Επαναπατρισμός

Ξεκινώ ταξίδια περιπλάνησης. 

Κάνω μια στάση στο νησί του Έρωτα. 

Αράζω για λίγο στο λιμάνι του Πόθου. 

Παίρνω μια ανάσα στην αποβάθρα του Ξελογιάσματος. 

Είμαι στην αναμονή για επιβίβαση στο αεροπλάνο των Ονείρων. 

Πλέω στο πλοίο της Εγκατάλειψης. 

Βρίσκομαι στην Έρημο της Μοναξιάς. 

Με ένα ποδηλατάκι περιπλανιέμαι σε δρομάκια Καχυποψίας. 

Με ένα αερόστατο αιωρούμαι στην Εμπιστοσύνη. 

Βρίσκομαι πάλι στην Πατρίδα.

Εκεί όπου συνεχίζει ο θόρυβος της Περιπλάνησης. 

Δεν με φοβίζει όμως πια. 

Ξέρω τις ήσυχες γωνιές. 

Γνωρίζω τα πολύβουα μέρη. 

Μπορώ να προβλέψω. 

Κυμαίνομαι ανάμεσα στη Σταθερότητα και το Άγνωστο. 

Όχι ως τουρίστρια πια. Ως κάτοικος. 

Που δεν αποζητά την αποφυγή από την πραγματικότητα. 

Που είναι έτοιμη να δει και πάλι την Πόλη όπου γεννήθηκε. 

Να περπατήσει ακόμα και στις αφιλόξενες γειτονιές. 

Εκείνες που μυρίζουν κάτουρο και χασίς. 

Εκείνες που στα πεζοδρόμια έχει ξεμείνει ο βραδινός εμετός. 

Δεν θα τρέξω με αηδία. Ούτε θα προσποιηθώ ότι μυρίζει γιασεμί. 

Είναι αυτό που είναι. 

Είμαι αυτή που είμαι. 

Επαναπατρισμένη. 

Πλήρης από ταξίδια. 

Περίεργη για τις επόμενες εξορμήσεις. 

Ήσυχη με όλες τις εμπειρίες. 

Γειωμένη στη δική μου Πατρίδα. 

Περικυκλωμένη από φρουρούς προσμονής.

Με τον προσωπικό μου Μονόκερω ως Φύλακα.