*Νέα εβδομάδα. Περιμένοντας...

Δευτέρα 6 Απριλίου. Μια νέα εβδομάδα. Έτσι τουλάχιστον θα σκεφτόμασταν λίγες εβδομάδες πριν. Πολλοί από εμάς κάτι θα είχαν να περιμένουν. Η ευχή "καλή εβδομάδα" θα ήταν ευπρόσδεκτη και θα έβγαζε νόημα.

Πώς ακούγεται τώρα η ίδια ευχή;
"Καλή εβδομάδα!"

Τι έχουμε να περιμένουμε; Πόσες φορές θα ενημερωθούμε για τα νέα κρούσματα; Πόσο συχνά θα αφήσουμε την πληροφορία για τον αριθμό των  θανάτων να μας κυριεύσει; Πόσα αστεία έως και γελοία μηνύματα θα ανταλλάξουμε με φίλους; Πόσος χρόνος θα γλιστρήσει άσκοπα; Πόσες φορές θα ανοιγοκλείσουμε την πόρτα του ψυγείου; Λες και εκεί μέσα θα ξεφυτρώσει κάτι καινούργιο...

Μήπως έχουμε να περιμένουμε κάτι που όντως θα ξεφυτρώσει απρόσμενα; Και έτσι σιγά-σιγά θα αρχίζει και πάλι να έχει αξία η "καλή εβδομάδα";

Και αν περιμένουμε άδικα; Κι αν όλες οι θεωρίες που κυκλοφορούν εκεί έξω ξεσαλώνοντας μας ξανακλείσουν στο σπίτι; Αν τελικά το 2020 δεν ήταν χρονιά με 2 εικοσάρια, αλλά με δυο ή παραπάνω απανωτά χτυπήματα;

Κάπως έτσι ξεκινώντας η εβδομάδα αρχίζει να έχει ψύχρα. Όχι μόνο λόγω του καιρού ή της γκριζίλας στον ουρανό. Αλλά κυρίως επειδή νιώθουμε να παγώνει το αίμα μας. Όσα τζάκια και να ανάψουμε η ζεστασιά φαντάζει καλεσμένη που αρνείται να μπει στο σπίτι μας.

Πώς να δούμε την ευκαιρία που μπορεί να κρύβεται κάπου εκεί, έξω ή μέσα; Από πού θα αντλήσουμε ελπίδα; Πώς θα ησυχάσει το μυαλό μας;

Με όλο το βάρος στο κεφάλι μου, σαν να έχει τοποθετηθεί ένας τόνος εκεί πάνω, πάω να φτιάξω ένα τσάι. Διαλέγω τυχαία το φακελάκι που ρίχνω στο νερό. Άλλωστε μηχανικά το κάνω, όπως μηχανικά ανοιγοκλείνω το ψυγείο.

Με το χέρι μου να τυλίγει την κούπα παίρνω επιτέλους μυρωδιά. Αρχίζω να μυρίζομαι τι συμβαίνει... Το τσάι με άρωμα τριαντάφυλλο αρχίζει να σιγοτραγουδά μέσα μου. Δεν είναι μοιρολόι αυτό που ακούω. Ούτε ήσυχος θρήνος. Είναι ένας ήχος που κινεί το σώμα μου. Αρχίζει να ξεπαγώνει το αίμα μου.

Κοιτάζω το χαρτάκι στην άκρη. "Empty yourself and let the universe fill you". Δεν έχω ιδέα πώς θα αδειάσω τον εαυτό μου. Ούτε πώς θα με γεμίσει το σύμπαν. Ξέρω όμως ότι με τη γεύση των αρωμάτων στο στόμα θέλω να ευχηθώ "καλή εβδομάδα". Κι ας μην ξέρω ακόμα τι έχω να περιμένω...

*Αφιερωμένο στην πλευρά του εαυτού μου που κάποιες φορές χάνει την αισιοδοξία του. Προσφέροντάς της λίγο τσάι αρχίζω να συμφιλιώνομαι μαζί της. Περιμένοντας για περισσότερη συμφιλίωση...