Είχε φυτέψει το σπόρο σε μια γλάστρα με καμπύλες. Πασπάλισε με μπόλικο αφράτο χώμα και πότιζε, όποτε χρειαζόταν. Περίμενε να ανθίσει. Χαιρόταν να βλέπει τη μικρή πράσινη φράουλα να φυτρώνει. Ανυπομονούσε να την δει να γίνεται κόκκινη. Την πρόσφερε με αγάπη σε εμένα.
Και εγώ της προσφέρω από εδώ τη δική μου αγάπη για όλη τη φροντίδα που μου δίνει από τότε που φύτρωσα στον κόσμο!
Ας χαιρόμαστε τις μαμάδες σήμερα και κάθε μέρα. Ας μείνουμε έστω για μια στιγμή να αναγνωρίσουμε πώς μπορούν να μας φροντίσουν. Η καθεμιά με τον τρόπο της. Ας λάβουμε την αγάπη τους, όπως εκφράζεται από την καθεμιά. Με το ξεχωριστό της ύφος.
Κι αν η σχέση έχει αγκάθια; Μπορεί να αναρωτηθούν πολλοί. Πώς θα τις χαιρόμαστε; Αν συνεχίζουν να μας πικραίνουν με τα στιφά λόγια τους; Για ποια αγάπη μιλάμε;
Σεβαστά όλα αυτά και απόλυτα κατανοητά. Ας δούμε πώς θέλουμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Ας συμβάλλουμε με τη δική μας κηπουρική να αλλάξουμε κάτι στη διαδικασία της σχέσης. Αν θέλουμε γλυκιές σχέσεις, αξίζει να κάνουμε ό,τι χρειάζεται, για να τις δούμε να μεγαλώνουν και να κοκκινίζουν.
Εγώ επιλέγω να γεύομαι λαχταριστές φράουλες. Και είμαι πρόθυμη να κάνω ό,τι χρειάζεται, για να διατηρήσω αυτή τη γεύση σε κάθε σχέση.
Για σήμερα με το στόμα μου να διατηρεί ακόμα τη φραουλένια γλύκα στέλνω ένα φιλί στη μαμά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου