Ένα δωμάτιο γεμάτο φως

Έχω υπάρξει στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν με χωρούσε το σπίτι. Έμπαινα μέσα και κάτι με έπνιγε. Σκεφτόμουν ότι θα ήταν η κούραση από τις συνεδρίες μου. Ή το γεγονός ότι δεν έκανα κάτι αφού έφυγα από το γραφείο, για να αποσυμπιεστώ. Ίσως αν πήγαινα για ένα γρήγορο ποτό με μια φίλη και μετά πήγαινα σπίτι, να ένιωθα πιο χαλαρή. Δοκίμασα και αυτή την επιλογή. Ποτό μετά τις συνεδρίες και μετά σπίτι. Ή χόμπυ μετά το κλείσιμο του γραφείου και αργά το βράδυ στο σπίτι. Τίποτα δεν λειτουργούσε. Το πνίξιμο ήταν εκεί.

Έπιανα τον εαυτό μου να αναπνέει άτσαλα και βαριά. Φαινομενικά όλα ήταν εντάξει. Είχα κουραστεί να προσπαθώ να καταλάβω από πού ξεφύτρωνε αυτό το σωματικό βάρος. Όσο πάλευα να απομακρυνθώ από αυτό, τόσο πιο βαριά ένιωθα την αναπνοή μου. Με τον καιρό όμως άρχισα να τη συνηθίζω. Όσο περνούσαν οι μέρες δεν την αισθανόμουν τόσο ενοχλητική.

Επίσης έπιανα τον εαυτό μου να αναζητά ακόμα πιο πολύ το έξω. Νέες γνωριμίες, παρέες από το πουθενά, εναλλαγή δραστηριοτήτων και γενικότερα ένα ακόρεστο κυνήγι συλλογής εμπειριών. Δεν ήμουν καν σίγουρη αν αυτές οι εμπειρίες μου άρεσαν πραγματικά. Είχα αρχίσει να συνηθίζω όχι μόνο τη σωματική ενόχληση, αλλά και αυτόν τον εναλλασσόμενο ελεύθερο χρόνο.

Και πού είναι το πρόβλημα; Μπορεί να αναρωτηθείς. Ίσως σκέφτεσαι ότι είμαι ψυχολόγος και συνηθίζω να βρίσκω πρόβλημα ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει. Το ίδιο σκεφτόμουν κι εγώ και το είχα "ρίξει έξω". Δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη να ασχοληθεώ με τις προσωπικές μου διεργασίες εκείνη την περίοδο. Ή πιο σωστά θεωρούσα ότι ήμουν σε ένα "yolo mode" και ότι αυτό είχα πραγματικά ανάγκη. Οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα, αν ακολουθεί κάποιος τις ανάγκες του.

Αρκεί να γνωρίζει ποιες είναι αυτές οι ανάγκες. Αποφάσισα να βάλω μια άνω τελεία σε εκείνο τον τρόπο ζωής. Πήρα αποφάσεις και χαμήλωσα τους ρυθμούς. Άλλαξα την καθημερινότητά μου και πήρα αποστάσεις. Σαν να ήθελα να μπω σε ένα χώρο αποτοξίνωσης. Αυτό και έκανα.

Μετά από ένα διάστημα εσωστρέφειας και συνειδητής επιλογής της μοναξιάς άρχισα να συναντώ ανθρώπους στους οποίους έβρισκα ουσία. Άλλαξα τα χόμπυ μου και κατέφευγα σε συνήθειες πρωτόγνωρες για εμένα. Προτιμούσα να μένω μόνη στο σπίτι Σάββατο βράδυ και να απολαμβάνω την παρέα με τον εαυτό μου.

Δεν έγινε σε μια μέρα αυτό. Έγινε όμως, όταν αντιλήφθηκα ότι όφειλα σε εμένα να δημιουργήσω χώρο μέσα μου, για να ακούσω τον εαυτό μου. Η τόση φασαρία εκεί έξω είχε πλακώσει τη δική μου φωνή. Η καημενούλα πάσχιζε να ακουστεί και, επειδή δεν τα κατάφερνε, βαρυγκομούσε. Εγώ αντιλαμβανόμουν μόνο αυτόν το βαρύ ανασταναγμό της. Δηλαδή το σύμπτωμα της δύσπνοιας.

Κατάφερα να με ακούσω πάλι και κατ'επέκταση να ακουστώ και στους άλλους, επειδή εκτός από την προθυμία μου να το κάνω αυτό, ήξερα ποια ήταν τα εργαλεία που θα με οδηγούσαν εκεί. Οι δεξιότητες που έχω κερδίσει από την προσωπική μου ψυχοθεραπεία, από τη συμμετοχή μου σε εκπαιδευτικά προγράμματα ως ψυχοθεραπεύτρια και από την ουσιαστική επικοινωνία με ανθρώπους που εμπιστεύομαι λειτούργησαν σαν φακός που μου φώτισε το δρόμο.

Όταν ο καθένας μας διαθέτει αυτό το φακό, έχει την ευκαιρία να επανασυνδεθεί με τον εαυτό του και να ρυθμιστεί εκ νέου. Κατά βάθος γνωρίζει πότε τον θέτει εκτός λειτουργίας και πότε είναι η στιγμή για να τον ανάψει ξανά.

Αυτές τις μέρες έχω επιστρέψει στον εαυτό μου όχι όμως για να βρω το δρόμο των ατομικών διεργασιών. Έχω στο νου μου να φωτίσω το λεγόμενο συλλογικό ασυνείδητο και να δω πού βρίσκομαι μέσα σε αυτό. Ας σταθούμε για όσο χρειάζεται στα δεδομένα που έρχονται στη ζωή μας και ας δούμε πώς θα ενεργοποιήσουν το φως μέσα μας.

Ας διατηρήσουμε την ελπίδα ότι όλοι μας θα βρούμε τρόπο να δημιουργήσουμε φως, ώστε να λάμπουμε διαφορετικά, όταν έρθει η ώρα να συναντηθούμε ξανά..!