Απώλεια: αήττητος αντίπαλος;

Κάθε φορά που χάνουμε κάτι, βιώνουμε αλλαγές.
Η σταθερότητα βγάζει πόδια και τρέχει σαν κυνηγημένη.
Η αίσθηση ασφάλειας είναι ξωπίσω της, αλλά καμία δεν κάνει παύση.
Έτσι αλλαφιασμένες ψάχνουν να βρουν στέρεο έδαφος.
Η καθημερινότητα ενώ πριν φάνταζε άχρωμη επαναλαμβανόμενη ρουτίνα,
μετατρέπεται σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι.
Η σκέψη μας πατά συχνά το κουμπί πανικού: η κάθε μέρα ίσως κρύβει ένα νεό ρίσκο, μια καινούργια απειλή, μια αναπάντεχη ήττα.
Και εμείς ως παίκτες φοβόμαστε ότι θα παραμείνουμε ηττημένοι για όλη μας τη ζωή.
Ειδικά αν έχουμε χάσει κάτι ή κάποιον πολύτιμο.
"Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν..." ηχεί το μήνυμα της παραίτησης που βαραίνει το κεφάλι
και ματώνει το συναίσθημα.
Η προσπάθεια για νέες οπτικές και άλλες πηγές ευχαρίστησης μοιάζει να βαλτώνει μπροστά σε έναν ικανότητο αντίπαλο που κρατά τη νίκη για τον εαυτό του.
Αυτός ο συμπαίκτης κρατά γρήγορους ρυθμούς εναλλάσσοντας τη δράση του.
Μας βάζει διλήμματα και δυσκολίες.
Εμείς παραμένουμε μετέωροι μπροστά του. Εφαρμόζοντας μόνο τη στρατηγική του παρελθόντος, νιώθουμε αδύναμοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων του παρόντος.
Μπορεί να θέλουμε να σταματήσουμε το παιχνίδι, να απαλλαγούμε από αυτόν τον αντίπαλο, αλλά γνωρίζουμε πως η αποφυγή δεν θα τον εξαφανίζει από μπροστά μας.
Η πίστα "πένθος" στην οποία έχουμε προσγειωθεί πρέπει να βιωθεί με επάρκεια
προτού προχωρήσουμε σε άλλες.
Ακόμα κι όταν μας λέει "Το παιχνίδι συνεχίζεται!", ξέρουμε πολύ καλά πως
τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Ωστόσο, η απώλεια στέκει απέναντί μας θυμίζοντάς μας ότι πρέπει να παλέψουμε.
Για να παλέψουμε, πρέπει να θυμίσουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας τις δυνάμεις και τα ψυχικά αποθέματά μας. Μόνο έτσι θα μειώσουμε της πιθανότητας της ήττας...