Σε πόσες δήθεν συζητήσεις έχουμε ακούσει αυτή την ατάκα. Η σοβαροφανής δήλωση-απαίτηση "Άφησέ με να ολοκληρώσω!" καθιστά τον συνομιλητή δέσμιο ακροατή. Δεν τολμά να ξαναδιακόψει ή να θέσει ερωτήσεις. Καρφωμένος στη θέση θεατή ακούει χειμαρρώδεις ερμηνείες αδικίας, εκμετάλλευσης, ανεκπλήρωτων ερωτικών ιστοριών, θυματοποίησης, επιτυχιών, κοινωνικής καταξίωσης...
"Η κρίση στην Ελλάδα ωθεί τα παιδιά μας στο εξωτερικό. Ξέρεις πόσο δύσκολη είναι η ζωή σε ξένη χώρα;".
"Έχω δύο πανέμορφα εγγόνια. Άκου τι έγινε σήμερα στο σχολείο τους..."
Σε κάθε αφήγηση υπάρχουν πραγματικά ιστορίες που απολαμβάνεις να ακούς. Χαίρεσαι με τα κατορθώματα, θαυμάζεις τα επιτεύγματα.
Σε άλλες διηγήσεις αντιλαμβάνεσαι τις δυσκολίες του άλλου, λυπάσαι για τα προβλήματά του.
Από πολλές ιστορίες ωστόσο απουσιάζει η αλληλεπίδραση. Ο συζητητής δίνει άδεια στον εαυτό του να μιλήσει χωρίς καθόλου να νοιάζεται για το πώς προσγειώνονται οι κουβέντες του στα αυτιά του ακροατή. Συνήθως πιστεύει ότι έχει δικαίωμα να βγάλει λόγο αφαιρώντας από τον άλλο την κατάθεση της γνώμης του.
Παραμένει στη σκηνή παραδομένος στη φλυαρία του. Μιλάει για τους άλλους, για τη ζωή, για το παρελθόν και το μέλλον προσπαθώντας να αποδείξει τη σοφία του, την απόγνωσή του ή την εμπειρία του. Όταν κάποιος από το κοινό του φεύγει, γρήγορα τον κατηγορεί για έλλειψη αμοιβαιότητας και αλληλεγγύης. Νιώθει προδομένος και συνεχίζει το μονόλογο. Όταν κάποιος άλλος ακροατής του ασκεί κριτική, προσβάλλεται και ανοίγει νέο θέμα συζήτησης. Ακούραστος παραμένει επί σκηνής.
Η πολυλογία αποτελεί το μοναδικό του σενάριο. Πλούσιο σε περιπέτειες, γεγονότα, πρόσωπα. Τόσο φτωχό όμως στην αυθεντική έκφραση συναισθημάτων. Τόσο ελλιπές στην πρόθεση ουσιαστικής επαφής με τον άλλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου