Είχα το φεγγάρι για οδηγό.
Έτσι είχα μάθει από το Δημοτικό σχολείο.
Να μου φέγγει για να περπατώ.
Τις νύχτες που μια λεπτή φέτα γινόταν δεν βάδιζα.
Περίμενα να γεμίσει και πάλι. Για να συνεχίσω να πορεύομαι.
Εκεί στα ανάσκελα σκοτάδια είχα την ποίηση για οδηγό.
Έτσι με είχα διδάξει στις στιγμές μοναξιάς. Να γεμίζω με φως από στίχους.
Και έτσι γινόμουν μια λάμπα. Λεπτή σαν τη φέτα του φεγγαριού.
Και όταν συναντούσα το φως του άλλου γινόμουν πανσέληνος.
Και ξεκινούσε ένας νέος βηματισμός.
Και η ποίηση έμοιαζε αλλιώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου