Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Γκρίνια ή ευγνωμοσύνη;


Όπως αλλάζουν τα συναισθήματά μας, ομοίως υπόκεινται σε αλλαγές οι συνθήκες που μας περιβάλλουν. Μπροστά σε τέτοιες αλλαγές, οι περισσότεροι θέλουν τη σταθερότητα και την ασφάλεια. Λίγοι είναι αυτοί που αναζητούν την περιπέτεια.

Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με αλλαγές ή απροσδόκητες εξελίξεις, βιώνουμε διάφορα συναισθήματα. Κάποιοι έχουν έντονο φόβο μπροστά στην αβεβαιότητα, άλλοι απογοητεύονται με τις ρευστές καταστάσεις, ορισμένοι θυμώνουν για την κακή τους τύχη, ενώ υπάρχουν και αυτοί που διατηρούν αποθέματα δύναμης και δηλώνουν έτοιμοι να δεχτούν τις νέες καταστάσεις.

Μια συχνή αντίδραση απέναντι σε ανθρώπους ή συνθήκες είναι η γκρίνια. Από την αντίδραση αυτή απουσιάζει η δράση. Το άτομο μένει παθητικό να αναμασά τα ίδια και τα ίδια. Παίρνει το ρόλο θύματος κατηγορώντας τους άλλους που δεν το κατανοούν ή την ίδια του τη ζωή που είναι τόσο άδικη μαζί του. Η γκρίνια του στερεί την ικανότητα δημιουργικής σκέψης. Παγιδεύεται σε ένα διαρκή νοερό μηρυκασμό. Εφόσον και οι άλλοι του φταίνε, δυσκολεύεται να εμπιστευτεί ή να εκφράσει τα συναισθήματά του.

Συνεπώς, η γκρίνια δημιουργεί ένα εγκλωβισμό σε δύο επίπεδα: στις γνωστικές διεργασίες και στις κοινωνικές σχέσεις. Με άλλα λόγια, το αναμάσημα στη σκέψη θολώνει το άτομο και καθιστά την εξεύρεση λύσεων αδύνατη. Από την άλλη, το άτομο αποστασιοποιείται έχοντας την αίσθηση ότι είναι το μοναδικό που υποφέρει.

Ένα αντίβαρο στη συμπεριφορά αυτή είναι η εξάσκηση στην ευγνωμοσύνη. Τη στιγμή που το άτομο θα επιλέξει να παρατηρήσει τι συμβαίνει με μια ξεκάθαρη ματιά, από όπου θα απουσιάζει η επικριτική στάση, θα αρχίσει να απεγκλωβίζεται από τις παγιδευτικές του σκέψεις. Θα οδηγήσει τον εαυτό του να σταθεί πάνω από τις δυσκολίες του και να κοιτάξει και όσα θετικά του συμβαίνουν. Θα φτάσει στο σημείο να αναγνωρίσει τα εμπόδια στη ζωή του, να τα κατονομάσει έτσι όπως ακριβώς είναι χωρίς να τα στολίσει με την επιπρόσθετη γκρίνια.

Χρειάζεται να αγνωνιστεί για να ξεφύγει από τη συμπεριφορά του. Η εξάσκησή του σε νέες μορφές συμπεριφοράς όπου θα αναγνωρίζει ό,τι τον βοηθά και ό,τι του κάνει καλό λειτουργούν ως ένα αντιστάθμισμα στη δυσλειτουργία του.

Μια καλή αρχή είναι η επίδειξη ευγνωμοσύνης για τα προσωπικά του κατορθώματα, τις αξίες του στη ζωή και τα χαρίσματά του. Ο αγώνας αυτός απαιτεί αφοσίωση και δέσμευση. Αξίζει σίγουρα τον κόπο να αγωνιστεί προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς έτσι θα ανακτήσει πίστη για τον εαυτό του και ενθουσιασμό για τη ζωή.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

'Οντως πολλές φορές οι δυσκολίες μας εγκλωβίζουν στο αρνητικό κομμάτι των γεγονότων που έγιναν και δέν μας αφήνουν να δούμε το δρόμο διαφυγής απο αυτές.
Μια πριν χρόνι αφορά ένας υψηλα ιστάμενος Αμερικάνος διευθυντης μια μεγάλης εταιρείας μου φώναζε εν μέσω κάποιων εμπορικών διαπραγματέυσεων που ήταν σε εξέλιξη "Don't keep repeating me what we can NOT do but tell me instead what we CAN do"...

Δημήτρης Μ.

Σταυρούλα Σανίδα είπε...

@Δημήτρη,
Πράγματι είναι δύσκολο να δούμε το δρόμο της διαφυγής όταν είμαστε αρνητικά συναισθηματικά φορτισμένοι. Μου άρεσε η υπενθύμιση για το τι μπορούμε να κάνουμε κάθε φορά!