Ένα ταξίδι "καθαρό"

Καθαρά Δευτέρα 2020. Η πιο πρόσφατη μακρινή περιπλάνησή μου εκτός σπιτιού. Με προορισμό την Καβάλα. Ανάμεσα σε πλήθος επιλογών προσγειώθηκα εκεί. Δεν περίμενα ότι μετά από αυτή την πόλη θα έμπαινε η άνω τελεία στις ταξιδιωτικές μου εξορμήσεις. Περιμένοντας λοιπόν να δω την τελεία να βγάζει φτερά καιι να πετά μακριά ξεκινώ μια νέα παράγραφο.

Σχεδόν ένα μήνα μετά το ταξιδάκι μου μένοντας στο σπίτι, ψαχουλεύοντας διάφορα πέφτω σε ένα κειμενάκι που είχα γράψει εκεί (στο Ιμαρέτ συγκεκριμένα). Διαβάζω:

Να εκπαιδεύεις όσους διψούν για γνώση. Να δίνεις μια στέγη σε ορφανά στομάχια. 

Να πιστεύεις σε έναν Θεό. Με όψη γραμμάτων. Το Θ. Το Ε. Και το Ο. 

Αυτός είναι. Χωρίς πρόσωπο. Χωρίς εικόνα. 

Τι να τις κάνω τις εικόνες, αν είναι στερημμένες από γράμματα; 

Τα γράμματα συνθέτουν σχέδια μέσα μου. Φτιάχνουν μορφές στην πραγματικότητα του νου. Αυτές οι μορφές δεν είναι απλές εικόνες. Είναι η κεκτημένη εμπειρία μέσα μου. 

Άλλες φορές κεντημένη με γράμματα. Άλλοτε πλεγμένη σχηματίζοντας ένα οπτικό υφαντό. Να φωλιάζει σαν ένα προικιό στο σώμα μου. Να γίνεται ένα πρόσθετο ζωτικό όργανο. Παράγοντας το δικό του ήχο. Δίνοντας το ρυθμό της ευεργεσίας. Οδηγώντας τα βήματά μου προς τον τόπο της αγαθοεργίας. Εκεί όπου τα αγαθά τρέφουν όλα τα ζωτικά όργανα. Και όλα μαζί πάλλονται αντηχώντας το πανηγύρι της Καθαρότητας.

Με τις λέξεις γραμμένες στο μπλοκάκι μου νιώθω σαν να έλαβα μια καρτ ποστάλ από τον εαυτό μου. Για να μου θυμίσει τις μέρες διαύγειας. Εκείνες που έχω έμπνευση, όρεξη, διάθεση για απόλαυση και κίνητρο για περιπλάνηση. Αφήνω το μπλοκάκι δίπλα μου. Έχει αρχίσει να εκπέμπει ήδη την καθαρότητά του στο σπίτι μου. 

Σταματώ να αγωνιώ για το πότε θα φύγει η άνω τελεία, ώστε να συνεχίσω τα ταξίδια. Προσφέρω ένα χαμόγελο στον εαυτό μου. Νιώθω το πρόσωπό μου πιο καθαρό.