Κάθε βίωμα είχε αφήσει ένα μνημονικό ίχνος μέσα της.
Το σύνολο των εμπειριών την είχε διαποτίσει με κυνισμό.
Φορούσε μαγιό το καταχείμωνο αντί για εσώρουχα.
Βουτούσε σε ωκεανούς αναζητήσεων από τον Ιούνιο.
Τι κι αν δεν είχε κάνει ούτε μια βουτιά τα τελευταία καλοκαίρια;
Ένιωθε το σώμα της υγρό, σαν να είχε βγει μόλις από τη θάλασσα.
Τουλάχιστον ο κυνισμός της είχε ποιητικές διαστάσεις.
Τέτοιες που μπορούσε να δει την ομορφιά, όπου κι αν ήταν καταχωνιασμένη.
Μια βραδιά την εντόπισε σε ένα ροκόμπαρο.
Ήθελε να τη θυμάται όχι με την αίσθηση του ίχνους.
Επέλεξε να χαράξει εκείνη την όμορφη στιγμή στις αναμνήσεις της.
Σήκωσε το χέρι της επιτρέποντας στη "χαρακιά" να φωλιάσει στη μασχάλη της.
*Αφιερωμένο σε όποιoν/α ξέρει να αναγνωρίζει ομορφιές και "χαρακιές".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου