Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία

Καθένας μας έχει τύχει να φορέσει σε κάποιες περιστάσεις την πανοπλία του.
Άλλοι την φορούν συνέχεια χωρίς να αντέχουν ελαφρότερη ενδυμασία.
Η πανοπλία μας κρατά μακριά από τα αληθινά μας συναισθήματα.
Η πανοπλία μας αποξενώνει από σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μας.

Όταν αντιληφθούμε πόσο καιρό μας "προστατεύει", δεν χρειάζεται να βιαστούμε να την βγάλουμε. Το γδύσιμο είναι μια διαδικασία που χρειάζεται επαρκή χρόνο, αποφασιστικότητα και τόλμη. Έτσι θα μάθουμε να επιλέγουμε τα κατάλληλα ρούχα κρίνοντας κάθε φορά την περίσταση, τη διάθεσή μας και τις ανάγκες μας.

Το βιβλίο του Ρόμπερτ Φίσερ από τις εκδόσεις Opera εμπεριέχει με ένα παραμυθένιο τρόπο καίρια σημεία που προβληματίζουν όλους μας. Η γραφή του είναι απλή και μεστή ταυτόχρονα, πράγμα που καθιστά το βιβλίο ευανάγνωστο και λογοτεχνικά θρεπτικό.

5 σχόλια:

zoe.k. είπε...

Α μπράβο! Και μου είχαν τελειώσει τα βιβλία που διάβαζα ήδη! ;)

Ανώνυμος είπε...

Τυγχάνει να έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο σε περίοδο που προσπαθούσα να γνωρίσω τον τρόπο που λειτουργεί ένας ιππότης με σκουριασμένη πανοπλία και με προβλημάτισε αρκετά....

Είναι σκληρή η ζωή και μας πονάει, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πόνο ψυχικό, σωματικό φορώντας πανοπλία.όμως τί γίνεται όταν κάποιος ΄΄παγιδεύεται''μες την ίδια του την πανοπλία¨?

Τί γίνεται όταν χάνεις το θάρρος, την τόλμη, την αποφασιστικότητα να αποδεσμευθείς απο την πανοπλία και παυεις να ζείς μόνο και μόνο επειδή φοβάσαι ?

Αναμφισβήτητα η πνευματική διαδρομή πραγματοποιείται μόνο σε απομόνωση και ησυχία (βρισκόμενοι μέσα στην πανοπλία μας). Σε αυτές τις συνθήκες βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τους καταπνιγμένους φόβους μας. Αυτό που επικαλύπτει τον φόβο από την έκφραση είναι ο θόρυβος. Όσο πιο πολύς θόρυβος από έξω τόσο πιο πολύ ο φόβος και η αγάπη επικαλύπτονται, διοτι κατοικούν εντός (της πανοπλίας μας). Ο θόρυβος έρχεται απο έξω και επικαλύπτει τις φωνές του εσωτερικού κόσμου, δηλαδή την βροντερή φωνή του φόβου και την απαλή φωνή της αγάπης.


Αλλά η αξία στην ζωή δεν βρίσκεται στην απομόνωση, ούτε στην φορεμένη πανοπλίας μας....γιατί τότε θα καταλήξουμε μόνοι. Η πραγματική πρόκληση βρίσκεται στην επικοινωνία με τους υπόλοιπους, πετώντας την πανοπλία και απλά όντας ο εαυτός σου!
Όταν όμως αυτή η αρετή κατακτηθεί τότε ο εγωισμός μεταμορφωνεται σε έλλειψη του εγώ.


Επομένως δεν καλύπτουμε την αλήθεια για να κερδίσουμε την αγάπη των άλλων φορώντας την πανοπλία μας. Αν αυτό που βλέπουν οι άλλοι δεν το αποδέχονται , τότε θα προσπαθήσουν μάταια να μας αλλάξουν προς τον δικό τους "σωστό" δρόμο και όταν δουν οτι αυτό είναι ανέφικτο τότε θα αρχίσουν να απομακρύνονται. Έτσι μπορεί να χάσουμε αρκετούς από τους αρχικούς μας φίλους και ίσως και μέλη της οικογενείας μας αλλά είναι σίγουρο ότι δεν θα χάσουμε τους θετικούς ανθρώπους που πάλεψαν οι ίδιοι με τους φόβους τους στον δρόμο προς την Αλήθεια, πετώντας την πανοπλία μακριά.

Είναι η αποφυγή της χρήσης μιας κοινωνικής μάσκας για να κερδηθεί η αποδοχή των άλλων. Επομένως, η πνευματική διαδρομή είναι ένα όπλο της Αλήθειας ενάντια στην πλάνη και το ΄΄γδύσιμο΄΄απέναντι στους άλλους μας βοηθά να νιώθουμε καλύτερα με τον ευατό μας..

Άλλωστε ο Τολμών νικά!

peace

Σταυρούλα Σανίδα είπε...

Αγαπητή zoe.k., το βιβλίο όντως είναι αξιόλογο και διαβάζεται ευχάριστα!
Άλλωστε, peace, με το σχόλιό σου επιβεβαιώνεις τη σημασία του βιβλίου. Σε ευχαριστώ για την ολοκληρωμένη παρατήρηση! Πράγματι ο ιππότης που θα αποφασίσει να βγάλει την πανοπλία ρισκάρει σε ό,τι αφορά τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Σίγουρα χρειάζεται τόλμη και δέσμευση απέναντι στο στόχο!

Ανώνυμος είπε...

Η πανοπλία ειναι εξαρτημα μαχης. Η ζωή μας είναι μια καθημερινή μάχη. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρις πανοπλία. Δεν πάς στη μάχη χωρις την πανοπλία,την ασπίδα και το σπαθί σου διαφορετικά είσαι ή αφελής ή αυτόχειρας!
Στο δρόμο μας συναντούμε διαφορετικα πεδία μάχης με διαφορετικούς βαθμούς δυσκολίας. Η πανοπλία μας βοηθά να δεχόμαστε τα χτυπήματα και να επιβιώνουμε,να πολεμαμε στα ίσα και με πυγμή. Στο σημείο αυτό παραθέτω το παρακάτω:
'Οταν ο Μεγας Αλέξανδρος έδωσε την πρώτη του μάχη έφιππος δίπλα στον πατέρα του Φίλιππο τραυματιστηκε κατα τη διάρκεια της από ενα βέλος ενω ειχε απομακρυνθει απο τον πατέρα του. Όταν η μάχη τελειωσε και οι Μακεδόνες ειχαν νικήσει ενημερωσαν τον Φίλιππο ότι ο Αλέξανδρος χτύπηθηκε.Η πρωτη και μοναδική ερώτηση του ήταν αν το χτύπημα ηταν σοβαρό και το πιο σημαντικό αν ηταν απο εμπρός ή απο πίσω.'Οταν του είπαν οτι τον χτύπησε βελος από μπροστα στον δεξι μηρό έγνεψε ικανοποιημένος και απομακρυνθηκε γνωρίζοντας οτι ο γιος του δεν φοβηθηκε στην μάχη,δεν επιχείρησε να οπισθοχωρησει ή να γυρισει την πλάτη στον εχθρό και τον πολέμησε κοιτώντας τον στα μάτια.
Η πανοπλία παρέχει προστασία αλλά εξαρτάται και πως πολεμάς. 'Ομως κάθε πολεμιστης έχει ανάγκη απο ξεκούραση και θα την βγάλει την πανοπλία. Είναι η στιγμή που θα νιώσει την ανάγκη να αφεθεί χωρίς να χρειάζεται προστασία και χωρις να παραμονευει ο όποιος εχθρος δίπλα του. Η ουσία είναι σε ποιον θα εμπιστευθεί να ανοίξει την πανοπλία του γιατί τότε ειναι ευαλωτος.Αν δεχτεί χτύπημα απο το άτομο στο οποίο εμπιστεύεται τον εαυτο του χωρις την πανοπλία τότε το χτύπημα ειναι πολυ βαρυ και βαθύ. Τότε ο πολεμιστης θα τρέξει να την ξαναβάλει γιατι πληγώθηκε και μπορει να φαινεται οτι την φοράει και ειναι ετοιμος για μάχη αυτο όμως δεν αναιρει το γεγονός ότι απο μέσα από την πανοπλία αιμορραγεί. Το βάρος της πανοπλίας γίνεται μεγαλύτερο όμως δεν είναι εύκολο να μεταπειστεί και να την ξαναβγάλει έστω κι αν έχει πληγη απο μέσα.
Κάποια στιγμή βέβαια θα την ξαναβγάλει όμως είναι πια όλα θέμα εμπιστοσύνης. Η αγάπη είναι όμορφη, γλυκιά και πολύτραγουδισμένη. 'Οταν κάποιος λεει οτι σε αγαπάει πρέπει να το δείχνει με το πώς σου συμπεριφέρεται όταν εισαι χωρίς την πανοπλία και ευάλωτος.Τότε κερδιζεις όχι μονο την αγάπη του αλλά το κυριότερο την εμπιστοσύνη του.Αν όμως ραγίσει η εμπιστοσύνη τότε αλήθεια πως περιμένει κανεις από τον πολεμιστή να ξαναβγάλει την πανοπλία του με ευκολία και να ξαναπιστέψει ...όμορφα λόγια αγάπης?? Γιατί πια δεν ειναι θέμα αποφασιστικότητας και τόλμης αλλά αυτοπροστασίας και σε μια μάχη ο καθένας εχει το δικαίωμα αυτό πολυ περισσότερο όταν εχει δεχτεί ένα βαθύ "φίλιο χτύπημα"...
Η ζωή είναι γεμάτη από μάχες όμως τελικά είναι αυτές οι λίγες ξένοιαστες και ζεστές στιγμές χωρίς την πανοπλία και τον οπλισμό μας που την κανουν τόσο όμορφη!

Δημητρης Μ.

Σταυρούλα Σανίδα είπε...

Αγαπητέ Δημήτρη,
αυτό που μου βγαίνει να σου πω, αφού διάβασα το σχόλιό σου, είναι να φροντίζεις τον πολεμιστή σου όταν αιμορραγεί..! Όπως λες και ο ίδιος, επειδή είναι ευαίσθητος συνεχίζει να νιώθει πληγωμένος και μες στην πανοπλία. Η ουσία είναι να επουλώσει τις πληγές του. Διαφορετικά μοιάζει ανθεκτικός από έξω και αδύναμος από μέσα. Και αυτή η αντίφαση δύναμης-αδυναμίας μπερδεύει τόσο τον ίδιο όαο και τους γύρω του.