Στο τηλεφωνικό μονοπάτι με υπάλληλο του ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ)

Σηκώνω το ακουστικό και σχηματίζω για 5η φορά έναν αριθμό. Επιτέλους βρίσκω τον "κατάλληλο επί του θέματος" υπάλληλο.
"Είμαι ψυχολόγος και θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση για τις αποδείξεις που κόβω...".
Δεν έχω την απαίτηση να καταλάβει αμέσως τι του ζητάω, αλλά προσπαθώ να είμαι όσο περισσότερο σαφής.
Εκείνος βέβαια καταλαβαίνει ό,τι τον βολεύει. Του λέω για ψυχοθεραπεία και ακούει λογοθεραπεία. Τον ρωτώ και εκείνος απευθύνει την ερώτηση σε ύφος "χαλασμένο τηλέφωνο" στις συναδέλφισσές του. Εκείνες με τη σειρά τους καταλαβαίνουν άλλα πράγματα και το παιχνίδι συνεχίζεται! Διασκεδαστικά πράγματα συμβαίνουν!
Ο υπάλληλος βέβαια ξέρει και δεν ξέρει. Ατάκες τύπου "η κοινή λογική λέει ότι..." και "θυμήθηκα ένα ΦΕΚ που πέρασε από τα χέρια μου, αλλά δεν το θυμάμαι τώρα με λεπτομέρειες..." ανήκουν στην κατηγορία "δεν ξέρει". Για την κατηγορία "ξέρει" δε με έπεισε, αλλά ας μη γίνω τόσο αυστηρή. Άλλωστε ο άνθρωπος μίλησε κάμποσα λεπτουδάκια μαζί μου.
Μάλιστα μου έδωσε και συμβουλές για τους ψυχολόγους. Είπε ότι πρέπει να πιέσουμε τον ιατρικό σύλλογο να μας αναγνωρίσει ως ειδικότητα και να ξεχωρίσουμε μεταξύ μας τους επιστήμονες. Οι ψυχολόγοι, συνέχισε, πρέπει να είναι σε όλα τα νηπιαγωγεία. Μου "εκμυστηρεύτηκε" ότι είχε διαβάσει μια "Γαλλίδα επιστήμονα, την Ντολτό". Έτσι πείστηκε για τη χρησιμότητα των ψυχολόγων στα νηπιαγωγεία...
Απάντηση δεν πήρα για την αρχική μου ερώτηση. Όμως ο υπάλληλος αυτός με οδήγησε σε νέα μονοπάτια: παρότρυνσης των άλλων ψυχολόγων για επιστημονικό αγώνα! Με τέτοιες συζητήσεις στοχαστικές και επαναστατικές, τι νόημα εχει τελικά να μένω σε ανούσια θέματα αποδείξεων..;!