Εμείς και οι άλλοι

 

Έχουμε συχνά την τάση να συγκρίνουμε τις συνήθειές μας, τον τρόπο που σκεφτόμαστε ή τις συμπεριφορές μας με άλλους λαούς και να καταλήγουμε σε συμπεράσματα. Είτε νιώθουμε θύματα και αδικημένοι είτε θεωρούμε ότι ζούμε στον πιο ευλογημένο τόπο του κόσμου.
Στην πρώτη περίπτωση γκρινιάζουμε, νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα χωρίς αξιοκρατία, απογοητευόμαστε και πιστεύουμε ότι υποφέρουμε όσο κανείς άλλος. Στη δεύτερη περίπτωση εστιάζουμε στα θετικά, νιώθουμε περήφανοι για τον αρχαίο πολιτισμό μας και τις παραδόσεις μας και θεωρούμε ότι αξίζουμε όσο κανείς άλλος.
Βέβαια δεν υπάρχουν μόνο αυτές οι δύο κατηγορίες. Ή, από την άλλη, καθένας μας λιγότερο ή περισσότερο έχει περάσει από τη συλλογιστική και των δύο αυτών κατηγοριών. Όπως και να έχει, η συνειδητή ή ασυνείδητη σύγκριση συνήθως δημιουργεί ένα χάσμα, καθώς δίνεται έμφαση κυρίως στις διαφορές.
Το πρόσφατο ταξίδι μου στις Η.Π.Α. με έκανε να αφυπνιστώ ως προς αυτό το μηχανισμό. Αναμφισβήτητα υπήρξαν στιγμές που παρατήρησα τη διαφορετικότητα και κάποιες φορές ένιωσα ξένη, ωστόσο η πιο σπουδαία ανάμνηση που μένει με την επιστροφή μου είναι τα κοινά μας χαρακτηριστικά.
Όλοι εμείς παλεύουμε στην καθημερινότητά μας. Όλοι εμείς προσπαθούμε στις σχέσεις μας. Όλοι εμείς υποφέρουμε. Όλοι εμείς απολαμβάνουμε. 
Με τέτοιες διαπιστώσεις οι άνθρωποι ερχόμαστε πιο κοντά. Κάπως έτσι απομακρυνόμαστε από το μύθο του "Εμείς και οι άλλοι". Και φωτίζεται μέσα μας το "Όλοι εμείς".