Μία περίσταση

Κυκλοφορούσα δημοσίως ντυμένη με πέπλα. Ένα πέπλο για κάθε περίσταση. 

Κάποιες φορές άκουγα θετικά σχόλια. Άλλοτε εισέπραττα βλέμματα επικριτικά. 

Έτσι συμβαίνει σε δημόσιους χώρους. 

Η συνάντηση με τυχαίους ανθρώπους φέρνει και τυχαία σχόλια. 

Κάποιες φορές τα λόγια γίνονταν συναναστροφές. Άλλοτε οι συναναστροφές γίνονταν σχέσεις. Και ίσως κάπου εκεί ξετύλιγα τα πέπλα. Όταν η περίσταση φέρει το όνομα "σχέση", ταιριάζει και λίγη γύμνια. 

Κάποιες φορές άκουγα θετικά σχόλια. Άλλοτε εισέπραττα βλέμματα επικριτικά. 

Τυλιγόμουν και πάλι με τα πέπλα μου και έφευγα. 

Οι περιπλανήσεις μου σε δημόσιους χώρους με τυχαίους ανθρώπους έκανε τα πέλματά μου να ξεφλουδίζουν. 

Ώσπου βρέθηκα σε ένα χώρο μόνη. 

Κάποιες φορές άκουγα θετικά σχόλια. Άλλοτε εισέπραττα βλέμματα επικριτικά. 

Ήταν όλα αυτά που βούιζαν στο κεφάλι μου. Που τα έβλεπα σαν εικόνες με τα μάτια του νου. Είχα μπερδευτεί. Δεν ήξερα αν όφειλα να βγάλω τα πέπλα ή να παραμείνω ντυμένη. 

Ώσπου κατάλαβα ότι αυτός ο χώρος ήταν ιδιωτικός. Κανείς δεν θα με έβλεπε. Κανείς δεν θα άκουγε. Κι έτσι άρχισα να χαϊδεύω τα πέπλα μου. Ένιωσα τα ξέφτια τους, την απαλότητά τους, τις ρυτίδες τους. 

Ήταν όλα υπέροχα. Καμιά περίσταση πια. Μόνο λίγα χάδια. Σπουδαία περίσταση δηλαδή. Αναρωτιόμουν τι σχόλια θα άκουγα, τι βλέμματα θα εισέπραττα μετά από εκείνη τη στάση μου στον ιδιωτικό χώρο. Πώς οι δημόσιοι χώροι θα ντύνονταν εκείνοι με πέπλα. 

Τώρα που αποφάσισα να ντύνομαι για μία περίσταση και μόνο.