Να ρουφήξει τους χυμούς της ζωής.
Να γευτεί λιχουδιές από όλο τον κόσμο.
Μα κυρίως ήθελε να νιώσει τη γλύκα της αγάπης.
Δεν μπορούσε όμως.
Αυτές οι απολαύσεις ήταν για άλλους. Εκτός από εκείνη.
Είχε καταπιεί τόσους άκαμπτους κανόνες που έμενε νηστική για χρόνια.
Είχε μπουχτίσει με "Πρέπει" ξεχνώντας τις χαρές της ζωής.
Ώσπου οι επιθυμίες ξεχείλισαν μέσα της εκτοπίζοντας κάθε απαγόρευση.
Άπλωσε το χέρι της να μασουλήσει την ηδονή από καθετί.
Επέτρεψε στον εαυτό της να "παίξει".
Και ήταν έτοιμη να βιώσει κάθε στάδιο του παιχνιδιού.
Τώρα πια πασπαλισμένη με τόση αγάπη δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
Υ.Γ. Ευχαριστώ από την καρδιά μου την Μ.Α. για την έμπνευση που μου έδωσε να γράψω αυτή την ανάρτηση.
4 σχόλια:
Υπέροχες σκέψεις, απλά και ξάστερα διατυπωμένες...
Ευχαριστώ πολύ Δήμητρα!
& αν κάποιο στάδιο του παιχνιδιού πονάει τελικά;; & σε στεναχωρεί που επέτρεψες να ξεπεράστούν τα πρέπει σου κ να δοκιμάσεις;;
Θα σου μένει μάλλον το οτι κάπου κάπου θα βρίσκεις έναν κόκκο πασπαλίσματος να σου θυμίζει εκείνη τη γλύκα...που νόμιζες για αγάπη!
Μarianne
Marianne,
πολύ όμορφο και αυθεντικό το σχόλιό σου! Να συμπληρώσω ότι αξίζει να ρισκάρουμε στα παιχνίδα της αγάπης ακόμα κι όταν κάποιο στάδιό τους προκαλεί πόνο. Μόνο έτσι βιώνουμε ολοκληρωτικά την κάθε εμπειρία..! Ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου