Pre-conference Food Tour

Πριν από ένα περίπου μήνα βρέθηκα στη Σεβίλλη για ένα συνέδριο. Ένας Καναδός συνάδελφος είχε την ιδέα να συμμετάσχουμε σε ένα food tour. Οκτώ άνθρωποι συναντηθήκαμε σε μια από τις πλατείες της πόλης και με ξεναγό μας τον Baptiste ξεκινήσαμε την περιπλάνηση.

1η στάση: η παραδοσιακή ταβέρνα Peregil. Ο ιδιοκτήτης ξεχείλιζε από περηφάνια για τον πατέρα του, τραγουδιστή Φλαμένκο, του οποίου μάλιστα το άγαλμα στεκόταν με καμάρι στην απέναντι πλατεία. Σέρβιρε με ύφος καλλιτεχνικό, εξηγούσε τις συνταγές και μας έδειχνε τις φωτογραφίες που ζωντάνευαν στιγμές του παρελθόντος στους τοίχους. Ο γιος του Peregil μιλούσε στα Ισπανικά. Μπορεί κανείς από εμάς (εκτός από τον ξεναγό) να μην καταλάβαινε τι έλεγε, αλλά όλοι μας πιάναμε το κεντρικό νόημα. Δεν ήταν άλλο από την αγάπη του για τη μαγειρική, την παράδοσή του και την οικογενειακή κληρονομιά. Η μετάφραση δεν ήταν τόσο απαραίτητη εδώ. Μόνο για να διασαφηνίσει την περιέργειά μας γύρω από τα συστατικά του κρασιού και του φαγητού.

Το πιάτο που κέντρισε την προσοχή όλων μας είναι αυτό με το όνομα "καρακόλες". Πρόκειται για μικρά σαλιγκάρια. Ήταν ένα από τα αγαπημένα μου όχι μόνο για την ιδιαίτερη γεύση, αλλά γιατί έσπασε η προσωπική μου προκατάληψη ότι σιχαίνομαι τα σαλιγκάρια.

2η στάση: μια επίσης παραδοσιακή ταβέρνα γεμάτη με φωτογραφίες από τις τελετουργίες του Πάσχα. Τα πιάτα κείτονταν πάνω στο τραπέζι και εμείς σαν ευσεβείς προσκυνητές τιμούσαμε το δημιουργό τους.

3η στάση: ένα εστιατόριο με μίνιμαλ αισθητική και "πειραγμένα" πιάτα. Εδώ οι μάγειρες ήταν πιο επαναστάτες. Τολμούσαν να προσθέσουν αντισυμβατικά υλικά σε παραδόσεις χρόνων.

Εκτός από την περιοδεία σε πλούσιες γεύσεις είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω με αξιόλογους συναδέλφους με όχημα την Ισπανική κουζίνα. Σίγουρα το φαγητό μας φέρνει κοντά. Είναι γνωστή διαδικασία και καλά δοκιμασμένη "συνταγή". Αυτό που είχε ίσως μεγαλύτερη σημασία για εμάς τους 8 συνδαιτυμόνες ήταν το βίωμα της επίγευσης.

Η δική μας επίγευση ήταν το μνημονικό ίχνος που είχε αποτυπωθεί ως εμπειρία σύνδεσης και αλληλεπίδρασης μεταξύ μας. Συνέχιζε να πάλλεται μέσα μας κάθε φορά που συναντούσαμε ο ένας τον άλλο κατά τη διάρκεια του συνεδρίου.

Ανταλλάσσαμε βλέμματα και γνωρίζαμε ότι κουβαλούσαμε γευστικότατα ίχνη αναμνήσεων γεμάτα στιγμές γέλιου, συζητήσεων και διασκέδασης. Το food tour έγινε ο δικός μας κώδικας επικοινωνίας και οι "καρακόλες" μετατράπηκαν στο ιδιαίτερο inside joke μας.

Αναμένοντας την επόμενη περιπλάνηση με μια αίσθηση επίγευσης στη μνήμη και την καρδιά...

