Οι κανόνες σου, κανόνες μου;

Ήρθες σε αυτόν τον κόσμο και ήδη κουβαλάς γονίδια των προγόνων σου... Δεν τα επέλεξες, αλλά είναι χαραγμένα στη βιολογία σου. "Ευτυχώς" το περιβάλλον είναι εκεί για να σε βοηθήσει να διαμορφώσεις τις προσωπικές σου αξίες και πεποιθήσεις!
Περιβάλλον=οικογένεια, θρησκεία, χώρα, σχολείο, συμμαθητές, συμφοιτητές, φίλοι, συνάδελφοι, σύντροφος, επάγγελμα...
Απορροφάς κανόνες, μαθαίνεις να συμπεριφέρεσαι, να διεκδικείς, να επικοινωνείς καταλήγοντας στο προσωπικό σου στυλ. Με άλλα λόγια: πηγαίνεις στο σχολείο, γράφεσαι στο φροντιστήριο, πρέπει να ξέρεις τι θα σπουδάσεις στα 15 σου, διαβάζεις με αστείρευτο φανατισμό, φτάνεις στη Γ' Λυκείου, δίνεις Πανελλήνιες, πας στην Πάρο, το ρίχνεις έξω, αρχίζεις να σπουδάζεις, παίρνεις πτυχίο, κάνεις αίτηση για μεταπτυχιακό, σκέφτεσαι το διδακτορικό, αλλά πρέπει να ρυθμίσεις το πρόγραμμά σου, αν χρειαστεί να πας στρατό φεύγεις άμεσα, διαφορετικά ετοιμάζεσαι για διδακτορικές σπουδές, ψάχνεις για δουλειά, νιώθεις μεγάλη αδικία για τις κουτσουρεμένες ευκαιρίες, εργάζεσαι όπου σε οδηγήσει η τύχη, έχεις πατήσει ήδη τα 30, πρέπει να κάνεις οικογένεια, παιδιά, ετοιμάζεσαι για γάμο, γράφεις τα προσκλητήρια, πρέπει να καλέσεις όλους τους συγγενείς και φίλους για να μην παρεξηγηθεί κανείς... γνωστή διαδικασία δηλαδή! Άλλωστε ο βασικός κανόνας μέσα σου είναι ότι "Δεν πρέπει να παρεξηγούνται οι άλλοι εξαιτίας σου" ή "Πρέπει να ευχαριστείς πάντα τους δικούς σου". Σωστά; Οι δικοί σου σε φρόντισαν, σε στήριξαν και οφείλεις να διατηρείς τους κανόνες τους. Κανόνες τους ή κανόνες σου; Μπορείς αλήθεια να τραβήξεις τη διαχωριστική γραμμή;