Χορός και θεραπεία

Η χοροθεραπεία (dance and movement therapy στα Αγγλικά) αποτελεί μία από τις θεραπείας μέσω τεχνών και τονώθηκε χθες η αξία της μέσα από τη συμμετοχή μου στο εργαστήριο χορού της Τζένης Αργυρίου. Η χορογράφος κάλεσε ανθρώπους με εμπειρία ή μη στο χορό, ώστε να μελετήσει τις πολλαπλές λειτουργίες του στην καθημερινότητα, στον τρόπο που αλληλεπιδρούμε με τους άλλους, στην τέχνη και στην κοινωνική ζωή. Με ενέπνευσε πραγματικά η καλλιτεχνική και ερευνητική της ματιά. Εκτός του ότι μου πρόσφερε πλούσια τροφή για σκέψη, μου έδωσε την αφορμή να γράψω το παρακάτω κείμενο.

Μια χειραψία γενναιόδωρη να καλωσορίζει κάθε εισερχόμενο. Ένα χαμόγελο με ηλιαχτίδες να προσγειώνεται στο βλέμμα μου. Μπήκα στην αίθουσα με τον απόηχο της ζεστασιάς στα χέρια μου. Βολεύτηκα στη θέση του θεατή. Γνώριμη θέση από πολλές παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών. Αυτή τη φορά δεν ήμουν εκεί για κάποιο συγκεκριμένο θέαμα. Αυτό επιβεβαίωσε και η φωνή που μετά το θερμό καλωσόρισμα σαν αεράκι χάιδεψε τα αυτιά μας.

“Σήμερα έχουμε οργανώσει κάτι για εσάς και ταυτόχρονα είμαστε πρόθυμοι να αφήσουμε στην άκρη κάθε οργάνωση, ώστε να δούμε τι μπορούμε να δημιουργήσουμε μαζί”. Τι θα δημιουργούσαμε μαζί; Όλοι είχαμε μια ιδέα ή μια υπόθεση. Την ίδια στιγμή κανείς δεν ήξερε τι θα συνέβαινε ακριβώς. Πώς να γνωρίζουμε άλλωστε, όταν στη συνάντηση αυτή η κοινή συνθήκη ήταν να αφεθούμε στην κίνηση και να της δώσουμε μορφή; Να αφεθούμε στη μορφή και να της δώσουμε προσωπικό νόημα. Να αφεθούμε στο προσωπικό νόημα και να συνδεθούμε με τους άλλους.

Η σύνδεση. Οικεία συνθήκη και άγνωστη μαζί. Όλοι έχουμε πάρει θέση ως θεατές και ως πρωταγωνιστές να παρατηρήσουμε ή να βιώσουμε στο πετσί μας συνδέσεις. Ακόμα και αν σας προσκαλούσα τώρα να θυμηθείτε την πιο πρόσφατη σύνδεση (ή στιγμή επικοινωνίας) που είχατε με ένα αγαπημένο σας πρόσωπο, η ανάμνηση θα ενεργοποιούσε κίνηση στην καρδιά σας, στην αναπνοή σας, στις αισθήσεις σας. Η κίνηση πανταχού παρούσα. Ακόμα και στην παύση. Εκεί που σολάρει η ανάσα, για να δώσει νέο ρυθμό ή να συνεχίσει τον ήδη υπάρχον.

Εχθές συρρεύσαμε στην Πειραιώς 260 έχοντας όλοι οι συμμετέχοντες την προσωπική μας κίνηση. Μέσα από την σωματική αλληλεπίδραση παράξαμε χορογραφίες γεμάτες αυθεντικότητα. Χωρίς τα στολίδια του εκλεπτυσμένου χορευτικού ρεπερτορίου. Αυτό προορίζεται για αληθινές σκηνές. Στη δική μας νοερή σκηνή απεικονίστηκαν συναισθήματα, ανάγκες, προσδοκίες, βαρίδια, όνειρα, περιέργεια. Κανείς δεν έβαλε λόγια σε ό,τι εκτελούσε το σώμα του. Κανείς δεν χρειαζόταν λεκτική επεξήγηση.

Βρεθήκαμε εκεί για να παρατηρήσουμε, για να ανακαλύψουμε, για να συν-κινηθούμε. Είδα στα μάτια των άλλων την προσμονή. Ένιωσα στα δικά μου τη λαχτάρα. Να βουτήξω σε μια εμπειρία εξερεύνησης. Να μεταφερθώ από το οικείο στο άγνωστο και να επιστρέψω σε ένα διαφορετικό οικείο. Να επιστρέψω στο σώμα μου. Αυτή ήταν και η ανάγκη της Τζένης όπως μας την περιέγραψε στην αρχή. Υποθέτω ότι είναι και η ανάγκη των περισσότερων.

Επιστροφή στο σώμα που γνωρίζει. Στο σώμα με τη διαίσθηση. Στο σώμα με τη σοφία. Επιστροφή για αφύπνιση. επιστρέφοντας στο σπίτι μου 3 ώρες μετά το εργαστήριο συνδέθηκα με το σώμα που θέλει χώρο για να επεξεργαστεί. Θέλει χρόνο για να ξεκουραστεί. Θέλει τη διατήρηση της επιθυμίας για εξερεύνηση. Καθώς κρατώ το μολύβι, νιώθω να αποτυπώνεται εκεί πάνω η πρωινή μου χειραψία με την Τζένη. Καθώς γράφω, έχω την αίσθηση ότι η σύντομη επαφή των χεριών μας πασπαλίζει με κίνηση αυτό το κείμενο. Και έτσι κλείνοντας θέλω να εκφράσω ένα συν-κινητικό ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που συναντηθήκαμε χθες. Και με αυτή τη διάθεση ευγνωμοσύνης να συνεχίζω να ανακαλύπτω νέες χειραψίες.