Minds run free

Το τελευταίο 3μηνο έχω ξεκινήσει το τρέξιμο. Όταν έλαβα το τεύχος Μαΐου του περιοδικού The Psychologist ένιωσα μια περίεργη επιβεβαίωση. Ταυτίζομαι απόλυτα με το κεντρικό άρθρο “Minds run free”. Η προσωπική μου εμπειρία μέχρι στιγμής μου έχει δείξει ότι έκτος από τα οφέλη της σωματικής άσκησης, γυμνάζεται η δημιουργικότητά μου και η όρεξή μου για πολλές ακόμα δραστηριότητες. Αν με ρωτούσες πριν από ένα χρόνο αν θα έκανα το τρέξιμο ρουτίνα μου, θα σου απαντούσα ότι το βαριέμαι. Θα απαντούσε όμως το μυαλό μου και θα έλεγε τα δικά του. Άλλωστε εμείς ως ψυχολόγοι κινητοποιούμε τους ανθρώπους να δοκιμάσουν πρώτα κάτι και μετά να απαντήσουν. Η δοκιμή λοιπόν απαντά λέγοντας ότι είναι ένα άκρως τονωτικό χόμπι και προτείνω σε όλους να το δοκιμάσουν τουλάχιστον μια φορά. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου (aka: my dear personαλάς) με ενέπνευσε για αυτό το εγχείρημα και μου έδωσε την ώθηση να συνεχίσω. Του στέλνω από εδώ ένα χαμογελαστό “Ευχαριστώ” :)      

Γιατί κάποιος ξεκινά το τρέξιμο; 

Δεν έχει να κάνει μόνο με ένα είδος σωματικής άσκησης. Σύμφωνα με μια έρευνα οι άνθρωποι που το δεύτερο ψηφίο της ηλικίας τους είναι το 9 είναι πιο πιθανό να ξεκινήσουν μια τέτοια δραστηριότητα ή να τρέξουν για πρώτη φορά σε ένα μαραθώνιο. Ίσως η είσοδος σε μια νέα δεκαετία αφυπνίζει το άτομο και το κινητοποιεί για νέους στόχους. Επίσης πολλοί βλέπουν το τρέξιμο με δέος και εμπνέονται να τρέξουν σε διαδρομές φυσικής ομορφιάς.

Τι συμβαίνει στο μυαλό του ατόμου ενώ τρέχει;

• “Καθαρίζει” η σκέψη του
• Ξεκαθαρίζει κάποια πράγματα 
• Τονώνεται η δημιουργικότητα
• Παράγονται νέες ιδέες

Επιπρόσθετα, σημειώνονται οφέλη στη συναισθηματική του κατάσταση, καθώς μειώνεται το στρες, αυξάνεται η διάθεση και ενδυναμώνεται η ανθεκτικότητα σε συνθήκες πίεσης στη δουλειά.

Τέλος, επειδή ο άνθρωπος που τρέχει ξέρει ότι θα έρθει η ώρα της κούρασης και του πόνου, μαθαίνει να αποδέχεται αυτή την κατάσταση όταν την βιώνει. Η αποδοχή αποτελεί μια φιλοσοφία ζωής και μια στρατηγική αντιμετώπισης δύσκολων καταστάσεων.   

Τι περιμένεις; 

Κάνε το τρέξιμο ρουτίνα σου! Ξεκίνα με έναν απλό στόχο, δώσε αμοιβή στον εαυτό σου και συνέχιζε να χτίζεις το “όραμα του δρομέα”! 

Στο καλό, χειμώνα...

Διαβάζω ότι ο Απρίλιος έχει τις ρίζες του στο λατινικό Aprillis, από το ρήμα aperire, που σημαίνει «ανοίγω». Είναι ο μήνας που «ανοίγει» την πόρτα στην Άνοιξη. 

Σήμερα, 1η Απριλίου, ας ανοίξουμε να μπει ανοιξιάτικος αέρας, φρέσκα αρώματα και φωτεινές στιγμές. 

Αποχαιρετώντας τις «ηλεκτρικές νύχτες» του χειμώνα ας υποδεχτούμε τις μελωδίες του Απρίλη. 

Saying Good Goodbyes

I am currently co-writing an article about Saying Good Goodbyes. Saying Goodbyes is an inevitable process throughout life. Workshops, relationships and so many other things end. Endings may be a final stage which may look the same: denial in the beginning, shock, questions "This is not happening to me", anger, sadness, frustration and so on.

The way we say goodbye is different though: sometimes we slap the door and exit the situation, other times we hug each other before leaving etc. We always carry valuable emotions after endings. Even when emotions might look bitter in the first place, they become a treasure in our life.

The previous week I attended a DBT workshop in Athens led by Tony DyBose and Fragiskos Gonidakis. On Friday the 24th of February we said goodbye to each other in a unique way. Tony showed us the moves and we all started "dancing". This mindfulness participation technique was a touching way to say goodbye to people that I may never see again, to some colleagues who I may not meet again or to others with whom I collaborate on new projects.

This mindfulness techniques was also a way to say goodbye to people who I decided not to walk the same path in life anymore. Almost 40 people were dancing and I could feel the emotional vibes in the room. Nothing was said after the "dance". I guess words could not describe what the movement led us to.

