Δεν βλέπω άνθρωπο εκεί έξω.
Κι όμως. Έχω πίστη ότι μέσα στα σπίτια είναι αγκαλιές που λαχταρούν να μοιραστούν.
Δεν ακούω φωνές στο δρόμο.
Κι όμως. Γνωρίζω ότι γίνονται ηχηρές συζητήσεις στους τέσσερις τοίχους.
Δεν νιώθω τη μυρωδιά της Άνοιξης.
Κι όμως. Έχω τη σκέψη ότι τα άνθη εκεί έξω γαργαλούν τα ρουθούνια μας.
Δεν έχω τη γεύση του μαζί.
Κι όμως. Νιώθω ότι λιγουρευόμαστε το ίδιο γλυκό.
Αρκεί που έχω πίστη.
Αρκεί που γνωρίζω.
Αρκεί που έχω τη σκέψη.
Αρκεί που νιώθω.
Μπορεί το “αρκεί” να είναι αρκετό προς το παρόν.
Θέλω όμως να δω και το “Εσύ”.
Ώστε το “αρκετό” να μεταμορφωθεί σε “πολύ”.
Και από το Εγώ και το Εσύ να γεννηθεί το Εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου