Ευτυχώς...

Ευτυχώς είχα το φεγγάρι. Κι ας ήταν μια φλούδα.
Μου ήταν αρκετό και μόνο που έτσι ξεφλουδισμένο πάνω από το κεφάλι μου ανέδυε τα αρώματά του. Έστρεψα το βλέμμα μου ψηλά. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Το περγαμόντο γαργάλισε τις αισθήσεις μου.

Ευτυχώς είχα το φεγγάρι. Κι ας ήταν μια άχνα φωτός.
Μου ήταν αρκετό και μόνο που έτσι αχνοφέγγοντας μου έδειχνε το δρόμο για το σπίτι. Κοίταξα την άσφαλτο. Άφησα έναν αναστεναγμό. Η ελευθερία τύλιξε τη νύχτα μου.

Ευτυχώς είχα το φεγγάρι. Κι ας ήταν μακριά από το κρεβάτι μου.
Μου ήταν αρκετό και μόνο που έτσι σαν ανάμνηση μου ψιθύριζε ένα νανούρισμα. Οι μελωδίες εισχώρησαν στην καρδιά μου.

Ευτυχώς είχα το φεγγάρι. Κι ας ήταν μια φλούδα.
Μου ήταν αρκετό και μόνο που έτσι ξεφλουδισμένο είχε ήδη προσγειωθεί πάνω στη βλεφαρίδα μου. Έκλεισα τα μάτια μου απαλά. Άφησα την ανάσα μου έξω στον ουρανό. Το καλοκαίρι φώλιασε στην άλλη βλεφαρίδα μου.

Ευτυχώς είχα το φεγγάρι.
Ευτυχώς είχα το καλοκαίρι.

Με δυο βλεφαρίδες αλλιώς στολισμένες ήμουν έτοιμη να αντικρίσω το αύριο.