Εκείνη τη νύχτα, εκείνο το μάθημα

Περπατούσε για χρόνια χωρίς να παρατηρεί το βηματισμό της.
Συχνά σκόνταφτε. Πολλές φορές ένιωθε να αιωρείται. Άλλοτε πάλι είχε την αίσθηση ότι τα βήματά της ήταν στο περίπου.

Στάθηκε για μια στιγμή ακίνητη.
Άρχισε να περπατά με πέλματα που κάρφωναν το έδαφος.
Χωρίς διάθεση να πληγώσουν την επιφάνεια που την υποστήριζε.
Αλλά με προθυμία να αντλήσουν δύναμη από τη σταθερότητα.
Με επιθυμία εξεύρεσης του προσωπικού της άξονα.

Συνέχισε να βηματίζει.
Νιώθοντας λίγη περισσότερη σιγουριά.
Σαν να μπορούσε να βιδωθεί σε κάθε σημείο που προσγειωνόταν το πέλμα της.
Ένα βίδωμα με διάρκεια τόση ώστε να της επιτρέψει να ξεκολλήσει. Προς ανεύρεση του επόμενου σημείου γείωσης.

Άφησε τα χέρια ανάλαφρα.
Δεν χρειαζόταν να πιαστεί από πουθενά για να ισορροπήσει.
Είχε επιτέλους ενεργοποιήσει το κέντρο της.
Από εκεί θα έστελνε την ενέργειά της στα άκρα της.

Με πέλματα βιδωτά. Με ακροδάχτυλα απαλά.
Θα παρατηρούσε τη νέα της πορεία.
Με το συνδυασμό γείωσης και αιώρησης. 

14 Φεβρουαρίου. Τι γιορτάζω;

Βιωματικό σεμινάριο σε ομάδα, όπου οι συμμετέχοντες/ουσες (μόνοι ή σε σχέση) θα έχουν την ευκαιρία να:
* βγουν ένα ιδιαίτερο ραντεβού την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου
* αλληλεπιδράσουν με τα μέλη της ομάδας με όχημα την αγάπη
* συνδεθούν εκ νέου με τον εαυτό τους και με το παρελθόν τους μέσω δημιουργικών ασκήσεων
* μεταβούν από το εγώ στην “ερωτική” συνύπαρξη
* βρουν το δικό τους τρόπο να γιορτάσουν τον έρωτα
* ενεργοποιήσουν το πάθος τους
* συνδυάσουν αυτογνωσία και διασκέδαση

Συντονίστρια:
Σταυρούλα Σανίδα, M.Sc., Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

Δηλώσεις συμμετοχής & πληροφορίες για το κόστος*: stsanida@gmail.com, 6937009681, 2102849073

Ευγενική χορηγία: Κρασιά Κατώγι Αβέρωφ

*Περιλαμβάνεται: κρασί, finger food και “δώρα”

Με βηματισμό προς...

Το δεύτερο τακούνι στο δεξί πόδι.

Η μουσική ξεκινά.
Ο καβαλιέρος πλησιάζει.

Η αγκαλιά για αρχή.
Τα βήματα στη συνέχεια.
Οι φιγούρες όποτε.
Η πόζα στο τέλος.

Τα πέλματα με τάση γείωσης.
Ο κορμός με τάση απογείωσης.

Τα σώματα σε αναζήτηση αρμονίας.

Τα λάθη.
Τα στραβοπατήματα.
Τα "κόλπα".

Ο Χορός ως σύστημα Πίστης.
Η μουσική ως ψαλμωδία.

Τα τακούνια αφημένα στο πάτωμα.

Δυο πέλματα γυμνά.
Η εναλλαγή της τελετής.

Με βηματισμό ευλάβειας στη Θεά Ισορροπία.

Πέρα από ευχές

Πάνω από τα γκρίζα σύννεφα διακρίνω τις φωτεινές ηλιαχτίδες.

