Κέρασμα το δικό μας

Η ανυπομονησία σε βαθμό πληθυντικό μεγεθύνει το χτυποκάρδι μας.

Δυο καρδιές που χτυπούν σε κοινό ρυθμό πολλαπλασιάζουν την προσμονή.

Η προσμονή που ανηφορίζει με τη βραδύτητα του τελεφερίκ διογκώνει τη λαχτάρα.

Η άφιξη να διατηρεί τον πληθυντικό και το ρυθμό ακόμα κι αν προσθέτει θολούρα.

Η αρχική ανυπομονησία να παραμένει καθαρή. 

Τι κι αν ο προορισμός αποδείχθηκε στεγνός από κέρασμα;

Η κοινή απόφαση είναι το δικό μας κέρασμα.

Η αμοιβαία επιθυμία είναι η δική μας πανσέληνος. 

Ναι...

Οι λέξεις μου τρύπωσαν στα ροδοπέταλα.

Οι λέξεις μου γλίστρησαν στις χορδές.

Οι λέξεις μου έγιναν παγάκια στον καφέ μου.

Οι λέξεις μου σε σχήμα στέρεο και ρευστό.

Οι λέξεις μου να λιώνουν στο στόμα χωρίς να με λιγώνουν.

Οι λέξεις μου σε γεύση σορμπέ λάιμ.

Οι λέξεις μου πάντα παρούσες.

Οι λέξεις μου πάντα πρόθυμες.

Οι λέξεις μου πάντα περήφανες.

Οι λέξεις μου να κάνουν εμφάνιση κάτω από το "Ναι..." σου.

Οι λέξεις μου σε τροχιά ανακαίνισης.

Οι λέξεις μου σε προσγείωση σε τρυφερά πλήκτρα.

Οι λέξεις μου σε ετοιμότητα.

Οι λέξεις μου απογειώθηκαν με το "Ναι..." σου.

Οι λέξεις μου με τις λέξεις σου σε ναι-ους προορισμούς.  

Μαγι-αρόν*

Της άρεσε να στολίζεται με τα χρώματα της άνοιξης.

Την πάθιαζαν οι ρόλοι που ήταν φρέσκοι σαν μαγιάτικο στεφάνι.

Τρελαινόταν για λιχουδιές που την έκαναν να τρέμει σαν χταπόδι.

Χαμογελούσε με αυθεντικό κοριτσίστικο τρόπο, όταν της έκαναν δώρα.

Και ενώ ξετύλιγε το κίτρινο κουτί, βάφτιζε το περιεχόμενο "μαγι-αρόν".

Επειδή την ενθουσίαζε να αλλάζει αποχρώσεις στις λέξεις.

Επειδή μεταμορφωνόταν και η ίδια. Μια σε κορίτσι, μια σε γυναίκα.

Και έτσι δεχόταν κάθε μεταμόρφωση.

Αποχαιρετώντας λοιπόν τον ήλιο του Μάη περίμενε με λαχτάρα το φως του Ιουνίου. 

Για να γιορτάσει καθετί που θα φώτιζε το καλοκαίρι της.

*Αφιερωμένο σε όλα κορίτσια που ξέρουν να προσφέρουν και να δέχονται κάθε δώρο. 

Ευθυγράμμιση

Και εκεί που κάτι στραβώνει, εκεί που οι γραμμές γίνονται ζικ ζακ, εκεί που τα σχέδια σε ευθεία κουρμπάρπουν… 

Εκεί θυμάσαι ότι συνεχίζεις την κίνηση στο σχήμα της ευελιξίας.  

Κι ας μην συμμετείχες σε πολύβουο τσιμπούσι. Κι ας είχες νύχια μαδημένα. Κι ας ήταν τα μαλλιά σου άφτιαχτα. 

Αρκεί που ξέρεις ότι ευθυγραμμίζεσαι. Με ανθρώπους που κινούνται στην ίδια τροχιά με εσένα. Με την πρόθεση να σε διαπεράσουν με τη ματιά τους. Κι ας μην πρόλαβες τα φτιάξεις το σωστό μανικιούρ. Κι ας μην ίσιωσες τέλεια τη φράντζα. 

Αρκεί που η ευθυγράμμιση είναι γεμάτη από αγάπη. Αρκεί που οι γραμμές της έχουν μπλεχτεί στα νύχια και στα μαλλιά σου. Τυλιγμένες εκεί μέσα σε κάνουν να νιώθεις τόσο όμορφη. 

Και έτσι δεν σε απασχολεί τόσο αν κάτι στραβώσει. Είναι η ομορφιά που στέκει πάντα σε ευθεία μπροστά σου. Είναι που σε ισιώνει η αγάπη. 

Αυτοσχεδιασμός

 Όλα ξεκίνησαν με ένα ανάλαφρο αεράκι.

Απαλό, δροσερό, ιδανικό.

Έβγαλε τα παπούτσια της.

Οι πατούσες της ακολούθησαν κατευθείαν το ρυθμό.

Περπάτημα απαλό, ζεστό, ισορροπημένο.

 

Σιγά σιγά άρχισε να φυσά.

Έβγαλε τα ρούχα της.

Το σώμα της τυλίχτηκε με ρούχο αέρινο.

Κίνηση ντελικάτη, ζωηρή, γειωμένη.

 

Και έφτασε ο άνεμος.

Ντύθηκε με τη σιωπή.

Οι παλάμες της μια μάσκα στο πρόσωπο.

Ακινησία, ακαμψία.

 

Γλίστρησε το κορμί της στη θάλασσα.

Βυθίστηκε στο υγρό κουκούλι.

Η μόνη της διαδρομή από το βυθό προς την επιφάνεια.

 

Ώσπου αναδύθηκε ως αέρινη υγρή οντότητα.

Η βάφτιση είχε τελειώσει.

 

Με υγρά μαλλιά πάτησε στη γη.

Τα στήθη της δυο φακοί στην πορεία της.

Τα πόδια της δυο εργαλεία υπό τις προσταγές της μουσικής.

Εκείνη τη χορογραφία θα την εμπνεόταν η ίδια.

Εκείνη τη χορογραφία θα την αφιέρωνε στον εαυτό της.

Επειδή είχε αρχίσει να τον ερωτεύεται με το πάθος του ανέμου.

 

*Αφιερωμένο σε όσους γίνονται ερωτεύσιμοι στα μάτια τους (και κατ’επέκταση στα μάτια άλλων).

Το Θήτα και το Σίγμα

Σε εκείνο το αλφάβητο φύσηξε μια μέρα τόσο δυνατά που τα γράμματα ανακατεύτηκαν. Μόνο το Α έμεινε στην αρχή. Τα υπόλοιπα έχασαν τη θέση τους. Κάποια φοβήθηκαν για το άγνωστο. Ήταν αυτά που δεν τα πήγαιναν καλά με την απώλεια ελέγχου. Κάποια άλλα ενθουσιάστηκαν με τις νέες συνθήκες. Ήταν αυτά που λαχταρούσαν την ανάληψη ρίσκων. 

Το Θ ρόλαρε αρκετά από τον αέρα και βρέθηκε δίπλα στο Σ. Το Σ πάλι δεν είχε πάει πολύ μακριά. Οι γωνίες του το έκαναν πιο δυσκίνητο. Όταν είδε το Θ, το αναγνώρισε κατευθείαν. Είχε παρκάρει δίπλα του με την παύλα του κάθετη. Το Θ έχει οριζόντια παύλα βέβαια. Το Σ ήξερε να διακρίνει. Άλλωστε δεν πίστευε στις έννοιες "Σωστό" ή "Λάθος". Αυτά ήταν για τους πεζούς. Το Σ ήταν Στοχαστικό. Μέσα στο Στοχασμό και τον αναστοχασμό γινόταν ευέλικτο. Και έτσι δεν το ένοιαζε που είχε γωνίες. Γνώριζε καλά ότι μέσα του υπήρχε η ευελιξία της Σκέψης. 

Υποδέχτηκε το Θ στη γειτονιά του και την ίδια στιγμή ήταν πρόθυμο να ακούσει τα νέα από τη δική του περιοχή. Το Θ από τη θέση 8 να αφηγείται τα δικά του τώρα που βρέθηκε κοντά στη θέση του Σ. Από το 8 στο 18. Μοιάζει με αναβάθμιση. Μοιάζει με εξύψωση. Κι ας είχε χάσει τα γνώριμα μέρη του. Είχε αράξει σε μια νέα Θέα. Αν και το Θ ήταν από μόνο του μια Θέα Θαυμάσια. Συνδύαζε τις καμπύλες και την ευθεία. Ένας κύκλος για περιτύλιγμα με μια γραμμή για να το κρατά σε ισορροπία. Ένα γράμμα Θαύμα. Έτοιμο για περιπλάνηση και στάθμιση. 

Το Σ αφέθηκε στη θαυματουργή ιδιότητα του Θ και ήταν επίσης έτοιμο για εξερεύνηση. Συμφώνησαν να κυλήσουν μαζί στη θέση 16. Εκεί που παλιά ήταν το Π. Θα έφτιαχναν μια δικιά τους Περίπτωση. Από εκεί θα έφτιαχναν δικές τους λέξεις. Θα σχημάτιζαν ξεχωριστά νοήματα. Και μέσα στις γωνίες και τις καμπύλες θα γεννιόταν ένα ιδιαίτερο αλφάβητο. 

Θα σερβιριζόταν σε πιατάκια. Θα είχε γεμάτη γεύση. Θα ήταν Θρεπτικό και Σιροπιαστό. Θα έβλεπε το Α από εκεί ψηλά και με ένα επιφώνημα θα έλεγε "Ααααα! Θέλω κι εγώ!".

Τoo soon..?

Can I hold your hand? Or is it soon?

Can I invite you upstairs for a drink? Or maybe another night?

Can I send you a present? Or maybe later?

Can I tell you a secret? Or is it too soon? 

Can I free myself from questions? Or is it too late?

Oh... It is never too late. It is never too soon.

Oh! 

I love you...

At last! 

Cheers to freedom!