Καλοσύνη η σιροπιαστή

Μου θύμισε σήμερα ένας καλός άνθρωπος την ύπαρξη της Παγκόσμιας Ημέρας Καλοσύνης. “Τι καλοσυνάτη κίνηση εκ μέρους του!” σκέφτηκα. Καλοδέχτηκα την καλημέρα του συνεχίζοντας την καθημερινότητά μου. Πηγαίνοντας να αγοράσω έναν καφέ ένας άλλος άνθρωπος μου πρόσφερε τη θέση του κι ας μη βιαζόμουν. Ως ένδειξη ευγένειας. Του είπα ένα γλυκό ευχαριστώ. Φεύγοντας του πρόσφερα ένα μπισκότο. 

Ξεκίνησα τις online συνεδρίες σαν σιροπιασμένο από καλοσύνη τουλουμπάκι. Οι άνθρωποι που εναλλάσσονταν στην οθόνη μου είχαν να περιγράψουν δυσκολίες, επίπονες στιγμές και δύσφορα συναισθήματα. Ήμουν εκεί να τους ακούσω και να ανταποκριθώ στις ανάγκες τους. Στάζοντας στον καθένα λίγο από το σιρόπι μου. Είτε στη μέση ή στο τέλος της εκάστοτε συνεδρίας τους ένιωθα λίγο πιο ζουμερούς. Μπορεί οι δυσάρεστες εμπειρίες να τους είχαν στεγνώσει, αλλά η δεκτικότητά τους να αφεθούν σε λίγο σιρόπιασμα, τους μεταμόρφωνε σε υποσχόμενα γλυκά με ιδιαίτερη γεύση.

Ακόμα και αυτοί που δεν αφέθηκαν σε ένα χεράκι σιροπιάσματος, έδειξαν πρόθυμοι να συλλογιστούν για αυτή τη διαδικασία. Με άλλα λόγια οι συμπεριφορές καλοσύνης όπως προσγειώνονται μπροστά μας μπορεί να μην είναι πάντα εύκολα δεκτές. Άλλες φορές μπορεί να σπεύδουμε να τις αφήσουμε να μας διαποτίσουν - και να πάρουμε μορφή τουλούμπας. Ενώ άλλοτε τις προσπερνάμε - και παραμένουμε σαν μπαγιάτικα κρουασάν. 

Είναι άνθρωποι που λένε "Ευχαριστώ, θα πάρω" και άλλοι που απαντούν "Ευχαριστώ, δεν θα πάρω". Πολλοί λόγοι συντείνουν στη μία ή στην άλλη απάντηση. Κάποιες φορές οι πράξεις κολοσύνης μπορεί να μην είναι τόσο καλοπροαίρετες και σοφά τις κάνουμε στην άκρη. Άλλες φορές η καχυποψία μας για το τι επιδιώκει ο άλλος και μας το παίζει καλός, μας στερεί την ευκαιρία λήψης της καλοσύνης του.

Σήμερα λοιπόν ας σκεφτούμε τι μαθήματα έχουμε λάβει από το παρελθόν μας περί καλοσύνης. Πώς τη δεχόμαστε, πώς την προσφέρουμε και κυρίως πώς είμαστε καλοί με τον εαυτό μας. Συχνά ξεχνάμε να φερόμαστε με καλοσύνη σε αυτόν τον άνθρωπο καταλήγοντας να σκορπίζουμε καλοσύνη δεξιά και αριστερά. Τι θα γίνει αν μείνουμε εκεί που πατάμε και μελώσουμε τον εαυτό μας; Υπάρχει περίπτωση αποτελεσματικού σιροπιάσματος; Ή μπορεί να απαντήσει ότι είναι εγωιστικό αυτό; Και να επιχειρηματολογήσει λέγοντας ότι οι πράξεις καλοσύνης για τους άλλους είναι πιο σπουδαίες από αυτές για τον εαυτό μας..; 

Γράφοντας όλα τα παραπάνω μου άνοιξε η όρεξη για γλυκό. Θα κεράσω τον εαυτό μου ένα κομματάκι πορτοκαλόπιτας. Για την ακρίβεια μου το σέρβιραν χέρια γεμάτα καλοσύνη. Απαντάω λοιπόν "Ευχαριστώ, θα πάρω" γιορτάζοντας με αυτό τον τρόπο την Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης. Να την χαιρόμαστε :)