Αλήθειες*

Άσυλο ανιάτων. 

Τόσο παράδοξος τόπος για θεατρική παράσταση. 

Το απαραβίαστο και το παράδοξο συναντήθηκαν προσφέροντας ασφάλεια και προσμονή. 

Τα δυο στερητικά α- στις δυο πρώτες λέξεις να εμπλουτίζουν την προσμονή με αγωνία. 

Αν και είχα μια ιδέα για το τι θα έβλεπα στην παράσταση, δεν είχα φανταστεί πώς αυτά τα δυο α- θα γίνονταν ανάσες. Σχετικά ήρεμες στην αρχή καθώς ακολούθησα τις δυο ηθοποιούς με τα φαναράκια στα χέρια. Δείχνοντάς μας την ανοδική πορεία. Με την είσοδο στο διάδρομο οι ανάσες αναπήδησαν μέσα μου. Η ηθοποιός με το γλαστράκι στο χέρι έδωσε νέο παλμό. Κι όταν άνοιξαν πια οι πόρτες και η πρόσκληση ήταν ανοιχτή για εξερεύνηση, οι ανάσες έγιναν κοφτές και γρήγορες. 

Τα τακούνια που πηγαινοέρχονταν στο διάδρομο έδωσαν ρυθμό. Σαν να γίνονταν προσταγές. Άρχισα να κινούμαι νευρικά. Μπαινόβγαινα στα δωμάτια χωρίς να προσέχω τίποτα συγκεκριμένο. Με τα τακούνια να σφυρίζουν στα αυτιά μου. Με ένα στιλέτο στη θέση της καρδιάς. Με τα στερητικά α- να είναι ξυπόλητα γαργαλώντας τη ματιά μου. Αδύνατο να καταλάβω. Ανήμπορη να συνδεθώ. 

Ώσπου στάθηκα σ' ένα δωμάτιο. Άρχισα να παρατηρώ. Ένα ένα τα αντικείμενα. Ήταν πολλά. Δεν βιαζόμουν. Και συνέχισα. Και παρατηρούσα. Χωρίς ερμηνείες. Χωρίς "αν" ούτε "γιατί" ή "πώς". Και τα α- τεντωθήκαν και έβγαλαν ήχο. Ένα πρώτο "αχ" αναστενιαρικο αιωρηθηκε στον αέρα. Προσγειώθηκε στα ρουθούνια μου. "Αααα" είπαν εκείνα. Καθώς ένιωσαν την καραμέλα στην ατμόσφαιρα. Είχαν αρχίσει να διεγείρονται οι αισθήσεις μου. Τέτοια φόρα έπαιρναν σιγά-σιγά που έκαναν τα "τάκα-τούκα" από τα τακούνια να ξεθωριάζουν. 

Και άφησα τη γλύκα να με οδηγήσει. Και έμεινα για ώρα στο δωμάτιο με το γυναικείο σώμα. Τι κι αν πάλευε με λάσπες; Ήταν τόσο γλυκιά η ανάμιξη της σάρκας με το χώμα. Ακόμα και το δωμάτιο με την ξερή σάρκα των εσπεριδοειδών είχε γλύκα. Τι κι αν ήταν αφυδατωμένα... Ήταν τόσο μελωμένο το άρωμα της στεγνής φύσης.  

Απέναντι καθόταν μια γυναίκα. Γυμνή από τη μέση και πάνω. Μια αλλιώτικη γύμνια. Αληθινή. Το α- το στερητικό στη λήθη. Το σώμα που δεν είχε ξεχάσει τίποτα. Το σώμα το γυναικείο και το αντρικό μαζί. Το σώμα που είχε μια νέα ιστορία να αφηγηθεί. Με τέτοια καθαρότητα. Και ήταν αυτή η καθαρότητα που έκανε την καρδιά μου να χτυπά διαφορετικά. Και ήταν αυτό το λευκό ύφασμα στο σώμα να με προσκαλεί να αφηγηθώ τη δική μου αλήθεια. Να δημιουργήσω το δικό μου άσυλο για μοιράσματα ανιάτων και ιάσιμων βιωμάτων. 

 

*Στέλνω ένα καθαρό και αληθινό ευχαριστώ από την καρδιά μου στην Χρύσα Διαμαντοπούλου και τα υπέροχα πλάσματα που μοιράστηκαν τις ιστορίες του με μοναδικό τρόπο το Σάββατο πριν από την παράσταση.