Από τα ψηλά στα σταθερά

Έβλεπε σκαλιά και ήθελε να τα ανέβει μονορούφι.
Χωρίς να πάρει ούτε μια ανάσα.
Αυτή η άνοδος τον έκανε να νιώθει high.
Όχι μόνο επειδή είχε καταφέρει να φτάσει ψηλά.
Αλλά επειδή ένιωθε ο ίδιος ψηλότερος.

Κατεβαίνοντας θα έσπευδε να αναμετρηθεί με τους ψηλούς.
Για να τσεκάρει αν κατάφερε κάτι αυτή τη φορά.
Θα ήταν άραγε ισότιμος;
Ή μήπως θα συνέχιζε να βλέπει τον εαυτό του κοντό;

Εκείνα τα πολύχρωμα σκαλοπάτια φάνταζαν μ' ένα ακόμα κάλεσμα.
Στάθηκε μπροστά τους υπολογίζοντας πόσα λεπτά χρειαζόταν.
Πάντα το έκανε αυτό.
Η σκέψη να ξεπεράσει την ίδια του την πρόβλεψη τον έφτιαχνε ακόμα πιο πολύ.
Ήταν μια έξτρα αναμέτρηση με τον εαυτό του.
Μια πιθανότητα για λίγα έξτρα ποντάκια.

"20 δευτερόλεπτα" ψιθύρισε.
Είχε εξασκηθεί τόσο καλά στο παιχνίδι που ήξερε εξαρχής το αποτέλεσμα.
Ένιωσε τους παλμούς του να αυξάνονται.
Έπρεπε να εκτελέσει.
Ο υπολογισμός είχε γίνει.

Με πλάτη στραμμένη στα σκαλιά κατηφόρισε προς την παραλία.
Ήθελε να ξεκινήσει ένα νέο παιχνίδι.
Πόσο high θα ένιωθε μένοντας μόνο με την αβεβαιότητα.
Με ποιον τρόπο η μη απάντηση στο ερώτημά του μπορεί να τον έκανε ψηλότερο.

Με βήματα μακριά από την απαίτηση της απάντησης.
Πλησίαζε προς τη θάλασσα.
Έβγαλε τα παπούτσια του βυθίζοντας τα πέλματα στην άμμο.
Ακίνητος για 20 δευτερόλεπτα.

Η ζεστασιά του ήλιου να χαϊδεύει τα κλειστά του βλέφαρα.
Το μαλακό έδαφος να αγκαλιάζει τις πατούσες του.
Το κορμί του να αιωρείται μαζί με τη θαλάσσια αύρα.
Στο μέτωπό του να κυματίζουν τα κύματα.

Δεν μπορούσε να απαντήσει και πάλι, αν ένιωθε ψηλότερος.
Μπορούσε σίγουρα να πει ότι ήταν γειωμένος.
Προς το παρόν θα έκανε μια βουτιά.
Αυτό το παιχνίδι θα τον δρόσιζε σίγουρα.