Τούρκικος ή ελληνικός καφές..;

Βρεθήκαμε με δύο φίλες σε ένα δρομάκι κάθετο στην Ιστικλάλ (τον πιο γνωστό πεζόδρομο της Κωνσταντινούπολης) και παραγγείλαμε τρεις κεφέδες. Στην Τουρκία ο καφές είναι τούρκικος. Εδώ είναι ο ελληνικός. Η γεύση πάντως είναι η ίδια. Και η εμφάνιση!

Τι συμβαίνει όμως όταν ο καφές τελειώνει;
Τα φλυτζανάκια αναποδογυρίζουν και ξεκινά η αναμονή...
















Στην Τουρκία όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, και κυρίως γυναίκες, πιστεύουν στο "διάβασμα του φλυτζανιού". Είναι μια τελετουργική διαδικασία που συναντάται σε πολυσύχναστες καφετέριες. Οι Τουρκάλες που συμβουλεύονται τις λεγόμενες καφετζούδες προέρχονται από όλα τα κοινωνικά και μορφωτικά στρώματα.

Στην Ελλάδα εκ πρώτης όψεως ίσως αυτή η συνήθεια μας ξαφνιάζει (ιδιαίτερα για τις μορφωμένες σύγχρονες πελάτισσες). Βέβαια και εδώ υπάρχουν καφετζούδες και πελάτισσες ή "συμβουλευόμενες". Δεν υπάρχει ωστόσο αυτή η μαζική απήχηση. Ενδεχομένως ο "δυτικός" τρόπος ζωής μας δε συνάδει με τέτοιες παρωχημένες λαϊκές δραστηριότητες. Ή έτσι τουλάχιστον θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως συμβαίνει. Αναρωτιέμαι ωστόσο πόσο διαφέρει πραγματικά ο τρόπος ζωής μας από τους Τούρκους και πόσο μοιάζουμε με τους άλλους Ευρωπαίους. Η εθνική αυτογνωσία ίσως μας οδηγήσει στη βελτίωση των αρνητικών μας συμπεριφορών.

Τελικά δεν είχαμε την εμπειρία αυτών των συμβουλών λόγω αρκετής αναμονής και σφιχτού προγράμματος στην Κωνσταντινούπολη. Την επόμενη φορά...