Η κρυφή γοητεία

Σε κάθε βήμα ένιωθα το τρίξιμό της στο πέλμα μου. 

Στην ανηφορική μου πορεία χάιδευα με την παλάμη την κουπαστή της. 

Η ελαφριά αιώρηση ανακατεμένη με τη σταθερότητα. 

Ετοιμόρροπη και ανθεκτική. 

Βγαλμένη από άλλη εποχή. Μα πάντα επίκαιρη. 

Κρυφά γοητευτική.

Καθόλου μεσοαστική.

Καρφωμένη στο ίδιο σημείο. Καμωμένη από το ίδιο υλικό. 

Σ' εκείνη τη σκάλα μπορούσα να βασιστώ.

Ακόμα κι όταν φυσούσε και ένιωθα ότι θα γκρεμοτσακιστώ.

Επειδή κατέληγε σε μια ταράτσα κοντά στον ουρανό.

Επειδή εκείνη η σκάλα ήμουν εγώ.

Οι φοίνικες μέσα μας

Με βήματα προσμονής μπήκα χθες στον Εθνικό Κήπο. Με διάθεση εξερεύνησης ξεκίνησε η βιωματική δράση. Πέντε χαμόγελα συμπορεύτηκαν μαζί μου.

Με ενεργοποιημένες τις αισθήσεις μας ξεκινήσαμε ένα διάλογο με τον εαυτό μας. Με λαχτάρα επικοινωνίας με τη φύση καλοδεχτήκαμε τη σκέψη: "Δεν αντέχει τόσα χρώματα η ματιά".

Η ομορφιά του Κήπου προσέκρουσε στη γοητεία της δικιάς μας αλληλεπίδρασης. Από την πρόσκρουση εκτοξεύτηκαν δώρα γενναιοδωρίας.

Με προθυμία αυτεπίγνωσης ρίξαμε μια μικρή βουτιά στις σκέψεις μας. Η τροφή αφύπνισης δρόσισε την περιέργειά μας για αυτοπαρατήρηση.

Τα παγκάκια φιλοξένησαν τα ιδρωμένα μας σώματα. Μια άσκηση διαλογισμού ήρθε την κατάλληλη στιγμή, για να μας ενυδατώσει νοερά.

Αποχαιρετήσαμε τους φοίνικες, αφού ακούσαμε λίγα λόγια για την ιστορία τους. Μια γενναιόδωρη ψυχή είχε φροντίσει άλλωστε να μας ξεναγήσει στον Κήπο. Η Αμαλία ως μια ακόμα φιγούρα δοτικότητας είχε δώσει κάποτε εντολή να φυτευτούν αυτά τα δέντρα.

Με την ολοκλήρωση της βιωματικής δράσης έφυγα χαρούμενη. Όχι μόνο για τη ζωηρή και ουσιαστική μας συμμετοχή. Αλλά επειδή όλοι μας ρίξαμε σπόρους αμοιβαιότητας, επίγνωσης, θάρρους και αγάπης. Είμαι σίγουρη ότι τα δεντράκια που θα μεγαλώσουν μέσα μας θα είναι χάρμα οφθαλμών τόσο στα μάτια μας όσο και σε κοινή θέα.

Ακόμα και τώρα που συνεχίζουμε να ζούμε με σεβασμό ως προς τους κανόνες κοινωνικής απόστασης λόγω του covid-19, μπορούμε να αφεθούμε να απολαύσουμε την ομορφιά της κηπουρικής μας!

Στέλνω ένα ζεστό ευχαριστώ στους ανθρώπους που γνώρισα χθες για την όρεξή τους να δημιουργήσουμε μαζί το δικό μας κήπο μες στον Εθνικό Κήπο :)

Rosemary Reunion

A smell so familiar.

Caressing my nostrils.

A smile so caring.

Kissing my senses.

Two hands so soft.

Holding my memories. 

A wire so effective.

Energizing my desire. 

A reunion so surprising.

Tasting like masticha. 

Γυμνό βλέμμα

Έβγαλε τα ρούχα του και ξάπλωσε δίπλα μου.
Η ομορφιά του αποκαλύφθηκε μπροστά στα μάτια μου.
Ήξερα ήδη τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Το κορμί του ήταν ένα άγνωστο πεδίο.
Και να που τώρα με καλούσε να το εξερευνήσω.
Έκλεισε τα μάτια του. Το φως χάθηκε στο δωμάτιο.
Ένα γυμνό σώμα με ένα ντυμένο βλέμμα θόλωσε την επιθυμία μου.
Ήξερα σίγουρα ότι αναζητούσα το γυμνό βλέμμα.
Έβαλα τα ρούχα μου και έφυγα.

Ευτυχώς...

Ευτυχώς είχα το φεγγάρι. Κι ας ήταν μια φλούδα.
Μου ήταν αρκετό και μόνο που έτσι ξεφλουδισμένο πάνω από το κεφάλι μου ανέδυε τα αρώματά του. Έστρεψα το βλέμμα μου ψηλά. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Το περγαμόντο γαργάλισε τις αισθήσεις μου.

Ευτυχώς είχα το φεγγάρι. Κι ας ήταν μια άχνα φωτός.
Μου ήταν αρκετό και μόνο που έτσι αχνοφέγγοντας μου έδειχνε το δρόμο για το σπίτι. Κοίταξα την άσφαλτο. Άφησα έναν αναστεναγμό. Η ελευθερία τύλιξε τη νύχτα μου.

Ευτυχώς είχα το φεγγάρι. Κι ας ήταν μακριά από το κρεβάτι μου.
Μου ήταν αρκετό και μόνο που έτσι σαν ανάμνηση μου ψιθύριζε ένα νανούρισμα. Οι μελωδίες εισχώρησαν στην καρδιά μου.

Ευτυχώς είχα το φεγγάρι. Κι ας ήταν μια φλούδα.
Μου ήταν αρκετό και μόνο που έτσι ξεφλουδισμένο είχε ήδη προσγειωθεί πάνω στη βλεφαρίδα μου. Έκλεισα τα μάτια μου απαλά. Άφησα την ανάσα μου έξω στον ουρανό. Το καλοκαίρι φώλιασε στην άλλη βλεφαρίδα μου.

Ευτυχώς είχα το φεγγάρι.
Ευτυχώς είχα το καλοκαίρι.

Με δυο βλεφαρίδες αλλιώς στολισμένες ήμουν έτοιμη να αντικρίσω το αύριο.

Απελευθερώνοντας τη δημιουργικότητά μου

Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι έχεις νιώσει την αίσθηση απελευθέρωσης, όταν ολοκληρώνεις μια δημιουργική ασχολία. Σε αυτή τη συνάντηση του Athens Live with Awareness, Courage and Love θα δοκιμάσουμε μέσα από ευχάριστες ασκήσεις να αφήσουμε ελεύθερη τη φαντασία μας, ώστε να επικοινωνήσουμε δημιουργικά με τον εαυτό μας και τους άλλους. Μπορείς να φέρεις μαζί σου ένα μπλοκ για σημειώσεις και στυλό/μολύβι. 

Η φωτογραφία είναι από έκθεση στη Σχολή Καλών Τεχνών. Ανυπομονώ να φτιάξουμε τη δική μας "έκθεση" αυτή την Κυριακή!

Δηλώσεις συμμετοχής: 
https://www.meetup.com/Athens-Live-with-Awareness-Courage-and-Love-Meetup/events/271459568/

Ευγένεια η χρωματιστή

Μια φορά και έναν καιρό γεννήθηκε μια σακούλα. Ήρθε σε αυτόν τον κόσμο άδεια αλλά με διάθεση γεμίσματος. Ξεκίνησε την πορεία της. Κάποιες φορές πήγαινε όπου φυσούσε ο άνεμος. Άλλες φορές μάγκωνε στην καγκελόπορτα ενός σπιτιού. Άλλοτε έμενε στα σκουπίδια, για να αδειάσει καθετί περιττό. Όταν ήταν κενή, περιπλανιόταν με μεγαλύτερη ευκολία. Όταν είχε μέσα της βάρος, ένιωθε στιβαρή αλλά λιγότερο αέρινη. Δεν είχε αποφασίσει ακόμα πόσο γεμάτη της άρεσε να είναι. Σίγουρα όμως ήξερε ότι ανάλογα με το περιεχόμενο άλλαζε χρώμα.

Εχθές είχε μια ενδιαφέρουσα στιγμή. Πήγε να αγοράσει ξηρούς καρπούς. Τους άφησε να σκορπιστούν μέσα της. Το περιτύλιγμά της χρωματίστηκε με γαλάζιο. Το χρώμα που για εκείνη συμβόλιζε την υγεία. Ένα χέρι ευγενικό πρόσθεσε μέσα της δύο σοκολατάκια.  "Για το δρόμο" της είπε. Και αμέσως στο γαλάζιο προστέθηκε λίγο κίτρινο. Αυτό της χαράς.

Συνέχισε τη βόλτα της. Μια φωνή τη ρώτησε πληροφορίες, καθώς έψαχνε ένα μέρος δροσερό. Η σακούλα πρόθυμη να δώσει τις συμβουλές της έδειξε το δρόμο προς τη δροσιά. Με το που ολοκλήρωσε τη φράση της δυο ιπτάμενα κουτάκια προσγειώθηκαν μπροστά της. Δεν ήθελαν τίποτα από εκείνη. Απλώς είπαν ένα "Γεια". Εκείνη απάντησε γεμίζοντάς τα με λίγη γλύκα. Έβγαλε τα σοκολατάκια και τοποθετήσε από ένα στο κάθε κουτάκι. Συνέχισαν την πτήση τους.

Η σακούλα ένιωσε λίγο πιο ελαφριά. Ένα απαλό ροζ προστέθηκε στην εξωτερική της εμφάνιση. Επέλεξε να συνεχίσει για λίγο ακόμα την πορεία της. Φτάνοντας σε μια αυλή απλώθηκε φαρδιά πλατιά. Την πλησίασε ένα πουγκί. Της είπε πόσο ωραία χρώματα είχε. Άφησε μερικούς ξηρούς καρπούς να γλιστρήσουν εισχωρώντας μέσα του. Εκείνο ζαρώνοντας από ευγνωμοσύνη έδωσε στη σακούλα μια έξτρα κόκκινη πινελιά. 

Ο άνεμος φύσηξε και έφερε δίπλα τους μια κορδέλα. Στη μια άκρη της ήταν τυλιγμένη μια καραμέλα. "Για εσένα" είπε στη σακούλα, καθώς η καραμέλα είχε απλώσει το κορμάκι της στα καρύδια.  

Η σακούλα επέστρεψε στο ντουλάπι της. Προτού ρίξει έναν υπνάκο κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Μια πράσινη ρίγα έχε προστεθεί πάνω στα χρώματά της. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε σαν το πιο όμορφο αμπαλάζ του κόσμου. Και ήταν περίεργη να δει ποια νέα μοτίβα θα την στόλιζαν την επόμενη μέρα.

Αν την πετύχεις κάπου στο δρόμο σου, δοκίμασε να την κρατήσεις απαλά. Έχει να σου αφηγηθεί πολλές ιστορίες ευγένειας. Ίσως προσφέροντάς της την προθυμία σου να ακούσεις, μπορεί να αποκτήσεις και εσύ πολλά χρώματα!