Είμαι - Κάνω

Ξεκινάμε συνήθως τη μέρα μας με ένα πλάνο. Το περίφημο "things to do" αιωρείται στην ατμόσφαιρα και εμείς στέκουμε με ένα μολύβι στο χέρι. Στη λίστα είναι καταγεγραμμένες διάφορες εργασίες. Αφού γίνουν πράξη μια γραμμή θα σχηματιστεί θριαμβευτικά να τις διαγράψει. Αυτή η μολυβιά θα μας δώσει ικανοποίηση.
Όσες εργασίες παραμένουν στη λίστα μας δημιουργούν την αίσθηση εκκρεμότητας.
Τι χρειάζεται όμως να γίνει πραγματικά;
Κατά πόσο υπάρχει καταγεγραμμένη η αληθινή μας ανάγκη;

Συχνά εστιάζουμε τόσο πολύ στο γράψιμο και στο σβήσιμο με αποτέλεσμα να ξεχνούμε άλλες σημαντικές (δι)εργασίες: τις επιθυμίες μας, τις αξίες μας, τη φιλοσοφία μας για τη ζωή...
Οι έννοιες αυτές κάποιες φορές μας δημιουργούν σύγχυση, ενώ άλλοτε φαντάζουν σαν εξωγήινα στοιχεία που δύσκολα βρίσκουν τη θέση τους στην καθημερινότητα των "Πρέπει".
Η επιστροφή στον εαυτό μας θα μας θυμίσει πού βρισκόμαστε και πού θέλουμε ουσιαστικά να πάμε. Όχι με οδηγό το άνοστο "πρέπει" των υποχρεώσεων, αλλά ακολουθώντας το ζουμερό "θέλω" των επιλογών.

Πολλοί αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να λειτουργούν μόνο με τις επιθυμίες τους παραμερίζοντας εργασίες που πρέπει να γίνουν. Αξίζει να θυμούνται πως οι δύο διεργασίες είναι αλληλοσυμπληρωματικές και όχι αντιφατικές. Η λίστα με τα "things to do" δεν πρέπει να πεταχτεί στον κάδο των απορριμάτων. Έχει την αξία της και την αποτελεσματικότητά της. Χρειάζεται όμως να εμπλουτιστεί με τις προσωπικές ανάγκες. Κάπου εκεί στο σημείο σύγκλισης των δύο έρχεται η γνήσια ικανοποίηση και ολοκλήρωση. Και για να επιτευχθεί αυτή η "εργασία" αξίζει να τολμήσουμε να πάρουμε νέα ρίσκα με επίγνωση και ενσυνειδητότητα. Χρειάζεται να αφήσουμε για λίγο κάτω το μολύβι και να εμπνευστούμε από την πένα της δημιουργικότητας.