Εκεί στον ουρανό βλέπω έναν αετό να απλώνει τις φτερούγες του.

Από τα λαμπάκια της πόλης παρασύρομαι σε ό,τι φωτίζει το δρόμο μου.

Με φόντο τη μουντάδα του χειμώνα φορώ το λευκό παλτό μου.

Μακριά από λόγια τσουχτερά έρχομαι σε επαφή με ζεστές λέξεις.

Κάτω από μια κουβέρτα εμπειριών φωλιάζει η σοφία της μνήμης.

Εδώ κοντά αναμένεται να εμφανιστεί ένα δώρο.

Πέρα από ευχές πατάω στην αβεβαιότητα του μέλλοντος.

Πέρα από φοβίες πετάω ανάμεσα σε ζουμερές στιγμές.

Με ένα αναμμένο τζάκι στη θέση της καρδιάς μου.

Χωρίς να πασχίζω να λύσω ανούσιους γρίφους.

Χωρίς να παλεύω να επισκευάσω τα συναισθήματά μου.

Εδώ στο 2020 βλέπω συμμετρία.

Εδώ μπροστά στους αριθμούς ηχεί η αρμονία.

Πέρα από προβλέψεις.

Με αφράτη άχνη ζάχαρη να πασπαλίζει τις μέρες μου.

Με παλάμες στραμμένες στον ουρανό συνεχίζω την πορεία μου.

Γεύση συνύπαρξης

Έφτασα με τη γεύση του κρασιού στο στόμα μου. 

Ήταν όλοι εκεί με βλέμματα καθαρά. 

Πήρα θέση. 

Η καρδιά μου χτυπούσε σαν κουδουνίστρα στα χέρια μωρού. 

Και ενώ ήθελα για λίγο τη σιωπή, ένα ερώτημα προσγειώθηκε επάνω μου.

Άφησα την απάντηση να αιωρηθεί σε εκείνο το δωμάτιο.

Αναρωτιόμουν τι γεύση είχε αφήσει στους άλλους.

Ρεβεγιόν Μπουγάδας

Εκείνο το μηχάνημα ήταν ο ναός του.

Πετούσε τα βρώμικα.

Έρριχνε την αϋπνία.

Στρίμωχνε τους πονηρούς λεκέδες. 

Εκείνο το το μηχάνημα ήταν το ησυχαστήριό του.

Λάμβανε την κάθαρση. 

Δεχόταν τη χαλάρωση. 

Εισέπραττε την εγρήγορση. 

Εκείνο το μηχάνημα ήταν ο ίδιος.

Λειτουργούσε σε υψηλές στροφές. 

Έκανε χώρο για καθαρά και ρυπαρά.

Ανέδυε τη μυρωδιά του μπισκότου.

Υπέροχα αρώματα σε μια μοναδική γιορτή. 

Της μπουγάδας που στεγνώνει κάτω από τον έναστρο ουρανό.
Και μαζί της χορεύει το φεγγάρι. 

Καλλιτεχνική επούλωση

Έδωσα το χέρι μου στις απαλές κινήσεις του πινέλου.

Χρώματα διαπέρασαν τη σάρκα μου.

Άφησα το λαιμό μου στις κοφτερές κινήσεις του νυστεριού.

Αίμα κύλησε ως το στέρνο μου.

Τοποθέτησα τα πέλματα γυμνά στη γη.

Νοτισμένο χώμα γαργάλησε τα μικρά μου δαχτυλάκια.

Πέταξα τις επιθυμίες μου ψηλά στους κεραυνούς.

Βρεγμένα "θέλω" κατηφόρισαν ορμητικά στο κορμί μου.

Έστρεψα το βλέμμα στον άδειο καμβά.

Με στεγνά όλα τα υγρά στο σώμα μου.

Η επούλωση είχε ήδη ξεκινήσει.

Κάθε πληγή θα μεταμορφωνόταν σε ένα ξεχωριστό έργο τέχνης.