Χειροκροτήστε παρακαλώ!

Όσοι ανεβαίνουν σε μια σκηνή (επαγγελματίες και ερασιτέχνες) παρουσιάζουν στο κοινό τους την τέχνη τους. Μεταδίδουν μηνύματα, ερωτήματα, προβληματισμούς, θέαμα, απόλαυση, κέφι, πνευματική ανάταση, χαλάρωση, ψυχαγωγία, όμως και εκνευρισμό, βαρεμάρα, κούραση, κενό, απογοήτευση, θυμό...
Το χειροκρότητα στο τέλος μεταδίδει στους επί σκηνής πώς εισέπραξαν οι θεατές την όλη προσπάθειά τους. Η απουσία χειροκροτήματος όμως δεν αποτελεί το μέτρο αξιολόγησης της παράστασης, αλλά αποδεικνύει στοιχεία της προσωπικότητας του ίδιου του θεατή.
Γιατί ακόμα κι αν δεν μου αρέσει καθόλου το σκηνικό δρώμενο, αφού κάθομαι ως το τέλος είναι καθήκον μου να χειροκροτήσω. Διαφορετικά κλείνομαι στον εαυτό μου, κατηγορώ τους άλλους για τις αθλιότητες που μου πρόσφεραν, γίνομαι δύστροπος, αγενής και γκρινιάζω. Έχω το δικαίωμα να σκέφτομαι τη χειρότερη κριτική για κάτι που δε μου αρέσει. Το να σταυρώσω όμως τα χέρια μου στο τέλος μιας παράστασης δεν έχει να κάνει με διάθεσης κριτικής μόνο προς ένα θίασο, αλλά προς τη ζωή γενικότερα.
Και αν τελικά λύσω τα χέρια μου και ρίξω δύο-τρία παλαμάκια, ίσως ταρακουνήσω την ανηδονία και τη γκρίνια μου και ξυπνήσω το σεβασμό για τους άλλους.