Θέαμα συνύπαρξης

Έπειτα από πρόταση-πρόσκληση βρέθηκα την Τετάρτη στο Amsterdam Arena για να παρακολουθήσω τον τελικό της Europa League. Η εμπειρία αυτή ήταν ένα "πείραμα" για εμένα. Από το ρόλο μου ως ψυχολόγος κινητοποιώ τους θεραπευόμενούς μου να εκτίθενται σε νέες συμπεριφορές και να δοκιμάζονται σε καταστάσεις που αποφεύγουν. Τα λεγόμενα "συμπεριφορικά πειράματα" δεν είναι στόχος μόνο για τους θεραπευόμενούς μου αλλά και για εμένα την ίδια.
Την ημέρα του αγώνα η πόλη ήταν τυλιγμένη από μπλε-κόκκινα κασκόλ, η μπύρα έρεε άφθονη και τα συνθήματα ξεστομίζονταν με παλμό.

Στο δρόμο για το Amsterdam Arena οι φίλαθλοι κρατούσαν το ρυθμό με σημαίες που κυμάτιζαν στην αποβάθρα του τρένου. Δεν έμοιαζαν αντίπαλοι. Θύμιζαν περισσότερο δύο λαούς που βρήκαν ευκαιρία για να γλεντήσουν. Συνυπήρχαν συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο. Το λονδρέζικο attitude είχε ζυμωθεί επιδέξια με τον πορτογαλικό αέρα. Μέρος της ζύμωσης αυτής ήταν και "συστατικά" που ανήκαν σε άλλες εθνικότητες.

Το γήπεδο έγινε το επόμενο πεδίο παρατήρησης. Η έναρξη προοιώνιζε την αρμονική συνύπαρξη των δύο ομάδων. Οι τουλίπες μεταμορφώθηκαν στα ποδοσφαιρικά εμβλήματα της Chelsea και της Benfica. Και ο αγώνας ξεκίνησε...

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα φόρτωσα στις αποσκευές μου την ανάμνηση του έντονα αγωνιστικού παλμού, το ξεφάντωμα των φιλάθλων και την αμοιβαία συνύπαρξη. Το πάθος για το ποδόσφαιρο κατάφερε να ενώσει όλο το γήπεδο χωρίς αντιπαλότητες ή βίαια επεισόδια. Και αυτό είναι μοναδικό θέαμα..!