Αλήθεια!
Μπορεί να πήγαινε σαν χελώνα, αλλά τα χιλιόμετρα ήταν χιλιόμετρα.
Τους τελευταίους μήνες οι βόλτες της έγιναν διαφορετικές.
Δεν εξελίχθηκε σε αθλήτρια. Δεν γίνονται τέτοια θαύματα.
Συνέβη όμως κάτι άλλο μαγικό.
Ενώ έκανε τα σουλάτσα της, μπορούσε να ακούσει πιο καθαρά.
Το κελάηδημα των πουλιών ήταν δυνατό. Ηχούσε ακόμα κι όταν έπαιρνε ένα υπνάκο.
Εκεί που πορευόταν, μπορούσε να μυρίσει τον ερχομό της άνοιξης.
Μεθυσμένη από τα αρώματα της φύσης ένιωθε να τρεκλίζει.
Καθώς ακουμπούσε στη γη, αισθανόταν το αεράκι να χαϊδεύει το καβούκι της.
Να της δείχνει τη σωστή κατεύθυνση.
Με οδηγό τον αέρα, τις μυρωδιές και τα χρώματα συναντούσε η μία την άλλη.
Δεν μπορούσαν να ανταλλάξουν επισκέψεις. Μπορούσαν όμως να ξέρουν ποια σημεία τις έφερναν κοντά. Διασταυρώνονταν κι αντάλλαζαν ματιές.
Συνέχιζαν να περιφέρονται στο δάσος με την προσμονή της επόμενης συνάντησης.
Ήταν πολλές τελικά. Δεν το είχαν καταλάβει τόσο καιρό.
Μέχρι που άρχισαν πάλι οι θόρυβοι.
Ανακατεύτηκαν τα αρώματα με τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων.
Και ο αέρας θόλωσε.
Χάθηκαν τα σημεία διασταύρωσης.
Η καθεμιά έμεινε και πάλι μόνη στην πορεία της.
Εκείνη έμεινε στη ζεστασιά της φωλιά της.
Από εκεί ονειρευόταν ότι έχτιζε ένα βεραντάκι και περίμενε να δει ποιοι θα περνούσαν από κάτω. Μπορεί αυτή τη φορά να δεχόταν κάποια επίσκεψη. Οι καλεσμένοι θα σκαρφάλωναν και θα έπαιρναν θέση πάνω στο καβούκι της. Εκείνη θα ξεκινούσε να αφηγείται τις μέρες που ήταν ελεύθερη στο δάσος. Και ο επισκέπτης θα ρουφούσε κάθε στάλα της αφήγησης. Και εκείνη θα ένιωθε και πάλι ελεύθερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου