Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Ταξίδια με θάρρος και αβεβαιότητα


 
Η αρχή για καθετί προϋποθέτει θάρρος. Ξεκινάς μια σχέση τολμώντας να ανακαλύψεις τον άνθρωπο που στέκεται απέναντί σου. Αρχίζεις μια επιχειρηματική δράση παίρνοντας ρίσκα. Είσαι στην πρώτη μέρα δίαιτας και συγκεντρώνεις όλο σου το θάρρος μέχρι να φτάσεις στο στόχο. Σχεδόν πάντα επενδύεις συναισθηματικά ή οικονομικά χωρίς να είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα. Περπατάς με σύμμαχο την αβεβαιότητα παραμένοντας ένας αδιάβαστος μαθητής. Κάποιος μπορεί να σε σταματήσει στο δρόμο και να σε ρωτήσει πού πας έτσι αδιάβαστος. «Πρέπει να προσέξεις», σου λέει με ευθύ ύφος. Και εσύ τον ακούς και σαστίζεις. Πάντα πρόσεχες το κάθε σου βήμα. Μελετούσες χάρτες πριν από την επίσκεψή σου σε έναν καινούργιο προορισμό. Έκανες πλάνα, κρατούσες σημειώσεις, σχεδίαζες προβλέψεις, αναλογιζόσουν τα πιθανά ενδεχόμενα… Πάντα όμως κάτι έλειπε.


Όσο περισσότερο λαχταρούσες το ασφαλές πεδίο, τόσο συνειδητοποιούσες το βαθμό της αβεβαιότητάς του. Άλλες φορές η πρόβλεψή σου εκσφενδονιζόταν σαν βέλος στο κέντρο του στόχου, ενώ άλλες φορές δεν είχες καν τη δύναμη να τεντώσεις το τόξο. Πόσο ευτυχής ήσουν αλήθεια τη στιγμή που πετύχαινες διάνα; Πίστευες ακόμα περισσότερο στις δυνάμεις σου και συνέχιζες τους υπολογισμούς σου. Τι συνέβαινε ωστόσο στη δεύτερη περίπτωση; Χωνόσουν ακόμα πιο βαθιά στις μελέτες σου προσπαθώντας να διορθώσεις τη μελλοντική αποτυχία. Ένιωθες ο ίδιος σαν ένα λαβωμένο πλάσμα που ζητούσε με αγωνία τη φροντίδα των άλλων. Ήθελες να ακούσεις λόγια επιβεβαίωσης και σιγουριάς. Κάθε φορά που έφταναν στα αυτιά σου, απάλυναν τις σκέψεις σου σαν γλυκό νανούρισμα. Ξαπόσταινες για λίγο παίρνοντας βαθιές ανάσες. Λίγες ώρες μετά σηκωνόσουν υπνωτισμένος. Η μελωδία είχε σωπάσει. Ο θόρυβος είχε ξεκινήσει για μια ακόμα φορά.


Ήθελες να χαμηλώσεις την ένταση. Στην πραγματικότητα προσευχόσουν για τον ερχομό της μέρας που ο θόρυβος θα σταματούσε τελείως. Και όσο αυτή η μέρα καθυστερούσε, τόσο περισσότερο η ζάλη είχε μετατρέψει το μυαλό σου σε κουδουνίστρα. Με ένα «γκλιν» σου έλεγε τι πρέπει να κάνεις, με ένα «γκλον» σου ασκούσε κριτική. «Πάλι έκανες τα ίδια λάθη!», «Πρέπει να αλλάξεις τρόπο σκέψης», «Η συμπεριφορά σου είναι απαράδεκτη»… Αναρωτιόσουν γιατί έπρεπε να υποφέρεις όλο αυτό το φορτίο. Είχες πείσει τον εαυτό σου ότι δεν άξιζες αυτή την πίεση και θύμωνες με την άδικη τύχη σου. Ο θυμός προσγείωνε ξαφνικά στα μάτια σου κάθε πτήση που σε είχε πονέσει. Όλες οι αναμνήσεις ήταν εκεί για να σου θυμίσουν την αδικία και τον πόνο. Δεν άντεχες άλλο. Ήθελες να επιβιβαστείς στο πρώτο αεροπλάνο που θα έβρισκες, για να πετάξεις μακριά. Ήλπιζες ότι στους νέους τόπους θα είχες να εξερευνήσεις το καινούργιο. Έτσι το παλιό θα έμενε για πάντα πίσω.


Ξεχνάς ωστόσο να υπολογίσεις μια αποσκευή που δεν μπορείς να αντικαταστήσεις. Είναι η ιστορία της ζωής σου και είναι γεμάτη με συναισθήματα, αναμνήσεις και εικόνες. Μπορεί κάθε φορά που την ανοίγεις να τσούζουν τα μάτια σου από το θλιβερό περιεχόμενο. Πιέζεις τον εαυτό σου να ξεχάσει οργανώνοντας με μελέτη την επόμενη κίνηση. Από εδώ και πέρα δεν θα επιτρέψεις σε κανέναν να σφηνώσει σε αυτή τη βαλίτσα οδυνηρές στιγμές. Αναζητάς την ηρεμία σου. Επιδιώκεις μια νέα αρχή. Πακετάρισες κιόλας τους καθαρογραμμένους σου στόχους. Άφησες χώρο για το θάρρος;

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικο αρθρο. Ριχνει φως στις σκοτεινες γωνιές του φόβου που όλοι ανεξαιρετως κρυβουμε μέσα μας.
Μου θυμιζει λιγο Καβαφη "Σαν βγεις στον πηγαιμο για την Ιθάκη να ευχεσαι ο δρομος να ειναι μακρυς...".

Δημητρης Μ.

Σταυρούλα Σανίδα είπε...

@Δημήτρη,
Εκτιμώ ιδιαίτερα τα καλά σου λόγια! Ευχαριστώ πολύ!

Ανώνυμος είπε...

Την τελευταία παράγραφο τη διάβασα παράπανω από μια φορά..τα λέει όλα κ θέλω να τη θυμάμαι!
Πραγματικά χαίρομαι που ανακαλύπτω υπέροχα εκφρασμένες αλήθειες κ νοήματα, όποτε επισκέπτομαι τη σελίδα σου. Πολύ ωραίο κείμενο!

Μarianne

Σταυρούλα Σανίδα είπε...

@Μarianne,
Με συγκινείς με τα λόγια σου. Ευχαριστώ!