Τυχαία συνάντηση

Ένα σγουρό τσουλούφι μπήκε στο οπτικό μου πεδίο τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες. «Δημοσθένη!» δραπέτευσε με άνεση η λέξη από το στόμα μου. Περισσότερα γκρίζα μπουκλάκια πήραν θέση en face μπροστά μου. Δυο μάτια με χρονοκαθυστέρηση έμειναν να με κοιτάζουν για δευτερόλεπτα. «Η Σταυρούλα είμαι». Τα μάτια χαμογέλασαν ανταποδίδοντας το χαιρετισμό.

Ο Δημοσθένης βρέθηκε τυχαία μπροστά μου σε ένα κτήριο κάπου στο Μαρούσι. Τα λίγα λεπτά συζήτησης μπροστά στο ασανσέρ μας θύμισαν το κοινό μας στοιχείο: τη συγγραφή.

Η έμπνευση δεν μας είχε εγκαταλείψει αλλά η αυτοπειθαρχία μας ξεγλιστρούσε. Παραδεχτήκαμε ότι ακόμα κι αν θέλαμε οι ίδιοι να δώσουμε γραπτή πνοή στις ιδέες μας, στέκονταν εμπόδια μπροστά μας, που τα αδύναμα πόδια μας δεν μπορούσαν να υπερπηδήσουν.

Με αυτή την ανάρτηση συνεχίζω την προσπάθεια γυμνάζοντας σιγά-σιγά τους συγγραφικούς μου μύες.

Κάθε τυχαία συνάντηση μπορεί να σημαίνει πολλά ή τίποτα. Οι οπαδοί της μεταφυσικής θεωρίας θα έσπευδαν να δώσουν ερμηνείες και να αποκρυπτογραφήσουν κάθε «συμπαντικό» σημάδι. Προσωπικά δεν θα δώσω καμία ερμηνεία, αλλά θα εστιάσω στη συνάντηση ως μια ευκαιρία κινητοποίησης σε μια αγαπημένη ασχολία που κατά καιρούς αμελώ.

«Δημοσθένη, σου εύχομαι καλή προπόνηση επίσης! Είμαι σίγουρη ότι την επόμενη φορά που θα ξανασυναντηθούμε, θα είμαστε σε καλύτερη φόρμα!».