Επόμενος προορισμός

Στάθηκα στην αποβάθρα σχεδιάζοντας τον επόμενο προορισμό. 

Το μυαλό μου είχε συνηθίσει να σκέφτεται σε μίλια. Έμπαινα σε ένα αεροπλάνο και σε μερικές ώρες βρισκόμουν σε κουλτούρες μακριά. Στην προσγείωση συνέλεγα εμπειρίες, ώσπου να έρθει η ώρα της επόμενης πτήσης. Για να με οδηγήσει πίσω στη δική μου κουλτούρα. Η εναλλαγή αυτή έμοιαζε τόσο συναρπαστική έως και εθιστική. Όπως αναζητούσα την πρώτη γουλιά καφέ το πρωί έτσι έψαχνα τον επόμενο προορισμό. Αθήνα προς... Ερεθιστικές επιλογές. Και αφού κανόνιζα τα πάντα, άρχιζα να μετράω ανάποδα, για να φτάσω στη μέρα του ταξιδιού. 

Ήταν στα αλήθεια ταξίδι αυτό που ζούσα; Ποτέ δεν το είχα αναρωτηθεί. Για εμένα ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή πτήση κάθε φορά. Ήταν ένα άλμα στην περιπλάνηση. Είχα πιστέψει ότι μου ταίριαζε ο αέρας. Όλα τα άλλα μέσα μεταφοράς φάνταζαν σαν ένα μακρόσυρτο τραγούδι. Για εμένα όμως το ρεφρέν ήταν αρκετό. 

Ώσπου εκείνη τη μέρα στην αποβάθρα αφέθηκα στους στίχους. Άκουγα για πρώτη φορά το φεγγάρι να τραγουδά. Έμοιαζε τόσο διαφορετικό από το έδαφος. Και όπως γλίστρησε στις ράγες μπροστά μου, συντονίστηκα με τη μελωδία του. Θα ακολουθούσα το ρυθμό του. Το φεγγάρι θα γινόταν το βαγόνι μου. Και εκεί μέσα θα φώτιζε αλλιώς ο επόμενος προορισμός. Θα ηχούσε διαφορετικά το ταξίδι. 

Η βαλίτσα με τα όνειρα έμεινε στα απωλεσθέντα του αεροδρομίου. Ήμουν έτοιμη για ονειρεμένους προορισμούς.