Νέα λάβαρα*

Δεν θα αντέξω εκεί μέσα. Νοσηλεία για δεύτερη φορά; Δεν θα τα καταφέρω...

Η ζωή μου θα γίνει ένα ψυχιατρείο. Στα μάτια μου θα φυτρώσουν κάγκελα. Όμοια με αυτά στα παράθυρα της κλινικής. Και εγώ δεν αντέχω άλλο. Θέλω να μου πει κάποιος τι να κάνω. Κι ενώ μου λέει, πάλι εγώ δεν μπορώ. 

Δεν μπορώ. Δεν μπορώ. 

Κλείνω τα μάτια μήπως και πεθάνω ακαριαία. Να γλιτώσω εγώ. Να γλιτώσουν και οι άλλοι. 

Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Απορώ πώς εκείνη έχει ακόμα όρεξη...

Αμφισβητώ τα πάντα. 

Και εκείνη σταθερή.

Ντυμένη με χρωματιστά ρούχα να με περιμένει.

Και εγώ δεν μπορώ καθόλου. Ούτε να ντυθώ καλά καλά δεν μπορώ.

Κι αν φορέσω κάτι σίγουρα θα είναι μαύρο. 

Τα χρώματα πέθαναν για εμένα.

Και όσο βλέπω εκείνη την κόκκινη φούστα, ο πόνος μου μεγαλώνει.

Δεν είμαι για τίποτα. Δεν είμαι για πουθενά. Δεν είμαι.

Όλα τα "δεν" έγιναν κάγκελα. Φυλακίστηκα στο κελί τους.

Και αυτό με τρομάζει περισσότερο από το ψυχιατρείο.

Τι να τα κάνω τα χρώματα σε ένα κελί; 

Και εκείνη ακόμα περιμένει. Μήπως και ξαναγίνω "Είμαι". 

Και εκείνη στάθηκε να κοιτάζει έξω από το κελί.

Θα άφηνε τη φούστα να γλιστρήσει από το σώμα της. Να φτιάξει μια σημαία.

Και όπως θα κυμάτιζε ελεύθερα, θα έδινε μια ευχή.

Να γίνουν τα κάγκελα κοντάρια για να συγκρατούν τα νέα λάβαρα.

Και από τον κυματισμό να φώτιζε η ελπίδα.

Και από την ελπίδα να ξεκινούσαν τα νέα νοήματα.

*Με όλη μου την αγάπη στην Η. και τον Δ.