Το σεμινάριο "Η συγγραφή ιστορίας ως συμπληρωματικό εργαλείο στη Λειτουργική Αναλυτική Θεραπεία" ολοκληρώθηκε και ανήκει στο παρελθόν. Οι παρακάτω ιστορίες, ωστόσο, το ξαναζωντανεύουν στη μνήμη μου στο παρόν. Απευθύνω ένα θερμό ευχαριστώ στις συμμετέχουσες-συναδέλφους που δέχτηκαν να αφηγηθούν την εμπειρία τους μέσω της γραφής.
“Επικοινωνήσαμε, εκφράσαμε η καθεμιά κάποια πτυχή του εαυτού της τόσο προσωπική.
Σπάω λίγο-λίγο τα όριά μου για να ανοίξω, να δεχτώ το καινούργιο. Αλλάζω και μαθαίνω. Κι όλα συμβαίνουν μέσα από την αποδοχή.
Έμαθα πως η αγάπη μόνο μέσα από τη δημιουργικότητα μπορεί να εκφραστεί.
Και μπορεί να αλλάξει ανθρώπους, ομάδες, κοινωνίες ολόκληρες.
Είθε να βρίσκουμε μέσα μας το κουράγιο να τολμούμε αυτό που προστάζει η καρδιά μας,
να δημιουργούμε λίγο-λίγο αυτό το έργο το ιερό, για το οποίο ο καθένας μας έχει έρθει στη ζωή”.
“Η εκπαιδεύτρια ζήτησε να μπει μέσα στην καρδιά μας. Κι εμείς της το επιτρέψαμε. Εφτά άτομα που βρεθήκαμε στο εργαστήριο της λειτουργικής αναλυτικής θεραπείας. Εφτά ψυχολόγοι που μας τράβηξε η συγγραφή ιστορίας. Και αφήσαμε τη Σταυρούλα, την εκπαιδεύτριά μας να δει τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, τις εικόνες μας. Χαλαρώσαμε, εστιάσαμε στην αναπνοή μας, στο σώμα μας, στο εδώ και τώρα, και βγήκαμε όλες σιγά σιγά από τη ζώνη ασφαλείας μας. Και ανοιχτήκαμε. Και νιώσαμε. Και κλάψαμε. Και γελάσαμε. Και θυμηθήκαμε. Και φανταστήκαμε. Και εμπνευστήκαμε. Και μοιραστήκαμε. Και εμπιστευτήκαμε η μία την άλλη. Μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο, στο εργαστήριο βρήκαμε ένα νόημα. Κάτι που είχε να πει κάτι βαθύτερο για μας τις ίδιες αρχικά. Για τους δικούς μας ανθρώπους. Για τους ασθενείς μας. Ήταν μια γεμάτη, όμορφη, ουσιαστική εμπειρία. Που μας έκανε να νιώσουμε ελεύθερες, ζωντανές. Το πιο πρόσφατο ευχαριστώ από την καρδιά μου ήταν στη Σταυρούλα και στις συνεκπαιδευόμενές μου που με άγγιξαν και με συγκίνησαν”.
“Τρίτη και τελευταία συνεδριακή μέρα. Σκέφτομαι να μην πάω καθόλου. Αν και περίμενα με μεγάλη προσμονή το συνέδριο, έφτασα στην Αθήνα τόσο στρεσαρισμένη και κουρασμένη που δεν το απόλαυσα. Στο μυαλό μου στριφογυρίζει μόνο η επιστροφή. Παρόλα αυτά δεν θέλω να χάσω το εργαστήριο της αφηγηματικής γραφής. Θα προτιμούσα βέβαια, να ήταν το πρώτο στη λίστα της ημέρας ώστε να φύγω κατευθείαν με τη λήξη. Δυστυχώς όμως δεν έχω άλλη επιλογή παρά να περιμένω. Ουσιαστικά, για μένα, η ιστορία άρχισε με το ποτάμι και αποκορυφώθηκε με τις κάρτες. Από αυτό το σημείο νιώθω παρόν. Κάπως σαν να συνδέθηκα με το εδώ και τώρα. Δεν θυμάμαι τα εισαγωγικά ούτε και το κλείσιμο του εργαστηρίου. Το ποτάμι και οι κάρτες. Από το σημείο αυτό χάνω την αίσθηση του χρόνου, Νιώθω κάτι σαν να ταξιδεύω με την υπόλοιπη ομάδα μέσα σε ένα βαγόνι τρένου. Βρεθήκαμε κατά τύχη στο ίδιο κουπέ. Συνταξιδιώτες. Ξεκινήσαμε από διαφορετική αφετηρία ο καθένας. Ταξιδεύουμε προς την ίδια κατεύθυνση και θα καταλήξουμε σε διαφορετικούς προορισμούς. Σε αυτή την τόσο σύντομη διαδρομή και ενώ όλα γύρω κινούνται ο χρόνος σταματά. Τοπία, ήχοι, άνθρωποι πάνε και έρχονται, Εγώ όμως έχω συνδεθεί τόσο πολύ, που χρόνος και περιβάλλον δεν υπάρχουν. Είναι πέρα από μένα κάπως. Ένα σύντομο, αποκαλυπτικό, και συγκινητικό ταξίδι”.
“Είτε από τύχη ή λόγω συνειδητής επιλογής 8 γυναίκες βρέθηκαν μαζί. Σαν ρυάκια που συναντήθηκαν στο ίδιο σημείο. Η δροσιά φρέσκαρε το ζεστό δωμάτιο. Το μελάνι στο χαρτί ξεδίψασε την ανάγκη για έκφραση. Η φόρα της όρεξης για μάθηση άφησε πεταλούδες να πετάξουν στον αέρα. Η τόλμη της αυτοαποκάλυψης ώθησε σε νέες ισορροπίες. Με ή χωρίς παπούτσια. Η δύναμη της έμπνευσης έδωσε ανάταση. Έγιναν δοκιμές με ή χωρίς ερωτηματικά. Κάνοντας μικρές παύσεις για αυτοπαρατήρηση, για λίγη σοκολάτα, για διευκρίνιση.
Μια επέτειος, ένα “καρδιογράφημα”, λίγα ερωτηματικά, ένα γυμνό πέλμα, μια τελεία, ένα αεροπλάνο, ένας κωδικός και μια παρουσίαση έφτιαξαν την ιστορία 8 γυναικών.
Μπορεί να μην συναντηθούν ποτέ ξανά.
Θα έχουν όμως ένα γραμμένο βίωμα μέσα τους.
Εύχομαι να τολμήσει καθεμιά να ανέβει και πάλι στην τραμπάλα της δημιουργικότητας”.
