Σήμερα ήταν σαν να σε έβλεπα για πρώτη φορά. Δεν ξέρω γιατί μου έκανες τόση εντύπωση. Έχω περπατήσει από αυτό το σημείο πολλές φορές. Σταμάτησα για μια στιγμή να τραβήξω μια φωτογραφία. Σαν να ήμουν τουρίστρια και δεν θα σε αντίκριζα ξανά.
Συνέχισα την πορεία μου ανηφορίζοντας λίγο πιο ψηλά στην πόλη.
Εκεί σε ένα πολύχρωμο ημιυπόγειο συνάντησα ένα αγόρι. Είπε ότι θα μου μάθαινε την τέχνη του. Να φτιάχνω λέει σαντάλια με τα χέρια μου. Για να εκτιμήσω περισσότερο το υπόδημα. Για να μην καταναλώνω απερίσκεπτα. Για να συμμετέχω στην εμπειρία της δημιουργίας.
Τον ρώτησα με ξέχειλο ενθουσιασμό: "Μπορείς να με διδάξεις να ράψω φτερά στα σαντάλια μου; Θα ήθελα τόσο να πετάω! Θα ήταν μαγικό να κατασκευάσω κάτι τέτοιο!".
Μου έδειξε τη ραπτομηχανή του. Είπε ότι ειδικεύεται σε ένα και μοναδικό θαύμα. Να προστατεύει τα πέλματα των ανθρώπων από πιθανούς κινδύνους.
Ο ενθουσιασμός μου έδωσε τη σκυτάλη στο σοφό πνεύμα. Σου μιλάω, επειδή, ως Σοφή, θα με καταλάβεις.
Είχα ξεχάσει να προστατεύομαι. Η λαχτάρα μου για πτήσεις με έκανε να αμελώ την κατασκευή μιας σταθερής βάσης.
Είμαι σίγουρη ότι ανακτώ σιγά-σιγά την επαφή μου με το έδαφος. Από εκεί μπορώ να παρατηρώ με φυσικό τρόπο ό,τι με περιβάλλει. Μπορώ να διακρίνω καθετί όμορφο. Μπορώ να υπερπηδώ τα εμπόδια.
Συνεχίζω την πορεία μου με τα χειροποίητα σαντάλια μου.
Εσύ θα προστατεύεις την πόλη μου και εγώ τον εαυτό μου.
*Αφιερωμένο στον Π.Χ. που με φιλοξένησε στη μαγική του "φούσκα" ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου