Κόκκινες στιγμές

Οι γρίφοι, τα σταυρόλεξα, οι σπαζοκεφαλιές δεν είναι για εμένα. Μου ταιριάζουν οι κουκκίδες. Κρύβουν ένα άλλο μυστήριο. Είναι γοητευτικές και παιχνιδιάρες. Χωρίς να κουράζουν το μυαλό. Χωρίς να δημιουργούν πίεση για απάντηση. 

Απλώς σε προσκαλούν να πιάσεις το μολύβι. Και με μια ροή να συντονιστείς στο κάλεσμά τους. Και με ένα μαγικά απλό τρόπο σου εμφανίζουν την εικόνα. Η εικόνα που κάνει pop up. Εκεί που δεν περιμένεις τίποτα. Η εικόνα να αποκαλύπτεται από τις κουκκίδες σαν αναδυόμενη Θεά. 

Οι κουκκίδες μου αρέσουν επειδή μέσα από την απλότητά τους φτιάχνουν μια γερή συνοχή. Μέσα από τη συνοχή τους χτίζουν την αλληλουχία. Και μέσα από την αλληλουχία αναδεικνύουν ένα σχέδιο.

Όταν το σχέδιο γίνεται στιγμή, οι κουκκίδες μεταμορφώνονται. Η εικόνα γίνεται βίωμα. Τότε οι τελείες με ροδοπέταλα μοιάζουν. Και έτσι ευθυγραμμισμένες και κόκκινες πια γίνονται τριαντάφυλλα. Μου ταιριάζουν αυτές οι κουκκίδες.