Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Οι αξίες ως πράξεις θάρρους


Συχνά συζητάμε για θαρραλέες πράξεις σαν να είναι ένα είδος πολυτελείας. Εφικτό για λίγους και απρόσιτο για τους πολλούς. Έχουμε αυτή τη στάση γιατί δίνουμε πλουσιοπάροχους ορισμούς στο θάρρος στην προσπάθειά μας να περιγράψουμε επιτεύγματα των άλλων. «Πόσο ικανή είναι να μεγαλώνει τρία παιδιά μόνη της!», «Είναι πολύ τολμηρός που ρίσκαρε να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση στην άλλη άκρη του κόσμου..!», «Θαυμάζω τη γενναιότητά του να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό παρά την αναπηρία του»… Οι ιστορίες τόλμης των άλλων γίνονται αντικείμενο θαυμασμού και έμπνευσης. Εντυπωσιαζόμαστε από το κουράγιο των συνανθρώπων μας και την ψυχική τους δύναμη σε τόσο βαθμό που δυστυχώς αποκτούμε μια δυσάρεστη συνήθεια. Γινόμαστε πνευματικά αλλήθωροι και αποκτούμε τη δυσκολία να στρέψουμε το βλέμμα στον εαυτό μας.

Παράλληλα πέφτουμε θύματα εξαπάτησης των προσωπικών μας κανόνων. «Πρέπει να είσαι πάντα τέλειος»: αναβοσβήνει μέσα μας αυτή η πρόταση σαν να πρόκειται για προειδοποιητική σήμανση προς αποφυγή ατυχημάτων. Καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι δικαίως λειτουργεί προειδοποιητικά αυτός ο κανόνας. Σε διαφορετική περίπτωση μπορεί να τρακάρουμε με τα λάθη ή τις αποτυχίες και να τραυματιστούμε βαριά. Ο κανόνας μας λέει ότι πρέπει να μελετούμε τις κινήσεις στη ζωή μας, να αναλαμβάνουμε μόνο δραστηριότητες που θα τα καταφέρουμε και αν δεν είμαστε σίγουροι για κάτι να μην προσπαθούμε καθόλου. Έτσι οδηγούμε σε μια συγκεκριμένη λωρίδα, με καθορισμένη εξαρχής ταχύτητα και έναν μοναδικό προορισμό: την τελειότητα. Καμιά στραβοτιμονιά δεν επιτρέπεται στη διαδρομή.

Ο οδηγός είναι υπάκουος των κανόνων του και δέχεται άκριτα τις οδηγίες τους: «Πρέπει να φορέσεις αυτά τα ρούχα», «Πρέπει να είσαι πάντα χαμογελαστός, όταν βρίσκεσαι με άλλους», «Πρέπει να έχεις τον έλεγχο στη ζωή σου». Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να ξέρει να οδηγεί, αλλά η διαδρομή δεν τον απελευθερώνει ποτέ. Μοιάζει καρφωμένος στο κάθισμα του αυτοκινήτου του. Παρόλο που νιώθει το σώμα του μουδιασμένο δειλιάζει να αλλάξει θέση. Απαγορεύει στον εαυτό του ακόμα και μια σύντομη στάση ξεκούρασης. Πρέπει να ακολουθήσει τη διαδρομή. Μόνο έτσι νιώθει σίγουρος. Δεν έχει σκοπό να ρισκάρει να αφήσει τον έλεγχο. Δειλιάζει μπροστά στην αβεβαιότητα, τραβά χειρόφρενο και ακινητοποιείται.

Προκειμένου να γλιστρήσουμε μακριά από τους κανόνες, αξίζει να θέσουμε το ερώτημα: Τι έχει πραγματικά σημασία για τη δική μας ζωή; Η ίδια η ερώτηση προϋποθέτει θάρρος. Χρειάζεται να τολμήσουμε να αναρωτηθούμε πού βρίσκεται για εμάς το αληθινό νόημα. Απαιτείται ακόμα περισσότερο κουράγιο, για να μεταμορφώσουμε τις δικές μας αλήθειες σε πράξεις.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: