"Γιατί δεν καταλαβαίνεις;". Η φράση άρχιζε να βουίζει μέσα του σαν ενοχλητική μύγα.
Τόσο πολύ αποσυντονίστηκε που το κουτάλι γλίστρησε από τα χέρια του. Ο θόρυβος που έκανε στο γυάλινο τραπέζι τον επανέφερε απότομα.
Η ντροπή του συνέχιζε να πετά ενοχλητικά.
Είχε δώσει μια υπόσχεσει στον εαυτό του. Κάθε φορά που τέτοιες ιπτάμενες σκέψεις τρύπωναν στο μυαλό του, εκείνος θα συνέχιζε ακάθεκτος να ασχολείται με αυτό που έκανε.
Εκείνη τη στιγμή λοιπόν η ασχολία του ήταν να απολαύσει ένα λαχταριστό γλυκό. Δεν θα επέτρεπε σε καμιά μύγα του παρελθόντος ή του παρόντος να αποσπάσει τη λαχτάρα του για εκείνο το cheesecake.
Με μια κίνηση ρυθμική σχεδόν τελετουργική έπιασε το κουτάλι. Σε λίγα δευτερόλεπτα η γλυκιά αίσθηση είχε εισβάλει στο κορμί του.
Έκλεισε τα μάτια του για λίγη περισσότερη γευστικά διεγερτική αφύπνιση.
Μια μικρή νεράιδα αιωρήθηκε στο οπτικό πεδίο της φαντασίας σου. "Ουφ! Ευτυχώς που κατάλαβες έγκαιρα αυτή τη φορά!".
Και κάπως έτσι μια παιχνιδιάρικη κίνηση θάρρους τόσο θρεπτική και απολαυστική σαν καλό σπιτικό γλυκό γέμισε το στομάχι και την καρδιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου