Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Η κακοτεχνία στην επικοινωνία


Ο κακός ακροατής μοιάζει με άτεχνο οργανοπαίχτη.
Στέκεται απέναντί σου ενώ μιλάς.
Η προσοχή του όμως δεν είναι στα λεγόμενά σου.
Μένει απορροφημένος στο ρυθμό του.
Προσπαθείς να ακουστείς μιλώντας πιο δυνατά.
Του λες ότι υπάρχει πρόβλημα στην επικοινωνία σας.
Σου ρίχνει ένα βλέμμα και αναρωτιέται γιατί δεν χορεύεις.
Παίζει το δικό του ρυθμό. Πιστεύει ότι οι μελωδίες του πρέπει να σε παρασύρουν σε ένα μεθυστικό λίκνισμα. Και όσο εσύ αντιστέκεσαι τόσο εκείνος επιμένει.
Κουράζεσαι. Στενοχωριέσαι.
Η μελωδία ηχεί σαν πένθιμο εμβατήριο.
Η επικοινωνία έχει πεθάνει.
Σκύβεις το κεφάλι. Δακρύζεις.
Αγαπάς τον οργανοπαίχτη, μα δεν αντέχεις την κακοτεχνία του.
Αγαπάς κυρίως τον εαυτό σου.
Του λες αντίο. "Φεύγεις".

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο καλος ακροατης φαινεται απο την αρχή, το ιδιο και ο κακός.
Δεν αξιζει να χαλάει κανεις το οξυγονο του σε κάποιον που απλά δεν τον ενδιαφέρει να ακουσει.


Δημητρης Μ.

Unknown είπε...

Εννοείται ότι "φεύγεις". Αλλά αν δεν μπορείς; Αν πρόκειται για το αφεντικό σου, άρα πρέπει να "είσαι εκεί";

Σταυρούλα Σανίδα είπε...

@Δημήτρη,
ο έμπειρος και ενσυνείδητος συζητητής μπορεί να κάνει αυτό το διαχωρισμό.

@Koueen,
Οι περισσότεροι "είμαστε εκεί" σε καταστάσεις που μας δυσκολεύουν επικοινωνιακά. Η προσπάθεια γεφύρωσης των αντιθέσεων και η δεξιότητα κατανόησης του άλλου μας τοποθετούν στο να είμαστε εκεί. Αξίζει να μπορούμε να διακρίνουμε κάθε φορά τι είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει και τι είναι αυτό που δεν αλλάζει. Στην πρώτη περίπτωση παλεύουμε στη δεύτερη αποδεχόμαστε. Και η διαδικασία της αποδοχής δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση..!

Ευχαριστώ για τα σχόλιά σας!