Experiential techniques are not easy to be described verbally. You feel them inside your skin. The participation in these processes create a new environment for contemplation and offer new perspectives. They offer unexpected reactions and evoke magical transformation.

I feel lucky and honored to be found in that room with dear colleagues and to have received this awakening gift.

Προσεχώς: ζουμερά λόγια

Λέξεις και λόγια 
στέγνωσαν στο στόμα,
ηχούν ακόμα.


Ένα αποχαιρετιστήριο-χαϊκού (αναμένοντας ζουμερά λόγια).

Η Θεία Φιλοξενία

Στα πιο πρόσφατα ταξίδια μου στην Κοπεγχάγη και στα Ιωάννινα έμεινα σε σπίτια συγγενών και φίλων. Κοιμήθηκα στην παιδική κουκέτα και ένιωσα τη ζεστασιά παρά τον κρύο καιρό και στις δύο πόλεις. Μαγεύτηκα από τη γοητεία των τοπίων.

Γλύκανα από την αγάπη των ανθρώπων μου. Αν και τουρίστρια ενσωματώθηκα στις συνήθειες τόσο της Ευρωπαϊκής όσο και της Ελληνικής πόλης.

Hygge και carrot cake στη Δανία. Τσίπουρο και μπακλαβάς στην Ήπειρο.

Επέστρεψα με μπαγκάζια γεμάτα. Οι φωνές των παιδιών, τα χαμόγελα, οι συζητήσεις τρύπωσαν μέσα στις αποσκευές και την καρδιά μου.

Η Φιλοξενία σαν ιερή Θεά ταξίδεψε μαζί μου στην επιστροφή.

Τα ταξίδια αυτά λειτουργούν σαν καθρέφτες αντικατοπτρίζοντας τις αξίες μου. Παράλληλα οι οικοδεσπότες γίνονται οι ίδιοι κάτοπτρα επιτρέποντάς μου να δω ξεκάθαρα τον εαυτό μου. Με τόσα καθρεφτίσματα συνειδητοποιώ σε ποια σημεία είδωλα και ιδέες ταυτίζονται. Αντλώ δύναμη από το φως της αντανάκλασης.

Γύρισα σπίτι ανυπομονώντας για το επόμενο καθρέφτισμα.

Αυτό που μένει

Πριν από 8 χρόνια ξεκίνησα μαθήματα σύγχρονου χορού. Το σώμα μου δεν ήταν καθόλου μαθημένο σε αυτό το είδος κίνησης. Η φιλοσοφία του χορού με γοήτευσε. Συντονίστηκα μετά από πολλή προσπάθεια με το ρυθμό του. Δοκίμασα μάλιστα μαθήματα κλασικού χορού, για να βοηθήσω το σώμα μου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σύγχρονου.

Τα χρόνια περνούσαν και οι επιδόσεις μου βελτιώνονταν. Κάθε μάθημα ήταν μια αναμέτρηση με τα όριά μου. Κατάφερνα να υπερπηδήσω φόβους και δισταγμούς και να ανταποκριθώ στην κίνηση.

Το επόμενο βήμα ήταν να αφεθώ στη μουσική. Να δώσω λυρικότητα στην κίνηση. Να δω τις διαφορές ανάμεσα στο στακάτο και το λεγκάτο.

Ήρθε η ώρα της παράστασης. Οι πρόβες, ο συγχρονισμός, η συνεργασία, η δυναμική της ομάδας με τους συμμαθητές και την δασκάλα. Η προσπάθεια έδωσε τη σκυτάλη στην ικανοποίηση μετά την απόδοση επί σκηνής.

Τα μαθήματα συνεχίστηκαν. Το πάθος παρέμενε αμείωτο.

Ώσπου άρχισα να νιώθω ενοχλήσεις. Το σώμα μου δεν μπορούσε να εκτελέσει κινήσεις. Το μυαλό μου μπορούσε να συγκρατήσει τις χορογραφίες. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό. Η αγάπη μου για το χορό υπήρχε στην καρδιά μου. Ούτε αυτό αρκούσε, για να με δυναμώσει σωματικά. Το γόνατό μου δεν άντεχε.

Έπρεπε να διακόψω τα μαθήματα. Έπρεπε να φροντίσω αυτό που είχε προτεραιότητα. Μετά από ιατρικές συστάσεις και αυτοπαρατήρηση επέλεξα να σταματήσω.

Μπορεί η ερασιτεχνική μου ενασχόληση με το χορό να έλαβε τέλος. Συνεχίζω όμως ως θεατής να εμπνέομαι από τη μαγεία και τη γλυκύτητα του.