Η καχυποψία στην κρίση

"Μη μιλήσεις σε αγνώστους".
"Αν ένας άγνωστος σου δώσει καραμέλα, να μην την πάρεις!".

Πόσες τέτοιες απαγορεύσεις-νουθεσίες ακούγαμε στην παιδική μας ηλικία;
Πόσο αυτές οι φράσεις συνεχίζουν να μας επηρεάζουν στην ενήλικη ζωή;
Πώς αντιδρούμε όταν ένας άγνωστος μας κάνει μια πρόταση;

Είμαστε ανοιχτοί να ακούσουμε;
Παίρνουμε το ρίσκο να αλληλεπιδράσουμε;

Τι μας εμποδίζει στην επικοινωνία;

Πόσο αντέχουμε να συνεχίζουμε την περιφρούρηση των φόβων μας;
"Ίσως με εκμεταλλευτούν".
"Μπορεί να με εξαπατήσει".
"Σίγουρα έχει κάτι άλλο στο μυαλό του".

Οι σκέψεις αυτές δημιουργούν φόβο. Ο φόβος μας ακινητοποιεί.
Απαγορεύεται να εμπλακούμε σε καθετί που μας είναι άγνωστο.
Τραβάμε το χειρόφρενο όταν μας ζητείται να πάμε μια βόλτα σε μέρη που δεν γνωρίζουμε.
Κοιτάμε πίσω από τις κουρτίνες τη φασαρία στο δρόμο.

Και είμαστε μόνοι. Αλλά "κερδισμένοι".
Έχουμε κερδίσει την ασφάλειά μας και την ησυχία μας.
Και έτσι επικοινωνιακά στεγνοί αναρωτιόμαστε για την κρίση.
Εικάζουμε, αναλύουμε, σκεφτόμαστε...
Η καχυποψία μας έχει αφυδατώσει.
Και αυτή η τραχιά ρυτιδιασμένη επιδερμική ζωή είναι η μεγαλύτερη κρίση μας.