Μοιρολόγια*

Στα χθεσινά Μοιρολόγια τα σώματα πάλλονταν από οδύνη. Τα τραγούδια και η κίνηση μας παρέσυραν ως μάρτυρες στον πόνο, όπως χορευόταν επί σκηνής. 

Και όλοι μαζί χορευτές και θεατές αφεθήκαμε να προσεγγίσουμε για μια ώρα την απώλεια διαφορετικά. 

Να ταυτιστούμε με τα πονεμένα κορμιά που πενθούν και από εκεί να οραματιστούμε τη ζωή αλλιώς. 

Να συμφιλιωθούμε με καθετί που μας πονά και να δεσμευτούμε να γιορτάζουμε την κάθε μέρα με τα δώρα που φέρνει.

Η δική μου χθεσινή μέρα έφερε το δώρο μιας εκπληκτικής παράστασης χορού. 

Τι κι αν το δώρο είχε μαύρο περιτύλιγμα; Πάνω από το κεφάλι μας μια φέτα φεγγάρι ήταν τόσο αρωματικό σαν μια φλούδα πορτοκαλιού βυθισμένο σε ακριβό ρούμι. Στην υγεία μας! 

*"Φάτε πιέτε και γλεντάτε
όλοι βρε παιδιά,
όποιος πάει στον κάτω κόσμο

δεν ξαναγυρνά".