να τις αποτύπωνα σε γραπτά στιγμιότυπα.   

Μα οι λέξεις αραχτές έμοιαζαν. Σαν να τεμπέλιαζαν. Σαν να είχαν κουραστεί. Σαν να στρέτσαραν λίγο το κορμάκι τους. Δεν είχαν άλλωστε και αυτές δικαίωμα σε ένα διάλειμμα; Να πάρουν μια ανάσα; Κι αν δεν σηκώνονταν ποτέ ξανά; Αν πάχαιναν και τέρμα τα ακροβατικά κόλπα; 

Μα οι λέξεις δεν χρειάζονταν απαιτητική προπόνηση ούτε δίαιτες αυστηρές. Οι λέξεις δεν έχαναν ποτέ το ρυθμό τους. Αρκεί να έπιαναν τις κατάλληλες νότες. Τότε με μια ορμή έμπαιναν στη σειρά τους. Οι ίδιες δεν ανησυχούσαν ποτέ. Δεν βιάζονταν. Αφήνονταν στη ρυθμική τους διαίσθηση να τις ενεργοποιήσει. 

Δεν είχε σημασία πού θα άφηναν το αποτύπωμά τους. Επειδή ήξεραν ότι αυτό που είχε σημασία ήταν να αποτυπώσουν το νόημα. Και έδειχναν εμπιστοσύνη σε αυτούς που θα τις διάβαζαν. Ότι και αυτοί θα εντόπιζαν το νόημα. Οπότε ποιος ο λόγος ανησυχίας;

Άνοιξα το laptop και με κινήσεις απαλές ξεκίνησα να πληκτρολογώ, καθώς ο ρυθμός μου υπαγόρευε τις λέξεις. Πήρα μια βαθιά ανάσα στην ολοκλήρωση του κειμένου βλέποντας το χαμόγελο στις προτάσεις. Φαντάστηκα το χαμόγελο σε κάποιους από τους αναγνώστες. 

Παρατήρησα το μπλε των ματιών τους να χαμογελά και αυτό. Δεν θα έψαχνα για τίποτα περισσότερο σήμερα. Μου αρκεί που ο ρυθμός από ένα άλλο πληκτρολόγιο έδωσε φόρα στο δικό μου. Μου αρκεί που είμαι περίεργη να αναζητήσω νέα νοήματα. 

Μου αρκεί που βλέπω τα μάτια να μου χαμογελούν.   

:) Αφιερωμένη ανάρτηση στην Γ.Π. με μπόλικα χαμόγελα και ακόμα περισσότερη αγάπη  :)

:) Μπόλικη αγάπη και προς την Μαριλένα για τη φωτογραφία :)

Παρασκευή 19 Μαΐου 2023

Από τα εκτός προς τα εντός




Εκτός του ότι σε σκέφτομαι, ονειρεύομαι κρατώντας μια σβούρα.

Εκτός του ότι σε θέλω, παίζω με τις επιθυμίες μου.

Εκτός του να μη σε χορταίνω, καταβροχθίζω στιγμές.

Εκτός του να σε ποθώ, ενθουσιάζομαι να σε εξερευνώ.

Εκτός του εκτός, σε νιώθω όλο και πιο εντός.

Και έτσι, από τα εκτός προς τα εντός, ξεκινάω να σβουρίζομαι αλλιώς.


Τετάρτη 26 Απριλίου 2023

Αλήθειες*


Άσυλο ανιάτων. 
Τόσο παράδοξος τόπος για θεατρική παράσταση. 
Το απαραβίαστο και το παράδοξο συναντήθηκαν προσφέροντας ασφάλεια και προσμονή. 
Τα δυο στερητικά α- στις δυο πρώτες λέξεις να εμπλουτίζουν την προσμονή με αγωνία. 

Αν και είχα μια ιδέα για το τι θα έβλεπα στην παράσταση, δεν είχα φανταστεί πώς αυτά τα δυο α- θα γίνονταν ανάσες. Σχετικά ήρεμες στην αρχή καθώς ακολούθησα τις δυο ηθοποιούς με τα φαναράκια στα χέρια. Δείχνοντάς μας την ανοδική πορεία. Με την είσοδο στο διάδρομο οι ανάσες αναπήδησαν μέσα μου. Η ηθοποιός με το γλαστράκι στο χέρι έδωσε νέο παλμό. Κι όταν άνοιξαν πια οι πόρτες και η πρόσκληση ήταν ανοιχτή για εξερεύνηση, οι ανάσες έγιναν κοφτές και γρήγορες. 

Τα τακούνια που πηγαινοέρχονταν στο διάδρομο έδωσαν ρυθμό. Σαν να γίνονταν προσταγές. Άρχισα να κινούμαι νευρικά. Μπαινόβγαινα στα δωμάτια χωρίς να προσέχω τίποτα συγκεκριμένο. Με τα τακούνια να σφυρίζουν στα αυτιά μου. Με ένα στιλέτο στη θέση της καρδιάς. Με τα στερητικά α- να είναι ξυπόλητα γαργαλώντας τη ματιά μου. Αδύνατο να καταλάβω. Ανήμπορη να συνδεθώ. 

Ώσπου στάθηκα σ' ένα δωμάτιο. Άρχισα να παρατηρώ. Ένα ένα τα αντικείμενα. Ήταν πολλά. Δεν βιαζόμουν. Και συνέχισα. Και παρατηρούσα. Χωρίς ερμηνείες. Χωρίς "αν" ούτε "γιατί" ή "πώς". Και τα α- τεντωθήκαν και έβγαλαν ήχο. Ένα πρώτο "αχ" αναστενιαρικο αιωρηθηκε στον αέρα. Προσγειώθηκε στα ρουθούνια μου. "Αααα" είπαν εκείνα. Καθώς ένιωσαν την καραμέλα στην ατμόσφαιρα. Είχαν αρχίσει να διεγείρονται οι αισθήσεις μου. Τέτοια φόρα έπαιρναν σιγά-σιγά που έκαναν τα "τάκα-τούκα" από τα τακούνια να ξεθωριάζουν. 

Και άφησα τη γλύκα να με οδηγήσει. Και έμεινα για ώρα στο δωμάτιο με το γυναικείο σώμα. Τι κι αν πάλευε με λάσπες; Ήταν τόσο γλυκιά η ανάμιξη της σάρκας με το χώμα. Ακόμα και το δωμάτιο με την ξερή σάρκα των εσπεριδοειδών είχε γλύκα. Τι κι αν ήταν αφυδατωμένα... Ήταν τόσο μελωμένο το άρωμα της στεγνής φύσης.  

Απέναντι καθόταν μια γυναίκα. Γυμνή από τη μέση και πάνω. Μια αλλιώτικη γύμνια. Αληθινή. Το α- το στερητικό στη λήθη. Το σώμα που δεν είχε ξεχάσει τίποτα. Το σώμα το γυναικείο και το αντρικό μαζί. Το σώμα που είχε μια νέα ιστορία να αφηγηθεί. Με τέτοια καθαρότητα. Και ήταν αυτή η καθαρότητα που έκανε την καρδιά μου να χτυπά διαφορετικά. Και ήταν αυτό το λευκό ύφασμα στο σώμα να με προσκαλεί να αφηγηθώ τη δική μου αλήθεια. Να δημιουργήσω το δικό μου άσυλο για μοιράσματα ανιάτων και ιάσιμων βιωμάτων. 
 
*Στέλνω ένα καθαρό και αληθινό ευχαριστώ από την καρδιά μου στην Χρύσα Διαμαντοπούλου και τα υπέροχα πλάσματα που μοιράστηκαν τις ιστορίες του με μοναδικό τρόπο το Σάββατο πριν από την παράσταση.