Επί σκηνής

Εγώ, πάνω στη σκηνή.
Το κοινό, στα καθίσματα μπροστά μου.

Εγώ, ως ομιλήτρια για το θέμα επικοινωνίας γονέων και εφήβων.
Το κοινό, ως γονείς και έφηβοι με προθυμία ακρόασης.

Εγώ, με τους προβολείς πάνω από το κεφάλι μου.
Το κοινό, με σκοτάδι λουσμένο.

Εγώ, με σκέψεις καθώς προχωρά η ομιλία: "Θα τους ενδιαφέρουν όσα ακούνε;"
Το κοινό, με τις δικές του σκέψεις.

Εγώ, με την κρυφή προσδοκία να άνοιγαν τα φώτα, ώστε να δω τις αντιδράσεις στα πρόσωπα μπροστά μου.
Το κοινό, με τις δικές του προσδοκίες.

Εγώ, με την ισορροπία ανάμεσα στην αβεβαιότητα και τη σιγουριά της ομιλήτριας.
Το κοινό, με τη δική του προσπάθεια εξισορρόπησης ξεχωριστών θεμάτων.

Εγώ, με το χαμόγελο ανακούφισης όταν το κοινό φωτίζεται μπροστά μου.

Το κοινό και εγώ, ανάμεσα στα παιχνίδια επί σκηνής.
Το κοινό και εγώ, σε μια συνάντηση με γεύση σοκολάτας.

Εγώ, στο τέλος της ομιλίας.
Εγώ, με την προσδοκία να διατηρήσω σοκολατένια γεύση σε κάθε μου σχέση.
Εγώ, ανάμεσα στην εναλλαγή: σκοτάδι και φως.
Εγώ, με διαύγεια μπροστά σε ένα σκοτεινιασμένο συνομιλητή.
Εγώ, ως θολή φιγούρη μπροστά σε αστραφτερές προκλήσεις.

Η επικοινωνία: το άθροισμα των "εγώ" σε ένα παιχνίδι τόσο φωτεινό και τόσο σκοτεινό.

*Ευχαριστώ πολύ τους ανθρώπους που συμμετείχαν στη χθεσινή ομιλία μου! Μου έδωσαν μπόλικη έμπνευση, για να συνεχίζω να διερευνώ το θέμα της επικοινωνίας! Τους αφιερώνω αυτή την ανάρτηση :)