Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, δεν είμαι ο πιο αδικημένος;


Γνωρίζεις έναν άνθρωπο και σου συστήνεται. Μετά τις συστάσεις έρχονται οι πρώτες αποκαλύψεις. Πού μένει. Τι δουλειά κάνει ή έκανε. Πόσα χρήματα του έχουν κόψει από το μισθό. Πόσο υποφέρει στη σχέση του. Πόσο δυσκολεύεται με τα παιδιά του... Σίγουρα θα αναφέρει και ευχάριστα σημεία. Ποια υπερισχύουν όμως; Σήμερα, ακόμα κι αν έχεις κάτι όμορφο να αφηγηθείς, θεωρείς ότι είναι εκτός θέματος. Όλοι μιλούν για το σάπιο σύστημα, για την κοινωνική αδικία, για την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Ειδικότερα στην Ελλάδα οι περισσότεροι νιώθουν την αδικία να τους έχει πλακώσει. Για ποιο λόγο σπούδασαν; Γιατί πάσχισαν στη δουλειά τους; Σε τι αξίζει να πιστεύουν;
Ο αδικημένος νιώθει απογοήτευση. Η απογοήτευση τον αδρανοποιεί. Βουλιάζει σε ένα στρώμα απραξίας χωρίς εφικτούς στόχους. Μένει να λησμονεί τις απολαύσεις του παρελθόντος.
Ο αδικημένος λειτουργεί υποκινούμενος από θυμό. Κατηγορεί την προηγούμενη γενιά για τα λάθη της. Εξοργίζεται με το σύστημα. Στερείται υπομονής και ψυχικής νηφαλιότητας. Εύκολα θα τον ακούσεις να βρίζει ενώ οδηγεί ή να σε αγριοκοιτάζει σε ένα αντίλογο.
Ο αδικημένος περνά ώρες μπροστά από τον καθρέφτη του προσπαθώντας να επιβεβαιώσει ότι είναι ο μοναδικός που πάσχει τόσο από την όλη κατάσταση. Μπορεί και οι άλλοι να έχουν δυσκολίες αλλά ο ίδιος ξεχωρίζει. Το είδωλό του τον υπνωτίζει παρασύροντάς τον σε ένα στρόβιλο θυματοποίησης. Εκεί είναι μόνος και ξεκομμένος από τους ομοίους του. Αναζητά μόνο ένα κοινό να τον ακούσει. Χωρίς διόρθωση στα λόγια του. Έτσι όπως συμφωνεί ο καθρέφτης του, αναζητά την καθολική επιβεβαίωση. Μόνο που αυτή η αναζήτηση γίνεται παραφωνία και ηχεί σαν ένα ναρκισσιστικό ούρλιαγμα βοήθειας. Και η αλήθεια είναι πως κανείς δεν έχει όρεξη να ουρλιάζουν στο αυτί του. Έτσι δεν είναι καθρέφτη, καθρεφτάκι μου..;


3 σχόλια:

iLiAs είπε...

οση ώρα, αυτοί ολοι παραπονιούνται-μιξοκλαίγονται...
ηδη, χάνουν πολύτιμο χρόνο, να κάνουν κατι θετικό ν' αλλάξουν τα πραγματα,
χάνεται χρόνος, να προσπαθήσουν ν' αλλάξουν τα κακώς κείμενα...


Καλο απόγευμα! :)

Ανώνυμος είπε...

Πολύ εύστοχη ανάλυση!
Έτσι είναι..στις δυσκολίες η εύκολη λύση είναι να βρείς κάποιον να σου χαιδέψει τα αυτιά, να συμπάσχει με το "δράμα" σου κ να σου δώσει μια δικαιολογία/επιβεβαίωση του ανέφικτου που αντιμετωπίζεις, ώστε τελικά να μην κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις. Βολεύει αυτό έτσι δεν είναι; Το βόλευμα όμως δεν πήγε κανέναν μπροστά!
Το κείμενο πάντως με έκανε να θυμηθώ τους στίχους του Δεληβοριά:
"Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη που μ'εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω,δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη και το χειρότερο,είναι όμοιος εγώ.."

Μarianne

Σταυρούλα Σανίδα είπε...

@iLiAs,
σπατάλη χρόνου! Μου αρέσει αυτή η οπτική!

@Μarianne,
αυτό το βόλεμα είναι που εμποδίζει την αλλαγή μας! Ωραίοι στίχοι!