Η ανεπιτήδευτη αυτοαποκάλυψη

Η παράσταση χορού του Αντώνη Φωνιαδάκη εχθές στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αθηνών ήταν μια ουσιαστική αποκάλυψη. Όχι μόνο για τη χορευτική του δεινότητα, αλλά για την τόλμη της προσωπικής του αφήγησης.

Μας προσκάλεσε ως ταπεινός οικοδεσπότης να περιηγηθούμε στον εσωτερικό του κόσμο. Διηγήθηκε μέσα από την τέχνη του ιστορίες γεμάτες προσδοκίες, όνειρα, πόνο... Με γερές δόσεις αυτογνωσίας μίλησε για την πορεία του επιτρέποντάς μας να ταυτιστούμε μαζί του. 

Ένιωσα το φιλόξενο πνεύμα του επί σκηνής. Αν και η χορευτική του εξιστόρηση είχε ως πρωταγωνιστή τον ίδιο, αισθάνθηκα να μας παρασύρει σε ένα γλέντι ενδοσκόπησης. Θαύμασα την ικανότητά του να διατηρήσει αυτή την ισορροπία ανάμεσα σε οικοδεσπότη και καλεσμένους. 

Το γλέντι μπορεί να έλαβε τέλος εχθές, αλλά είμαι σίγουρη πως άφησε σε όλους μας μια γλυκιά κούραση. Είναι το βίωμα που ενεργοποιεί όλα μας τα συναισθήματα. Και αυτό συμβαίνει, όταν έχουμε συνδεθεί πραγματικά με τον άλλο. Η αλληλεπίδραση αυτή δεν προϋποθέτει μόνο τη γενναιοδωρία του μοιράσματος του καλλιτέχνη, αλλά και την απλόχερη αγάπη του τόσο για την τέχνη του όσο και για το κοινό του.

Πόσο μαγικό θα ήταν αν λειτουργούσαμε όλοι ως καλλιτέχνες με φιλόξενη καρδιά, όπου θα τολμούσαμε να σερβίρουμε εμπειρίες αυτοαποκάλυψης σε ένα ρυθμό αγάπης..!