Περπατούσε για χρόνια χωρίς να παρατηρεί το βηματισμό της.
Συχνά σκόνταφτε. Πολλές φορές ένιωθε να αιωρείται. Άλλοτε πάλι είχε την αίσθηση ότι τα βήματά της ήταν στο περίπου.
Στάθηκε για μια στιγμή ακίνητη.
Άρχισε να περπατά με πέλματα που κάρφωναν το έδαφος.
Χωρίς διάθεση να πληγώσουν την επιφάνεια που την υποστήριζε.
Αλλά με προθυμία να αντλήσουν δύναμη από τη σταθερότητα.
Με επιθυμία εξεύρεσης του προσωπικού της άξονα.
Συνέχισε να βηματίζει.
Νιώθοντας λίγη περισσότερη σιγουριά.
Σαν να μπορούσε να βιδωθεί σε κάθε σημείο που προσγειωνόταν το πέλμα της.
Ένα βίδωμα με διάρκεια τόση ώστε να της επιτρέψει να ξεκολλήσει. Προς ανεύρεση του επόμενου σημείου γείωσης.
Άφησε τα χέρια ανάλαφρα.
Δεν χρειαζόταν να πιαστεί από πουθενά για να ισορροπήσει.
Είχε επιτέλους ενεργοποιήσει το κέντρο της.
Από εκεί θα έστελνε την ενέργειά της στα άκρα της.
Με πέλματα βιδωτά. Με ακροδάχτυλα απαλά.
Θα παρατηρούσε τη νέα της πορεία.
Με το συνδυασμό γείωσης και αιώρησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου