:) Χαμόγελα :)

Τετράδια, remarkable, laptop, κόλλες Α4, σελίδες που απογειώθηκαν μόνες, μια ακρούλα στο βιβλίο. Ψάχνοντας λίγο χώρο για να αποτυπώσω μερικές σκέψεις έπεσα πάνω στην αφθονία των επιλογών. Στην ποικιλία των layout. Και όσο αναζητούσα τι θα ταίριαζε περισσότερο εκείνη τη στιγμή, τόσο περισσότερο αυξάνονταν οι δυνατότητες. Είχα πρόσβαση στην παράδοση "χαρτί-μολύβι", είχα πρόσβαση και στην τεχνολογία "οθόνη-γραφίδα". Και όσο πιο ανοιχτή ήμουν να δοκιμάσω, τόσο περιοριζόταν το υλικό.

Ανοιγόκλεισα το remarkable, το άφησα να ξαποστάσει στην αγκαλιά μου, το ακούμπησα στο διπλανό κάθισμα. Η πληροφορία διάχυτη γύρω μου. Τα ερεθίσματα να χορεύουν μπροστά μου. Τίποτα από αυτά δεν είχε χώρο στο device, ούτε στο χαρτί. Τι γινόταν; Έχανα την έμπνευση; Στέρευε η φαντασία; Είχα εξοπλιστεί με όλα τα σύνεργα. Περίμενα τις λέξεις να ξεκινήσουν το χορό μέσα μου. Και να τις αποτύπωνα σε γραπτά στιγμιότυπα.   

Μα οι λέξεις αραχτές έμοιαζαν. Σαν να τεμπέλιαζαν. Σαν να είχαν κουραστεί. Σαν να στρέτσαραν λίγο το κορμάκι τους. Δεν είχαν άλλωστε και αυτές δικαίωμα σε ένα διάλειμμα; Να πάρουν μια ανάσα; Κι αν δεν σηκώνονταν ποτέ ξανά; Αν πάχαιναν και τέρμα τα ακροβατικά κόλπα; 

Μα οι λέξεις δεν χρειάζονταν απαιτητική προπόνηση ούτε δίαιτες αυστηρές. Οι λέξεις δεν έχαναν ποτέ το ρυθμό τους. Αρκεί να έπιαναν τις κατάλληλες νότες. Τότε με μια ορμή έμπαιναν στη σειρά τους. Οι ίδιες δεν ανησυχούσαν ποτέ. Δεν βιάζονταν. Αφήνονταν στη ρυθμική τους διαίσθηση να τις ενεργοποιήσει. 

Δεν είχε σημασία πού θα άφηναν το αποτύπωμά τους. Επειδή ήξεραν ότι αυτό που είχε σημασία ήταν να αποτυπώσουν το νόημα. Και έδειχναν εμπιστοσύνη σε αυτούς που θα τις διάβαζαν. Ότι και αυτοί θα εντόπιζαν το νόημα. Οπότε ποιος ο λόγος ανησυχίας;

Άνοιξα το laptop και με κινήσεις απαλές ξεκίνησα να πληκτρολογώ, καθώς ο ρυθμός μου υπαγόρευε τις λέξεις. Πήρα μια βαθιά ανάσα στην ολοκλήρωση του κειμένου βλέποντας το χαμόγελο στις προτάσεις. Φαντάστηκα το χαμόγελο σε κάποιους από τους αναγνώστες. 

Παρατήρησα το μπλε των ματιών τους να χαμογελά και αυτό. Δεν θα έψαχνα για τίποτα περισσότερο σήμερα. Μου αρκεί που ο ρυθμός από ένα άλλο πληκτρολόγιο έδωσε φόρα στο δικό μου. Μου αρκεί που είμαι περίεργη να αναζητήσω νέα νοήματα. 

Μου αρκεί που βλέπω τα μάτια να μου χαμογελούν.   

:) Αφιερωμένη ανάρτηση στην Γ.Π. με μπόλικα χαμόγελα και ακόμα περισσότερη αγάπη  :)

:) Μπόλικη αγάπη και προς την Μαριλένα για τη φωτογραφία :)