Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Περί φιλίας και λοιπών σχέσεων


Είχα ανέκαθεν αυτό το Μάτι κολλημένο επάνω μου. Δεν είχε στόμα αλλά το βλέμμα του μου έλεγε πολλά. Πώς ντύθηκες έτσι; Πώς μιλάς έτσι; Πρόσεχε τα όριά σου. 

Το Μάτι παρατηρούσε κάθε μου κίνηση. Με έκοβε από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Ποτέ δεν είχα βεβαιότητα για το τι έβλεπε σε εμένα. Του άρεσα άραγε; Με συμπαθούσε; Μπορούσα να το εμπιστευτώ;

Έτσι γουρλωμένο που καρφωνόταν πάνω μου μάλλον δεν ήταν για κάλο. Ευτυχώς που δεν είχε στόμα. Δεν θα άντεχα να ακούσω όσα φανταζόμουν.

Είχα κουραστεί τόσα χρόνια να παλεύω να εξηγήσω το αινιγματικό μάτι. Πάντα κατέληγα ότι δεν με κοιτούσε με αγάπη και αυτό με πλήγωνε βαθιά. 

Μακάρι να το ξεφορτωνόμουν. Να του έκλεινα το βλέφαρο και να πέθανε για έμενα. Να το σφράγιζα σε ένα κουτί και αυτό να γινόταν το φέρετρό του.  Δεν θα με πονούσε πια. Πως όμως εξολοθρεύεις ένα Μάτι; Μήπως άδικα πάσχιζα να το εξοντώσω; 

Το έβαλα μέσα σε ένα κουτί, άλλα δεν θα το σκότωνα. Θα του επέτρεπα να πει τα δικά του, να ξεσαλώσει. Εγώ όμως δεν θα ήμουν εκεί για να ακούσω. Δεν εννοώ ότι θα έκλεινα τα αυτιά ούτε ότι θα το έβαζα στα πόδια. 

Θα επέτρεπα και εγώ στον εαυτό μου να με κοιτάζουν μάτια που τα λόγια τους έχουν νόημα στη ζωή μου. Θα επέλεγα βλέμματα ζεστά. Αυτά που ακόμα και όταν θέλουν να ασκήσουν κριτική, μιλάνε με εγκαρδιότητα. Κουράστηκα να με βλέπουν με μισό μάτι. Δικαιούμαι να θέλω να περιστοιχίζομαι από αυθεντικούς Καθρέφτες με διάθεση αποδοχής και ενσυναίσθησης. 


Και με αυτή την αίσθηση ελευθερίας και δικαίωσης είπα αντίο στο Μάτι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: