Δευτέρα πρωί περιμένοντας στην αποβάθρα του ΗΣΑΠ. Κατεύθυνση Ομόνοια.Τελευταίο βαγόνι του συρμού. Μια τρομακτικά μελαγχολική ησυχία.
Πρόσωπα κατηφή. Σώματα μουδιασμένα.
Θλίψη στοιβαγμένη.
Τα άχρωμα γέλια δύο γυναικών για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου πετάνε σαν ενοχλητικές μύγες στην ατμόσφαιρα.
Επιβάτες υπνωτισμένοι στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια.
Αγκαλιά με τις ήδη υπάρχουσες απώλειες φοβούνται τι άλλο θα ξημερώσει.
Κάπου ανάμεσα στις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Ηχεί η ανακοίνωση "Επόμενος σταθμός Άνω Πατήσια"... Το ηχογραφημένο μήνυμα συνεχίζει να ηχεί ασταμάτητα για δύο σταθμούς ακόμα.
"Επόμενος σταθμός Άνω Πατήσια"...
"Επόμενος σταθμός Άνω Πατήσια"...
"Επόμενος σταθμός Άνω Πατήσια"...
Σαν κολλημένη βελόνα σε σαραβαλιασμένο πικάπ.
Οι επιβάτες δεν σαλεύουν. "Εδώ ο κόσμος καίγεται..! Μικρή σημασία έχει μία τόσο απλή βλάβη!"
Κανείς δεν κατεβαίνει στα Άνω Πατήσια. Οτιδήποτε "άνω" ανήκει στο παρελθόν. Οι "άνω" καταστάσεις θα μείνουν στις αναμνήσεις μας σαν ένα άτσαλα ηχογραφημένο μήνυμα που θα κουδουνίζει στα αυτιά μας. Τα "κάτω" γεγονότα μας πιέζουν να σταθούμε όρθιοι σε μια απότομη κατηφόρα.
Και όλοι αναρωτιόμαστε ποιος θα είναι ο επόμενος σταθμός...
5 σχόλια:
να καούν τα σπίτια τους, οπως καίνε τα όνειρα μας, καίνε την αξιοπρέπεια μας :)
καλη βδομάδα να εχεις :)
@iLiAs,
Όλα στα κάρβουνα λοιπόν:-)
Καλή εβδομάδα και σε εσένα!
Έχει μια ιδιαίτερη που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς.
*.*
Η εικόνα αυτου του τραινου ειναι η σημερινη μας κοινωνία και οι επιβατες εμεις. Κατηφης, μελαγχολικοι, άχρωμοι... Το τραινο θα μας πάει εκει που θέλει ο οδηγος του κι εμεις απλά είμαστε επιβάτες. Εχουμε αποδεχτεί αυτο το ρολο και κανεις πια δεν κατεβαινει σε ενδιαμεσες στάσεις, κανεις δεν προσεχει ή δεν ενδιαφερεται για τις "βλάβες" που παρουσιάζονται ακόμα κι ειναι τοσο προφανης και μας παραπληροφορούν. Εχουμε αποδεχτεί οτι ακόμα και αυτη η παραπληροφορηση είναι...μέρος της διαδρομης μας. 'Ολοι ξερουμε που πηγαινει το τραινο και δειχνουμε να εχουμε αποδεχτει τη μοίρα μας από σταση σε στάση...
'Αραγε υπάρχει κάποιος που θα βρει τη δυναμη να τραβηξει τον "κοκκινο μοχλό" και να το ακινητοποιησει??
Δημήτρης Μ.
Αγαπητέ Δημήτρη,
Χαίρομαι να διαβάζω κάθε φορά τα σχόλιά σου! Η κατάσταση που περιγράφεις θυμίζει την παθητική μας στάση απέναντι στα γεγονότα. Θα διαφοροποιούσα την έννοια της αποδοχής με τη σημασία της παθητικότητας. Η μετάβαση στην ενεργητική στάση προϋποθέτει γνώση των γεγονότων, ανάληψη ευθύνης και αποφασιστικότητα. Και λίγη τόλμη! Θεωρώ ότι δεν αρκεί ένας άνθρωπος για να τραβήξει τον κόκκινο μοχλό. Χρειάζεται συλλογικότητα για μια τέτοια δράση...
Δημοσίευση σχολίου