Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Αιφνίδια απώλεια


Ο θάνατος ενός προσώπου ταράζει, συγκλονίζει, δημιουργεί μια βαριά συννεφιά και στην πιο ηλιόλουστη μέρα. Τα ερωτήματα τρέχουν σε ένα αγώνα δρόμου χωρίς τερματισμό. "Πώς συνέβη;". "Γιατί να φύγει τόσο νέα;". "Γιατί;". Πίσω από κάθε ερώτηση κρύβεται ο πόνος, η θλίψη, ο θυμός, οι ενοχές και πολλά άλλα συναισθήματα που στο πρώτο άσκουσμα της είδησης παγώνουν. Ποιες λέξεις είναι κατάλληλες να παρηγορήσουν αυτούς που μένουν πίσω; Χρειάζονται λόγια ή σιωπή; Τι πρέπει να γίνει από εδώ και στο εξής; Πώς είναι η ζωή αγκαλιά με μια τόσο αιχμηρή απώλεια; Που όσο πιο πολύ την σφίγγεις τόσο περισσότερο σε καρφώνει;

Η είδηση της απώλειας της συναδέλφου Όλγας με έκανε να αναρωτηθώ αυτό το δυσεπίλυτο "Γιατί". Δεν είχα την ευκαιρία να βιώσω πολλές στιγμές μαζί της, αλλά αυτό που θυμάμαι από εκείνη είναι η γλυκύτητά της, η ευγένεια και το ανθρώπινο πρόσωπο.

Μπορεί η ζωή της να ήταν σύντομη πάνω στη γη, είμαι όμως σίγουρη πως κατάφερε να επηρεάσει θετικά τους ανθρώπους γύρω της σε μακροχρόνιες περιπλανήσεις.

Καλό ταξίδι Όλγα.   

2 σχόλια:

marronblogger είπε...

Για φαντάσου! Είχα δει τον τίτλο σου αλλά δεν είχα το χρόνο να σε διαβάσω και τώρα βλέπω μια ανάρτηση "παρόμοια" με τη δική μου. Μου συνέβη λίγες μέρες μετά.
Να ζεις να τη θυμάσαι. Καλό της ταξίδι!

Σταυρούλα Σανίδα είπε...

@ marronblogger,
Ευχαριστώ. Καλή δύναμη και σε εσένα.