Πριν από 8 χρόνια ξεκίνησα μαθήματα σύγχρονου χορού. Το σώμα μου δεν ήταν καθόλου μαθημένο σε αυτό το είδος κίνησης. Η φιλοσοφία του χορού με γοήτευσε. Συντονίστηκα μετά από πολλή προσπάθεια με το ρυθμό του. Δοκίμασα μάλιστα μαθήματα κλασικού χορού, για να βοηθήσω το σώμα μου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σύγχρονου.
Τα χρόνια περνούσαν και οι επιδόσεις μου βελτιώνονταν. Κάθε μάθημα ήταν μια αναμέτρηση με τα όριά μου. Κατάφερνα να υπερπηδήσω φόβους και δισταγμούς και να ανταποκριθώ στην κίνηση.
Το επόμενο βήμα ήταν να αφεθώ στη μουσική. Να δώσω λυρικότητα στην κίνηση. Να δω τις διαφορές ανάμεσα στο στακάτο και το λεγκάτο.
Ήρθε η ώρα της παράστασης. Οι πρόβες, ο συγχρονισμός, η συνεργασία, η δυναμική της ομάδας με τους συμμαθητές και την δασκάλα. Η προσπάθεια έδωσε τη σκυτάλη στην ικανοποίηση μετά την απόδοση επί σκηνής.
Τα μαθήματα συνεχίστηκαν. Το πάθος παρέμενε αμείωτο.
Ώσπου άρχισα να νιώθω ενοχλήσεις. Το σώμα μου δεν μπορούσε να εκτελέσει κινήσεις. Το μυαλό μου μπορούσε να συγκρατήσει τις χορογραφίες. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό. Η αγάπη μου για το χορό υπήρχε στην καρδιά μου. Ούτε αυτό αρκούσε, για να με δυναμώσει σωματικά. Το γόνατό μου δεν άντεχε.
Έπρεπε να διακόψω τα μαθήματα. Έπρεπε να φροντίσω αυτό που είχε προτεραιότητα. Μετά από ιατρικές συστάσεις και αυτοπαρατήρηση επέλεξα να σταματήσω.
Μπορεί η ερασιτεχνική μου ενασχόληση με το χορό να έλαβε τέλος. Συνεχίζω όμως ως θεατής να εμπνέομαι από τη μαγεία και τη γλυκύτητα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου