Μια φορά και έναν καιρό συνάντησα έναν Κύκλωπα.
"Σε έψαχνα παντού" μου είπε με μια ματιά τόσο διαπεραστική.
"Μα εδώ ήμουν πάντα" απάντησα κοιτάζοντάς τον.
Λίγα σύννεφα σαν από μπουγάδα χωρίς μανταλάκια ανέμισαν πάνω από τα κεφάλια μας.
Μέσα σε λίγα λεπτά γίναμε και οι δύο μούσκεμα.
Ο Κύκλωπας συνέχιζε να με κοιτά.
Και εγώ νιώθοντας μια ιδιαίτερη ανατριχίλα από εκείνο το βλέμμα άρχισα να περπατάω μες στη βροχή.
Ίσως να με ακολουθούσε. Ίσως και να άλλαζε κατεύθυνση.
Αυτό που είχε σημασία δεν ήταν τόσο η πορεία.
Το νόημα βρισκόταν σε εκείνη τη βλεμματική διασταύρωση.
Τώρα που ξαναθυμήθηκα το μάτι του, ένιωσα και πάλι ψιχάλες στο κεφάλι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου